Komentarz do ksiąg Nowego Testamentu. Ananiasz i Safira

Bł. Jan Paweł II

Komentarz do ksiąg Nowego Testamentu

format: 168 x 238 mm
stron: 800
ISBN: 978-83-7595-398-5

Duchowy komentarz do Nowego Testamentu obejmuje księgę Dziejów Apostolskich, Listy apostolskie i Apokalipsę świętego Jana; większości opiera się na papieskich audiencjach generalnych, podczas których katechezy papieskie wprowadzały słuchaczy w samo serce przesłania biblijnego. Błogosławiony Jan Paweł II objaśniając teksty konkretnych ksiąg Nowego Testamentu wielokrotnie nawiązuje do analogicznych treści i pojęci zawartych w innych fragmentach Biblii.

CZĘŚĆ PIERWSZA:
POCZĄTKI KOŚCIOŁA W JEROZOLIMIE

Ananiasz i Safira

Dz 5,1-11

1 Ale pewien człowiek, imieniem Ananiasz,
z żoną swoją Safirą, sprzedał posiadłość 2 i za
wiedzą żony odłożył sobie część zapłaty,
a pewną część przyniósł i złożył u stóp Apostołów.
3 „Ananiaszu — powiedział Piotr —
dlaczego szatan zawładnął twym sercem, że
skłamałeś Duchowi Świętemu i odłożyłeś sobie
część zapłaty za ziemię? 4 Czy przed
sprzedażą nie była twoją własnością, a po
sprzedaniu czyż nie mogłeś rozporządzić
tym, coś za nią otrzymał? Jakże mogłeś dopuścić
myśl o takim uczynku? Nie ludziom
skłamałeś, lecz Bogu”. 5 Słysząc te słowa,
Ananiasz padł martwy. A wszystkich, którzy
tego słuchali, ogarnął wielki strach. 6 Młodsi
mężczyźni wstali, owinęli go, wynieśli i pogrzebali.
7 Około trzech godzin później weszła także
jego żona, nie wiedząc, co się stało. 8 „Powiedz
mi — zapytał ją Piotr — czy za tyle
sprzedaliście ziemię?” „Tak, za tyle” — odpowiedziała.
9 A Piotr do niej: „Dlaczego umówiliście
się, aby wystawiać na próbę Ducha
Pańskiego? Oto stoją w progu ci, którzy pochowali
twego męża. Wyniosą też ciebie”.
10 A ona upadła natychmiast u jego stóp i skonała.
Gdy młodzieńcy weszli, znaleźli ją martwą.
Wynieśli ją więc i pochowali obok męża.
11 Strach wielki ogarnął cały Kościół i wszystkich,
którzy o tym słyszeli.

W przykrym epizodzie, w którym występują Ananiasz i Safira, Piotr wykonuje swoją władzę jako odpowiedzialny za wspólnotę. Zarzucając tej chrześcijańskiej parze kłamstwo w sprawie zapłaty za sprzedaną ziemię, oskarża oboje o okłamanie Ducha Świętego (por. Dz 5,1-11). Piotr odpowiada również Szymonowi Czarnoksiężnikowi, który chciał ofiarować Apostołom pieniądze, by otrzymać Ducha Świętego przez nałożenie rąk: „Niech pieniądze twoje przepadną razem z tobą (...), gdyż sądziłeś, że dar Boży można nabyć za pieniądze. (...) Odwróć się więc od swego grzechu i proś Pana, a może ci odpuści twój zamiar” (Dz 8,20.22). Dzieje Apostolskie mówią nam ponadto, iż tłum uważa Piotra za Apostoła, który dokonuje rzeczy nadzwyczajnych w większym stopniu niż pozostali. Oczywiście, nie tylko on dokonuje cudów: „Wiele znaków i cudów działo się przez ręce Apostołów wśród ludu” (Dz 5,12). Jednak ludzie oczekują uzdrowień przede wszystkim od niego: „Wynoszono też chorych na ulicę i kładziono na łożach i noszach, aby choć cień przechodzącego Piotra padł na któregoś z nich” (Dz 5,15). Jedno wydaje się pewne w tych pierwszych momentach życia Kościoła: w mocy Ducha i zgodnie z poleceniem otrzymanym od Jezusa Piotr działa w jedności z Apostołami, lecz inicjatywy i decyzje podejmuje jako ich głowa.

W tym świetle staje się jasne, dlaczego po uwięzieniu Piotra w Kościele modlono się za niego tak gorąco: „Strzeżono więc Piotra w więzieniu, a Kościół modlił się za niego nieustannie do Boga” (Dz 12,5). Również i ta modlitwa wypływa z powszechnego przekonania o jedynej w swoim rodzaju funkcji Piotra: ta modlitwa rozpoczyna nieprzerwane pasmo modlitw, które wznoszone są w Kościele za następców Piotra w każdej epoce. Interwencja anioła i cudowne uwolnienie (por. Dz 12,6-17) ukazują również szczególną opiekę, jaką cieszy się Piotr: opiekę, która pozwala mu wypełnić do końca swą misję pasterską. O tę opiekę i pomoc prosić będą wierni dla następców Piotra w czasach trudności i prześladowań, na które narażają się nieustannie, pełniąc swój urząd jako „słudzy sług Bożych”. (51)

opr. aś/aś