Przypomnienie podstawowych potrzeb duchowych człowieka, ze szczególnym podkreśleniem potrzeby miłości i żywej obecności drugiej osoby (gimnazjum)
Cel dydaktyczny: przypomnienie podstawowych potrzeb duchowych człowieka, ze szczególnym podkreśleniem potrzeby miłości i żywej obecności drugiej osoby, zapoznanie z nauką o Najświętszym Sercu Pana Jezusa.
Cel wychowawczy: formowanie postawy ufności Sercu Jezusowemu, kształtowanie postawy otwarcia na wszelkie dowody miłości ze strony drugiego człowieka, a także kształtowanie potrzeby obdarzania drugiej osoby miłością.
Pomoce: Pismo Św., obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa, świece, muzyka refleksyjna, małe serca z cytatem ewangelicznym, przezrocza.
Metody: dominuje forma przeżyciowa, skłaniająca uczniów do refleksji nad samym sobą, słoneczko, wykład, praca z tekstem, praca w grupach.
(Wytworzyć refleksyjny nastrój, wykorzystać podkład muzyczny, zapalić świecę, Pismo św. umieścić na honorowym miejscu).
Panie, jesteśmy młodzi, a już tak wielu z nas nie wie, jak żyć.
Utul nasze obolałe serca....
Psalm 31: "Błaganie w ucisku i dziękczynienie"
Panie, do Ciebie się uciekam; niech nigdy nie doznam zawodu...
Ty jesteś dla mnie skałą i twierdzą...
Ja zaś pokładam ufność w Tobie, Panie, mówię: "Ty jesteś moim Bogiem"...
Bądźcie mocni i mężnego serca,
wszyscy, którzy pokładacie ufność w Panu!
Drodzy młodzi Przyjaciele. Patrząc na świat, patrząc każdy na swoje życie, można dojść do wniosku, że wokół nas jest wiele smutku i nieszczęść. A Ty? Czy Ty jesteś szczęśliwy? Dlaczego tak mało się uśmiechasz? Dlaczego często jesteś sam? Gdzie Twoi koledzy? Z kim ostatnio rozmawiałeś, komu się zwierzałeś? Czy Ty jesteś szczęśliwy? (uczniowie trwają przez chwilę w refleksyjnym nastroju).
Metoda słoneczko: umieszczamy na środku sali napis szczęście. Każdy z uczniów - mając do dyspozycji trzy, cztery karteczki - zapisuje na nich skojarzenia dotyczące szczęścia.
Podsumowanie: dominujące określenia to miłość, zaufanie, pomoc, drugi człowiek.
Prezentacja przezroczy przedstawiających ludzi młodych:
Jeśli nie dysponujemy przezroczami, można przygotować wystawę zdjęć zgromadzonych wraz z uczniami. Przezrocza również powinny być zgrupowane wokół tematów: szczęście i nieszczęście.
Zapraszamy uczniów do podzielenia się swoimi odczuciami: Z którym przezroczem, ilustracją masz skojarzenia? Dlaczego? (tutaj jest miejsce na świadectwo katechety, ukazujące drogi ludzkich zmagań na drodze prowadzącej do szczęścia po Bożemu pojmowanego).
Uczniowie zastanawiają się nad przyczynami szczęścia i jego braku w życiu swoim i innych ludzi. Od czego uzależnione jest szczęście? Pytanie młodego człowieka, które jest dla niego fundamentalne, wołanie o miłość: Powiedz, kochasz mnie? (umieszczamy to zdanie na tablicy).
Katecheta: Człowiek chce być kochany, potrzebuje miłości, jak powietrza, wody, chleba.
Jest jednak Ktoś, kto potrafi pokochać miłością nad życie każdego człowieka, nawet tego, o którym już nikt nie pamięta, który ma na swym koncie największe przestępstwa świata, którego imię wymazane z pamięci innych ludzi. Ten Ktoś oddał życie za człowieka niczego nie oczekując w zamian. Jego zapytaj: Powiedz, kochasz mnie? (w tym momencie nauczyciel pyta uczniów: Kto chce poznać tę Osobę o największym Sercu świata? Wskazany uczeń odkrywa zasłonięty przed uczniami piękny obraz Najświętszego Serca Pana Jezusa. Ustawia przed obrazem bukiet kwiatów, zapala świece).
