Zarys wiary: Przewodniczenie w Kościele

Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.

Zarys wiary: Przewodniczenie w Kościele

Zarys wiary - katechizm


PRZEWODNICZENIE W KOŚCIELE

&#8222A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem” (J 14, 26). Słowa te dają Kościołowi pewność, że Duch Boży umocni go w wierności Bogu i uchroni od błędu. Jednostki lub grupy mogą odejść i zbłądzić. Kościół jednak wierzy, że ogół wierzących nie myli się w istotnych sprawach wiary. Ten „zmysł wiary” Ludu Bożego jest darem Ducha Świętego.

Biskupi, jako następcy Apostołów, powołani są do prowadzenia Ludu Bożego. Oni ponoszą odpowiedzialność za widzialną jedność Kościoła. W spełnianiu swego urzędu zobowiązani są do wierności wobec Pisma świętego, Tradycji Kościoła i wobec ludzi im powierzonych. Muszą troszczyć się o bezbłędne głoszenie Ewangelii, o urzeczywistnienie iriłości braterskiej i o godne sprawowanie nabożeństw i sakramentów. Wszyscy biskupi świata stanowią wspólnie Kolegium Biskupów.

Następcą św. Piotra jest biskup rzymski. Zwany jest również papieżem lub Ojcem świętym. W czasach św. Piotra Rzym był stolicą ówczesnego świata. Piotr otrzymał od Jezusa obietnicę: „Ty jesteś Piotr (czyli Skała), i na tej Skale zbuduję Kościół mój, bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a co rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16, 18- 19). Katolicy są przekonani, że obietnica ta odnosi się nie tylko do Piotra, lecz także do jego następców. Oznacza to, że papież nie jest tylko pierwszym wśród biskupów, ale że posiada w Kościele pełną, najwyższą i powszechną władzę. Jest też stróżem jedności i podporą żywotności Kościoła na całym świecie.

Aby nieskazitelnie przekazywać Ewangelię i zachować bez zniekształceń powierzoną Kościołowi wiarę, biskupi wspólnie z papieżem sprawują urząd nauczycielski w Kościele. Konkretnie wyraża się to w trosce biskupa pozostającego w łączności z innymi biskupami i z papieżem - wyrażaną wzajemną modlitwą, wymianą pytań i odpowiedzi dotyczących wyznawanej wiary - aby w całej jego diecezji przekazywano prawdziwą i żywą wiarę. Istnieje także nadzwyczajny sposób sprawowania urzędu nauczycielskiego Kościoła - sobór powszechny.

Kościół wierzy, że Duch Święty zachowuje go od błędów, gdy zjednoczeni z papieżem biskupi podejmują istotne dla wiary decyzje - mimo całej ludzkiej niedoskonałości każdego z uczestników soboru. Sobór watykański I (1869-1870) ogłosił, że taką decyzję w sprawach wiary i moralności może w zgodności z biskupami i z tradycją Kościoła podejmować także sam papież. Musi to uczynić publicznie i wiążąco dla całego Kościoła. Decyzja taka staje się wtedy jedną z podstawowych zasad wiary katolickiej.

Drugi list do Tymoteusza pomaga zrozumieć znaczenie urzędu biskupa. Wymaga się od niego:
Gloś naukę, nastawaj w porę, nie w porę, (w razie potrzeby) wykaż błąd, poucz, podnieś na duchu z całą cierpliwością, ilekroć nauczasz. Przyjdzie bowiem chwila, kiedy zdrowej nauki nie będą znosili (2 Tm 4, 2-3).

Urząd nauczycielski - kapłański - pasterski: Określenie potrójnego zadania biskupów zjednoczonych z papieżem (w życiu Kościoła często zadania te są ściśle ze sobą powiązane). Biskupi winni troszczyć się o to, aby cały Kościół głosił Ewangelię i podawał autentyczną naukę Chrystusa. Poza tym, aby udzielano sakramentów i przestrzegano porządku odpowiadającego Ewangelii. Kapłani i diakoni, stosownie do swego stopnia, mają udział w potrójnym urzędzie biskupim. W wypełnianiu trzech podstawowych zadań Kościoła, z których rodzą się wymienione urzędy, winni uczestniczyć wszyscy chrześcijanie (zob. Chrzest programem życia).

