Zarys wiary: Odpowiedzialność w ludzie Bożym

Zarys wiary - katechizm

ODPOWIEDZIALNOŚĆ W LUDZIE BOŻYM

W ciągu prawie 200 lat wytworzyły się w Kościele instytucje i struktury, zostały dokładnie ustalone prawa i obowiązki urzędów kościelnych. Tę zewnętrzną organizację Kościoła można łatwo opisać. Biorąc jednak tylko to pod uwagę, stworzylibyśmy fałszywy jego obraz. Podobnie czynilibyśmy, gdybyśmy powiedzieli, że o Kościele mają decydować tylko ci, którzy są wyświęceni lub sprawują w nim jakiś urząd. Wskazanie czym powinien być Kościół i co powinien czynić, zostało powierzone całemu Ludowi Bożemu. Przy urzeczywistnianiu Kościoła nie można postępować według własnego „widzimisię”. Istotne elementy, jak np. zasadnicze znaczenie Pisma świętego i sakramentów, a także znaczenie urzędów (papież, biskupi, kapłani) zostały mu wszczepione przez Chrystusa. Wiele w kształcie Kościoła może się zmienić, ale nie to, co stanowi jego istotę i sens. W każdym czasie cały Lud Boży musi zwracać uwagę, aby życie Kościoła kształtowało się w sposób najlepiej odpowiadający poleceniu Jezusa Chrystusa. Odpowiedzialność za to ponoszą wszyscy członkowie Kościoła, chociaż w różny sposób. Kościół żyje nie przez organizację, nie przez administrację czy prawo, chociaż są one niezbędne dla życia wspólnoty. Właściwe życie Kościoła wynika z zaangażowania się wierzących w sprawy rodziny, parafii, miejsca pracy i w sprawy publiczne.

Do współodpowiedzialności za kształt nabożeństw poczuwają się lektorzy, schola, ministranci. Inni troszczą się o chorych i starców albo o ludzi znajdujących się w nędzy. Jeszcze inni pracują z dziećmi. i młodzieżą, organizując programy wakacyjne i uroczystości parafialne. Często matki i ojcowie współdziałają w przygotowaniu dzieci do przyjęcia sakramentu pokuty, Eucharystii i bierzmowania. W ostatnim czasie pojawiła się skłonność czynienia z każdego nowo uznanego zadania w Kościele odpowiedniego zawodu, szczególnego urzędu, polecenia. W ten sposób znaczna liczba wiernych świeckich przejęła odpowiedzialność za pewne zadania w Kościele. Niesie to za sobą również pewne niebezpieczeństwa: może prowadzić do bezczynności „normalnych” członków wspólnoty parafialnej. Każdy wierzący w parafii winien czynić to, co uznał za swe zadanie. Kościół bowiem żyje z żywej wiary swych członków i jest tak aktywny albo tak sparaliżowany, jak oni. Udział każdego chrześcijanina w posłannictwie Kościoła zwie się apostolstwem świeckich. Jego podstawą jest udział w powszechnym kapłaństwie (1 P 2, 9).

W modlitwie za wspólnotę parafialną mówimy:
Panie Jezu Chryste, Ty jesteś głową Kościoła, głową naszej parafii. Pomóż nam obdarzać się wzajemnie spojrzeniem pełnym miłości, prawdziwym słowem, pomocnym czynem.

opr. mg/lb