Jan Chrzciciel - bohater Adwentu (III). Jan chrzczący

Jan Chrzciciel może być dla nas przewodnikiem na czas Adwentu. Jego postawę możemy naśladować w kilku aspektach

Jan w działaniu

"Wystąpił Jan Chrzciciel na pustyni i głosił chrzest nawrócenia na odpuszczenie grzechów" (Mk 1,4). W greckim oryginale słyszymy o Janie "Chrzczącym", a dopiero po jego śmierci – o Janie Chrzcicielu. Jest to zatem Jan działający, a chrzczenie jest czynnością, która określa jego tożsamość. Jan zatem nie tylko ma swoje formacyjne zaplecze na pustyni, nie tylko głosi nawrócenie, ale również działa, chrzcząc lud. W swoim otoczeniu jest traktowany jak prorok, do którego wychodzą ludzie z odległych krain ziemi judzkiej i Jerozolimy. Jan nie tworzy nowego kultu, ani nie zmienia przepisów nadanych przez Prawo, lecz niejako przypomina Boże prawdy i nawiązuje do czystości rytualnej, gdzie w przypadku stwierdzenia nieczystości dokonywano rytualnych obmyć, aby móc wrócić do wspólnoty i pełnienia kultu, który był wyznacznikiem tożsamości Izraela i odróżniał go od innych ludów.

Chrzest Jana jest jednak zarazem chrztem wyjątkowym. Jest chrztem jednorazowym, udzielanym drugiej osobie (a nie sobie samemu jak w Starym Testamencie)i połączonym z wyznaniem grzechów. Razem z naukami głoszonymi przez Chrzciciela pozwalał w sposób fizyczny doświadczyć nawrócenia, uświadomić sobie własną grzeszność i rozpocząć przemianę życia na takie, które będzie zgodne z Bożą wolą. Jan był impulsem, który pozwalał ludziom zbliżać się do Boga.

Zarazem jednak Chrzciciel ma świadomość, że jego działanie nie jest pełnym przywróceniem ludzi Bogu, lecz jedynie znakiem znacznie większej rzeczywistości. Wyznaje szczerze ludowi: "Ja chrzciłem was wodą, On zaś chrzcić was będzie Duchem Świętym" (Mk 1,8). Wie, że odpuszczenie grzechów i prawdziwe oczyszczenie dokona się poprzez działanie Mesjasza, a jego chrzest ma jedynie doprowadzić do wyznania grzechów, co później uzdolni ludzi do przyjęcia ich odpuszczenia.

Nasze życie

My również, tak samo jak Jan, potrzebujemy działać. Nasze postępowanie musi być spójne z tym, w co wierzymy i co deklarujemy. Oprócz modlitwy i ewangelizowania słowem konieczne są także nasze dobre uczynki, nasze miłosierdzie i miłość wobec innych. W Adwencie zaś warto także, abyśmy sami pamiętali o potrzebie zbliżenia się do Boga przez sakrament pokuty i pojednania, a innym pokazywali ogromną wartość i wagę tego sakramentu i zachęcali do skorzystania z niego.

Warto zarazem, abyśmy wskazywali, że nasze działania nie próba podbudowania naszej samooceny czy pokazania naszej wspaniałości, ani nawet chęć uszczęśliwiania innych, ale działanie zgodne z wolą Bożą, zlecone przez Jezusa i będące naśladowaniem Go. Warto do Jezusa prowadzić, odwoływać się w tym okresie do Tego, który ma niebawem przyjść na Ziemię, a swoje własne osiągnięcia traktować z dystansem i pokorą. Jak Jan, dla którego głównym tematem był Bóg, kontakt z Nim i przygotowanie się na Jego przyjście.

opr. aś/aś