Wykład: Historia obrazu Najświętszego Serca Pana Jezusa.
Św. Małgorzata Maria Alacoque urodziła się we Francji, a będąc jeszcze dzieckiem poświęciła swe serce Sercu Jezusa. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Wizytek w Paray-le-Monial w Paryżu, gdzie była wzorową zakonnicą. Ją to wybrał Zbawiciel, aby w szeregu objawień przedstawić jej Swe Serce kochające ludzi i spragnione miłości. W 1675 r. objawił się jej Chrystus Pan i poprosił, aby ustanowiono święto liturgiczne ku czci Jego Serca w piątek po oktawie Bożego Ciała na przebłaganie za oziębłość ludzką i za zniewagi wyrządzone Mu w Sakramencie Miłości. Początkowo Małgorzata nie znalazła zrozumienia u sióstr, przechodziła chwile zwątpień, pokus, zarozumiałość. W końcu wyszła zwycięsko z tej walki. Kościół uznał nabożeństwo do Serca Pana Jezusa, a ją wyniósł do godności świętej.
Wpatrując się w najpiękniejsze Serce, które aż kipi z miłości, cierpiące z miłości do ciebie, do nas, wsłuchajmy się w słowa Pana Jezusa (włączmy refleksyjną muzykę).
Piosenka: "O Jezu cichy i pokorny..."
"Mówisz o miłości" z repertuaru grupy Sega Band.
Praca z Pismem św.: Indywidualnie bądź w grupach uczniowie wyszukują odpowiednie fragmenty i zastanawiają się, jakie prawdy dotyczące potrzeby szczęścia, miłości adresowane są do współczesnego młodego człowieka:
Odpowiedzi uczniowie zapisują na rozdanych różnokolorowych kartkach, w kształcie serca, które następnie przyczepiają tworząc wielkie serce otaczające obraz Serca Jezusa.
Uczniowie odczytują odpowiedzi na pytanie, dzielą się przeżyciami związanymi z szukaniem odpowiedzi na postawione pytania.
Katecheta: Potrzeba miłości jest wkomponowana w każdego człowieka. Czy chcesz być kochany, Tomku, Kasiu? Jesteśmy szczęśliwi, kiedy nas kocha świat, rodzice, sympatia... Ale miłość ludzka jest miłością niedoskonałą. Ile razy zwątpiłeś w szlachetność uczuć, wierność twej sympatii? A jak wygląda twoja przyjaźń, nic jej nie naruszyło, nic nie osłabiło? A relacje z rodzicami? Serce człowieka woła o miłość: prawdziwą, bezinteresowną, nie oceniającą, wielką, łamiącą wszelkie zło, brak zaufania, miłość budującą dobro... Popatrz, oto Serce, największe Serce świata. Zadaj to pytanie: Jezu, kochasz mnie?
(Katecheta rozdaje każdemu uczniowi serce z cytatem ewangelicznym, zalecając, aby z nadzieją przechowywał je, jak skarb, symbol Serca Jezusowego; omawiając nabożeństwo do Serca Jezusowego, zachęca uczniów do praktyk pierwszych piątków miesiąca oraz do udziału we Mszy św. w Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa).
Zapis do zeszytu. Uczniowie przepisują temat katechezy oraz przerysowują serca, w których umieścili słowne wskazówki dotyczące szczęścia i prawdziwej miłości.
Modlitwa. Proponujemy uczniom modlitwę spontaniczną. Przy obrazie katecheta umieścił małe świeczki. Osoba podająca intencję modlitewną podchodzi i zapala jedną ze świec.
Ks. Dariusz Borowiec - duszpasterz i katecheta w szkole średniej w Chorzowie.
opr. ab/ab