Nowe święto w kalendarzu liturgicznym

W nowe święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana wierni nie będą zobowiązani do uczestnictwa we Mszy św. i nie będzie to dzień wolny od pracy

Nowe święto ku czci Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana jest po raz pierwszy obchodzone przez Kościół w Polsce, w czwartek 23 maja, na tydzień przed Bożym Ciałem. Zostało ustanowione w zeszłym roku przez Episkopat Polski w odpowiedzi na propozycję Benedykta XVI, by w ten sposób upamiętnić Rok Kapłański i głębiej przeżyć tajemnice wiary, na których trudno dłużej się skupić w czasie Triduum Paschalnego.

Papież Benedykt XVI zaproponował, żeby do kalendarza liturgicznego wprowadzić nowe święto ku czci Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana. Benedykt XVI wyznaczył dzień tego święta na czwartek po niedzieli Zesłania Ducha Świętego, czyli tydzień przed Bożym Ciałem.

Powrót do treści Wielkiego Czwartku

W Wieczerniku w Wielki Czwartek, wieczorem, świętujemy ustanowienie sakramentu Eucharystii, ale zaraz się zaczyna świętowanie Męki Pańskiej, bo przecież Msza Wielkiego Czwartku zaczyna Triduum Męki Chrystusa. Nie ma czasu na uroczyste obchody ku czci Eucharystii. Dlatego została ustanowiona specjalna uroczystość - Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, by ten sakrament uczcić. W Wielki Piątek Jezus kona na krzyżu, następuje moment przebicia Jego Serca. Nie ma w liturgii wielkopiątkowej miejsca na rozbudowanie wątku uczczenia miłości Boga, objawionej w przebitym Sercu Jezusa - stąd oddzielna uroczystość - Najświętszego Serca Pana Jezusa - także po zakończeniu cyklu uroczystości paschalnych.

Potrzeba nowego święta

I ta propozycja - święto Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana - wpisuje się w ten ciąg. Jezus w Wieczerniku ustanawia sakrament kapłaństwa. Sam objawia się poprzez całe Misterium Paschalne i to, czego dokonuje - że On jest najwyższym Kapłanem, On składa ofiarę, tak naprawdę jedyną skuteczną - za grzechy świata. W Wielki Czwartek, podczas Mszy Wieczerzy Pańskiej, gdy wspólnota wiernych zgromadzi się w danej parafii, nie bardzo jest miejsce dla uczczenia kapłaństwa Chrystusa, w które wpisane jest kapłaństwo ludzi przyjmujących sakrament święceń, by przez nich Pan Jezus Swoje kapłaństwo wykonywał. Stąd potrzeba pogłębienia tej tajemnicy i wprowadzenia odrębnego święta.

Skupienie na jednym aspekcie

- Wielkanoc przynosi tyle tematów, że one się „nie mieszczą” w tych dniach. Wszystkie te tematy są świętowane, ale szybko następują kolejne tajemnice. Gdyby chciało się później adorować jeden aspekt - uczcić go, dziękować Bogu - zachodzi potrzeba ustanowienia oddzielnego święta w ciągu roku - wyjaśnia genezę wprowadzenia święta ku czci Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana ks. Mateusz Matuszewski, konsultor Komisji KEP ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

W nowe święto wierni nie będą zobowiązani do uczestnictwa we Mszy św. i nie będzie to dzień wolny od pracy. Jednak tego dnia Msze św. będą odprawiane w kościołach według specjalnego formularza mszalnego; również w Liturgii Godzin na ten dzień będą przewidziane specjalne czytania i teksty. Ukazały się one już nakładem wydawnictwa Pallottinum.

(KAI - oprac. xaa)
Echo Katolickie 21/2013

Chrystus - Najwyższy Kapłan

Ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan jest Najwyższym Kapłanem, który oddaje siebie samego Ojcu, jako wiekuistą ofiarę za życie świata. Oddał swe życie za wszystkich i nie przestaje napełniać uczniów swoim życiem, w pierwszym rzędzie przez sakramenty. W Jego modlitwie docierają do Ojca modlitwy wszystkich wierzących. Przez pośrednictwo Ducha Świętego daje im życie w ścisłym, wewnętrznym zjednoczeniu z Bogiem i w wielkodusznej miłości do wszystkich braci i sióstr, a w szczególności do ubogich i potrzebujących. W dyskusjach synodalnych podkreślano, że w ukazywaniu Jezusa Kościół powinien dawać świadectwo swej współczującej miłości do świata, któremu potrzebne jest uzdrowienie. Wszyscy ochrzczeni są wezwani do tego, żeby być kapłańskim ludem Bożym, na obraz Jezusa Najwyższego Kapłana, a jako lud kapłański, otrzymują misję podawania wszystkim miłosiernej ręki, w szczególności potrzebującym, tym, którzy są daleko i są zagubieni.

Jan Paweł II Adhortacja apostolska „Ecclesia in Oceania”, nr 5

opr. ab/ab