Weigel: Młody człowiek ma w Lizbonie szukać Jezusa, czy też samego siebie?

W połowie maja spędziłem dwa intensywne dni w Lizbonie, gdzie przygotowywano nowe portugalskie wydanie moich Listów do młodego katolika jako materiał katechetyczny na Światowe Dni Młodzieży 2023. W tym cudownym mieście i jego okolicach miałem przyjemność spotkać się z katolickimi wychowawcami z całej Portugalii; byłem goszczony na rozmowach w dwóch tętniących życiem parafiach; i miałem okazję zwiedzić kwaterę główną Światowych Dni Młodzieży: dawny komisariat wojskowy, w którym inny rodzaj armii – pułk energicznych młodych katolickich aktywistów – zajmował się logistyką międzynarodowego zgromadzenia, które wykracza poza kompetencje choćby najlepszego świeckiego „planisty wydarzeń”. W każdym z tych spotkań odnalazłem wielką nadzieję, że ŚDM 2023, pod matczyną opieką Matki Bożej Fatimskiej, ożywi Nową Ewangelizację w Portugalii i być może w całej Europie Zachodniej.

Nie umiem więc sobie wyobrazić, jak moi portugalscy przyjaciele mieliby być przepełnieni zielonoświątkową radością, gdy koordynator Światowych Dni Młodzieży, lizboński biskup pomocniczy Américo Aguiar, powiedział w wywiadzie z 6 lipca, że podczas ŚDM 2023 „nie chcemy nawracać młodych ludzi do Chrystusa, Kościoła katolickiego ani niczego podobnego”. Celem ŚDM 2023 ma raczej być stworzenie sytuacji, w której każdy młody człowiek mógłby powiedzieć: „Myślę inaczej, czuję inaczej, organizuję swoje życie w inny sposób, ale jesteśmy braćmi i razem idziemy budować przyszłość”.

To uderzające wyrzeczenie się Wielkiego Nakazu – „Idźcie i czyńcie uczniów ze wszystkich narodów... ucząc je wszystkiego, co wam przykazałem” (Mt 28:19-20) – mogłoby nie odbić się echem poza Portugalią, gdyby papież Franciszek nie ogłosił trzy dni później zamiaru mianowania biskupa Aguiara kardynałem 30 września. Rozpoczęła się typowa internetowa zadyma, a lizboński biskup pomocniczy, najwyraźniej czując pewną presję, wyjaśnił, że jego słowa zostały wyrwane z kontekstu; chciał tylko powiedzieć, że na ŚDM 2023 nie będzie „prozelityzmu”.

Biskup, nominowany kardynałem, nie wyjaśnił, dlaczego wypełnianie Wielkiego Nakazu poprzez ewangelizację i katechezę – dotychczas rozumiane jako podstawowe elementy każdego Światowego Dnia Młodzieży – miałoby być „prozelityzmem”.

Zastanawiając się nad tym najnowszym przykładem katolicyzmu sprowadzonego do religii nicejskiej, przypomniałem sobie radykalnie inne podejście do wyjaśniania relacji Pana Jezusa z tęsknotami młodych serc. Było to podejście przyjęte przez papieża Jana Pawła II na Tor Vergata w Rzymie, podczas nocnego czuwania przed mszą kończącą Światowe Dni Młodzieży w 2000 roku. Tam Papież umieścił Chrystusa w centrum ogromnego zgromadzenia młodych katolików, wypowiadając te pamiętne słowa:

To Jezusa szukacie, gdy marzycie o szczęściu; to On czeka na was, gdy nic innego was nie zadowala; to On jest pięknem, które tak was pociąga; to On prowokuje was pragnieniem pełni, które nie pozwoli wam zadowolić się kompromisem; to On zachęca was do zrzucenia masek fałszywego życia; to On odczytuje w waszych sercach wasze najbardziej autentyczne wybory, wybory, które inni próbują stłumić. To Jezus wzbudza w was pragnienie zrobienia czegoś wielkiego z waszym życiem, wolę podążania za ideałem, odmowę pozwolenia sobie na bycie zmielonym przez przeciętność, odwagę pokornego i cierpliwego zaangażowania się w ulepszanie siebie i społeczeństwa, czyniąc świat bardziej ludzkim i braterskim.

Taki solidny chrystocentryzm nie jest, jak twierdzę, „prozelityzmem”. To chrześcijańskie świadectwo chrześcijańskiej prawdy. To afirmacja, która łączy przekonanie ze współczuciem. To wyjaśnienie podstawowego wyznania wiary chrześcijańskiej: Kýrios Iēsoûs, „Jezus jest Panem”. I ten chrystocentryzm jest tym, co zainspirowało miliony młodych katolików, którzy uczestniczyli w Światowych Dniach Młodzieży od 1984 roku, do bycia uczniami-misjonarzami, zgodnie z tym, do czego zostali ochrzczeni.

Jeśli chodzi o męczący psychobełkot o wspólnym podążaniu w przyszłość, biskup Aguiar i inni, którzy sobie na to pozwalają, mogą ponownie rozważyć pięknie opowiedzianą historię św. Łukasza o dwóch uczniach idących do Emaus w Niedzielę Wielkanocną po d wieczór (Łk 24,13-35). Szli razem. Ale szli w złym kierunku, dopóki nie spotkali Zmartwychwstałego. Wtedy znów zaczęli iść razem, ale teraz we właściwym kierunku: w kierunku Jerozolimy przemienionej przez Zmartwychwstanie, z której oni i inni, którzy spotkali Pana Jezusa, zostaną posłani na cały świat, aby zaprosić innych do „miasta Boga żywego” (Hbr 12,22).

To jest „wspólne kroczenie”, do którego powinny inspirować Światowe Dni Młodzieży: wspólne kroczenie, które prowadzi do Chrystusa i do misji.

źródło: First Things