Prymat (łac. primus = pierwszy): Pierwszeństwo papieża w Kościele. Rozumieć je należy nie tylko jako pierwszeństwo godności (prymat godności, prymat honorowy), lecz także jako pełnię władzy w podejmowaniu postanowień dotyczących Kościoła katolickiego (prymat jurysdykcji). Jako biskup Rzymu nie jest formalnie przełożonym biskupów, ale jako papież jest biskupem (głową) całego Kościoła (zob. Struktura organizacji Kościoła).

Synod (grec. = zebranie): Zebranie wybranych lub powołanych przedstawicieli diecezji lub kraju (biskupi, kapłani, zakonnicy, świeccy), na którym są omawiane sprawy życia Kościoła lokalnego i podejmowane wiążące decyzje (o ile nie wymagają zatwierdzenia papieskiego).

Synod biskupów: Zebranie biskupów z całego świata, delegowanych przez krajowe konferencje biskupów, potwierdzające jedność wszystkich biskupów z papieżem i służące mu radą w celu zachowania i wzrostu wiary. Od czasu soboru watykańskiego II synody te odbywają się co trzy lata w Rzymie.

Sobór (słowiański odpowiednik słowa grec. synodos = zebranie, synod); Zebranie biskupów. Oba wyrażenia - „sobór” i „synod” mogą być używane zamiennie. Jednak słowo „sobór” stało się określeniem oficjalnym. Gdy zatem biskupi z całego świata zbiorą się pod przewodnictwem papieża, aby omówić kwestie dotyczące całego Kościoła, mówimy wtedy o soborze powszechnym (grec. oikoumene = w odniesieniu do całego świata). Ostatni sobór powszechny odbył się w Watykanie (1962-1965), tzw. sobór watykański II (I sobór watykański odbył się w latach 1869-1870).

Nieomylność: Pojęcie często nie rozumiane. Kościół wierzy, że jako całość potrafi dzięki pomocy Ducha Świętego wystrzec się błędów. Dlatego też uważa za nieomylne wszystkie dotyczące wiary decyzje soboru i papieża.

Dogmat: Uroczyście ogłoszona i obowiązująca w całym Kościele prawda dotycząca wiary lub życia chrześcijańskiego (dogmat = prawda wiary). Ogłaszana przez papieża rozstrzygająca decyzja w sprawach wiary zwie się nauczaniem ex cathedra, tzn. ogłoszona prawda nie podlega dyskusji, wspiera się bowiem na autorytecie św. Piotra.

Sukcesja apostolska: Wyrażenie mówiące o tym, że biskupi Kościoła katolickiego wywodzą bezpośrednio swój urząd od Apostołów. Otrzymują go w wyniku przejmowania mandatu apostolskiego.

Encyklika (grec. enkyklikós = okólny, okólnik dla całego świata); Pismo papieża skierowane do całego Kościoła, wyrażające jego stanowisko w ważnych sprawach wiary i życia chrześcijańskiego.

Imprimatur (łac. = może być drukowane, można drukować): Kościelne zezwolenie wydawane przez biskupa, dotyczące druku książek omawiających sprawy wiary lub sprawy życia chrześcijańskiego.

Duszpasterstwo: Troska Kościoła o zbawienie ludzi oraz o wszystko, co potrzebne jest do zbawienia. Realizuje się ono przede wszystkim w pracy katechetycznej, w udzielaniu sakramentów, w działalności charytatywnej, a także w indywidualnych rozmowach.

Teologia (grec. = nauka o Bogu): Chrześcijaństwo uważało od początku swego istnienia refleksje nad zagadnieniem wiary za bardzo ważne. Teolog - ten kto zajmuje się teologią. [Zob. także dział Opoki: "Teologia"].

Egzegeza (grec. = wykład): Objaśnianie tekstów biblijnych. Badanie treści, formy językowej, znaczenia - ważny przedmiot w studiach teologicznych.

Kazanie: Przemówienie, w którym wykłada się słowo Boże. W Kościele katolickim kazanie może wygłaszać tylko osoba upoważniona do tego przez biskupa.

Katecheza (grec. = ustne nauczanie): Nauczanie prawd wiary, również - przygotowanie do przyjęcia sakramentów. Przygotowanie młodzieży lub dorosłych do przyjęcia chrztu nazywamy katechumenatem.


opr. mg/lb

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama