Myśli na każdy dzień (lipiec - fragmenty)

Praca jest środkiem, a nie celem życia. Duchowy sens odpoczynku Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”

Pieve di Cadore, 21 VII 1996

Chociaż praca zajmuje ważne miejsce w życiu człowieka, nie jest dla niego wszystkim. W trosce o zachowanie równowagi w ludzkim życiu należy przywiązywać odpowiednie znaczenie do czasu wolnego, do życia osobistego i rodzinnego, do odpoczynku niedzielnego, który pozwala człowiekowi zwrócić się ku Bogu, aby mógł intensywniej przeżywać każdą chwilę swego życia.

Kultura ludzi pracy musi pozostać kulturą solidarną

List do uczestników zgromadzenia generalnego

Światowego Ruchu Chrześcijańskich Ludzi Pracy. 7 V 2000

Człowiek wierzący ma odpoczywać nie tylko jak Bóg, ale także odpoczywać w Bogu, oddając Jemu całe stworzenie w postawie uwielbienia, dziękczynienia, synowskiego przywiązania i oblubieńczej przyjaźni.

Dies Domini, 16

Biblijny „szabat” jest związany z tą tajemnicą odpoczynku Boga. Jeśli my chrześcijanie obchodzimy dzień Pański w niedzielę, to dlatego, że w tym dniu nastąpiło zmartwychwstanie Chrystusa, które jest wypełnieniem pierwszego stworzenia i początkiem „nowego stworzenia”. W Chrystusie zmartwychwstałym w pełni urzeczywistnia się „odpoczynek”

Boga.

Dzień święty

Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”

Lorenzago di Cadore, 12 VII 1998

Pochłonięci przez coraz szybszy rytm codziennego życia, wszyscy potrzebujemy co jakiś czas zatrzymać się i odpocząć, aby poświęcić trochę więcej czasu na refleksję i modlitwę.

Duchowy sens odpoczynku

Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”

Pieve di Cadore, 21 VII 1996

Trzeba mądrze korzystać z wakacji i ferii, aby służyły dobru jednostki i rodziny przez to, że umożliwiają kontakt z przyrodą, zapewniają spokój, dają czas na kultywowanie zgodnego życia rodzinnego, na wartościową lekturę i na zdrowe rozrywki, nade wszystko zaś pozwalają poświęcić się w większej mierze modlitwie, kontemplacji i słuchaniu głosu Bożego.

Odnaleźć równowagę duchową

Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański”. 23 VII 2000

Kościół widzi młodych — więcej: Kościół w sposób szczególny widzi siebie samego w młodych — w Was wszystkich, a zarazem w każdej i każdym z Was. Tak było od początku, od czasów apostolskich. Szczególnym świadectwem mogą być słowa św. Jana z Pierwszego Listu tego Apostoła: „Piszę do was, młodzi, że zwyciężyliście Złego. Napisałem do was, dzieci, że znacie Ojca (...) Napisałem do was, młodzi że jesteście mocni i że nauka Boża trwa w was...” (J 2,13n).

Parati semper, 15

Młodość to nie tylko pewien okres życia ludzkiego, odpowiadający określonej liczbie lat, ale to jest zarazem czas dany każdemu człowiekowi i równocześnie zadany mu przez Opatrzność. W tym czasie szuka on odpowiedzi na podstawowe pytania, jak młodzieniec z Ewangelii; szuka nie tylko sensu życia, ale szuka konkretnego projektu, wedle którego swoje życie ma zacząć budować. I to właśnie jest najistotniejszy rys młodości.

Przekroczyć próg nadziei

Lublin 1994, s. 101

Dziesięcioro Przykazań to prawo wolności: nie takiej jednak, która pozwala folgować ślepym namiętnościom, lecz wolności, która prowadzi do miłości i do wyboru w każdej sytuacji tego, co dobre, nawet wówczas, gdy jest to uciążliwe. Prawo, któremu jesteśmy posłuszni, nie jest bezosobowe: oczekuje się od nas raczej, że z miłości podporządkujemy się Ojcu przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym (por. Rz 6,14; Ga 5,18). Objawiając się na górze i przekazując swoje Prawo, Bóg objawił człowieka samemu człowiekowi. Synaj wznosi się w samym sercu prawdy o człowieku i o jego przeznaczeniu.

Dziesięcioro Przykazań prawem miłości i wolności człowieka

Homilia. Góra Synaj, 26 II 2000

Gdy człowiekowi odbierze się prawdę, wszelkie próby wyzwolenia go stają się całkowicie nierealne, ponieważ prawda i wolność albo istnieją razem, albo też razem marnie giną.

Fides et ratio, 90

Wolność, do której odwołuje się słowo Boże, zakorzeniona jest w sercu człowieka, które Bóg może uwolnić od egoizmu, dając mu zdolność otwierania się na bezinteresowną miłość.

W ofiarnej służbie człowiekowi i społeczeństwu

Homilia. 5 XI 2000

Wolność zatem nie tylko towarzyszy wierze — jest jej nieodzownym warunkiem. Więcej, to właśnie wiara pozwala każdemu jak najlepiej wyrazić swoją wolność. Innymi słowy, wolność nie wyraża się w dokonywaniu wyborów przeciw Bogu. Czyż można bowiem uznać, że autentycznym przejawem wolności jest odmowa przyjęcia tego, co pozwala na realizację samego siebie? Akt wiary jest najdonioślejszym wyborem w życiu człowieka; to w nim bowiem wolność dochodzi do pewności prawdy i postanawia w niej żyć.

Fides et ratio, 13

Wolność zawsze jest wyzwaniem. A władza jest wyzwaniem wolności. Nie można jej sprawować inaczej, jak tylko służąc!

Przemówienie. Warszawa, 8 VI 1991