Medytacja pt. O Modlitwie Pańskiej, napisana w roku ok. 252 przez biskupa Kartaginy, św. Cypriana,  to chronologicznie pierwszy utwór, który w całości jest poświęcony zgłębianiu treści Ojcze nasz – tej modlitwy, której nauczył nas sam Pan Jezus. Otóż mocno tam podkreślono wspólnotowy charakter Modlitwy Pańskiej.

Panu Jezusowi – powiada Cyprian – ewidentnie zależy na tym, żebyśmy modlili się nie w pojedynkę i prywatnie, i nie tylko w swoich własnych sprawach: „Nie mówimy Ojcze mój, który jesteś w niebie, ani Chleba mojego daj mi dzisiaj, ani nikt nie prosi, by tylko jemu grzech był odpuszczony. Nikt też nie wstawia się tylko za samym sobą, aby nie był wiedziony na pokuszenie i zbawiony ode złego. Publiczna jest i wspólna nasza modlitwa, i gdy się modlimy, wstawiamy się nie za kimś jednym, lecz za całym ludem Bożym, ponieważ my wszyscy jedno jesteśmy”.

o. Jacek Salij OP DODANE 24.11.2024

Dziwna radość, radość trudna do zrozumienia

Na Kalwarii ujawniła się cała bezsiła i jałowość wszelkich (nie tylko ludzkich) buntów przeciwko Bogu. Okazało się, że cała potęga zła była bezsilna wobec człowieka, który oburącz trzyma się Ojca Niebieskiego. Dlatego artyści wczesnego średniowiecza przedstawiali ukrzyżowanego Chrystusa nie z cierniową, ale z królewską koroną na głowie – pisze o. Jacek Salij, felietonista Opoki. 

Z tego, że zwracamy się do Boga „Ojcze nasz”, nie wynika, oczywiście, żeby czymś niestosownym było wołać do Niego: „Ojcze mój”. Nie zapominajmy o tym, że Ten, który nas stworzył na swój obraz i podobieństwo, jest Miłością.

Człowiek nie jest środkiem dla wspólnoty (jak chciałby kolektywizm), ale jej celem. Kościół katolicki jednak naucza, że człowiek, powołany do życia przez Boga, który jest Miłością, potrzebuje wspólnoty jako niezbędnego środowiska miłości. Co więcej, postawa miłości wobec innych jest ostatecznym sposobem realizowania się przez każdego z nas, realizowania sensu własnego życia. Ponadto prosty realizm każe zauważyć, że żaden konkretny człowiek nie jest wcześniejszy od wspólnoty: każdy pojawia się na tym świecie i wzrasta w jakiejś ludzkiej wspólnocie, która istniała przed nim.