Inicjator Tygodnia Modlitw o Jedność Chrześcijan

Lewis Thomas Wattson urodził się w mroźny zimowy dzień, 16 stycznia 1863 r., w rodzinie episkopalnej w Millington w stanie Maryland. Był to w jego ojczyźnie okres konfliktów, podziałów, śmierci i mroku. Były to lata amerykańskiej wojny secesyjnej, strasznych masakr i ogromnych zniszczeń. 1 stycznia prezydent Abraham Lincoln podpisał Proklamację Emancypacji, co sprawiło, że zniesienie niewolnictwa stało się oficjalnym powodem wojny. Ogłaszała ona wolność dla ponad 3 mln niewolników. Lewis, który dorastał w takim klimacie, nauczył się cenić znaczenie takich kwestii, jak godność i wolność osoby w świetle Ewangelii. Wszystko to stało się później programem działania człowieka, który jest znany jako ojciec Paul z Graymoor, założyciel franciszkanów pojednania (Franciscan Friars of the Atonement).

Paul Wattson znany jest jednak bardziej jako inicjator obecnych Tygodni Modlitw o Jedność Chrześcijan, obchodzonych dorocznie od 18 do 25 stycznia na półkuli północnej i zazwyczaj od czwartku Wniebowstąpienia do niedzieli Zesłania Ducha Świętego na półkuli południowej. Wattson był także założycielem Catholic Near East Welfare Association, organizacji wspierającej chrześcijan z Kościołów Wschodnich. Utworzona również przez niego Union-that-nothing-be-lost wciąż pomaga ubogim, misjonarzom i osobom działającym na rzecz jedności chrześcijan.

Z okazji 150. rocznicy urodzin założyciela franciszkanie pojednania wydali biografię Wattsona (Joseph Scerbo, Fire in the Night. The Life and Legacy of Fr. Paul of Graymoor , Strasbourg, Éditions du Signe 2013; obecnie książka jest tłumaczona na włoski, hiszpański i japoński). Wraz z matką Luraną White ojciec Paul założył Society of the Atonement (Towarzystwo Pojednania) w duchu św. Franciszka z Asyżu. Życie ojca Wattsona i matki Lurany White oraz powstanie Society of the Atonement są dziedzictwem pasji zrodzonej z modlitwy Jezusa podczas Ostatniej Wieczerzy, «aby wszyscy stanowili jedno, jak Ty, Ojcze, we Mnie, a Ja w Tobie, aby i oni stanowili w Nas jedno» (J 17, 21).

Żywy płomień świecy w ciemnym pokoju szybko pokonuje ciemność. Kiedy się obserwuje siłę i wdzięk tego samotnego, ruchliwego i pełnego życia płomienia i zapala się drugą świecę, natychmiast czuje się, ile nadziei, ciepła i pociechy mogą dać te światła. Wigilia Paschalna rozpoczyna się w ciemnościach właśnie od tego znaku: światło Chrystusa, zapalone od paschału, podawane jest sobie przez różne osoby. Zarówno ojciec Paul, jak matka Lurana byli żywymi płomieniami pragnienia jedności Boga w ciele Chrystusa, którym jest Kościół, jak głoszą słowa Benedykta XVI: niespokojni w ciemnościach, razem wzrastamy w świetle.

Ojciec Wattson był budowniczym mostów, ambasadorem pojednania, prawdziwym franciszkaninem. Jego miłość do ubogich, do świata stworzonego, a przede wszystkim do daru Syna Jednorodzonego Boga w ofierze na krzyżu wypełniła całe jego życie. Ojciec Paul jest w tym autentycznym świadkiem nieustannej troski Boga o to, by całe stworzenie odkryło prawdziwy cel, dla którego powstało.

Można by zadać sobie pytanie, czy to przypadek, że Wattson urodził się w przeddzień okresu , który stał się później tygodniem poświęconym modlitwie o jedność chrześcijan. Tegoroczny temat, zaczerpnięty z Księgi proroka Micheasza («Czego Bóg od nas oczekuje?»), jest zobowiązujący. Na to pytanie każdy musi odpowiedzieć. Prorok wypowiada słowa, które wyrażają wolę Bożą, a więc «czynienie sprawiedliwości, umiłowanie wierności, pokorne obcowanie» z Bogiem. Każdy jest powołany do tego, by był prorokiem, a więc świadkiem woli Bożej. Tylko wtedy będziemy mogli pokonać to, co nas dzieli, ponieważ nasza modlitwa pozwala nam widzieć oczami Boga, a nie naszymi.

Ojciec Paul z Graymoor płonął profetyczną miłością, wędrując z Bogiem. Głównym momentem było jego nawrócenie, które sprawiło, że zmieniła się perspektywa wydarzeń. Wattson zrozumiał potrzebę przemiany serca, która pozwoli patrzeć na rzeczywistość oczami Boga. Po upływie 150 lat od jego urodzin wciąż jest przykładem niezłomnej wiary i odwagi. Na zakończenie homilii, wygłoszonej na pogrzebie w 1940 r., jego lojalny i stary przyjaciel Ignatius Smith, dominikanin i dziekan szkoły filozoficznej na Catholic University of America, powiedział: «Ta nadprzyrodzona odwaga może być wyjaśniona tylko pod warunkiem, że zrozumiemy, iż stoimy przed człowiekiem, który traktował Jezusa poważnie, który dosłownie żył z Nim i zawsze był świadomy Bożej opatrzności Wszechmogącego Stworzyciela i Strażnika wszechświata».

* Minister generalny braci franciszkanów pojednania

opr. mg/mg