Zarys wiary: Być wiarygodnym

Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.


BYĆ WIARYGODNYM

Każdego dnia, w każdej sytuacji musimy polegać na innych. Życie we wspólnocie byłoby niemożliwe, gdybyśmy nie mogli ufać sobie wzajemnie. Chrześcijanina szczególnie to zobowiązuje. Być uczciwym, prawdomównym i godnym zaufania oznacza - urzeczywistniać miłość bliźniego. &#8222Dlatego odrzuciwszy kłamstwo: niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego, bo jesteście nawzajem dla siebie członkami” - czytamy w Nowym Testamencie (Ef 4, 25), we wskazaniach dotyczących życia chrześcijańskiego.

Od prawdomówności jednej jedynej osoby zależy niekiedy życie lub śmierć wielu. Dlatego też zeznanie świadka przed sądem obwarowane było w narodzie wybranym prawem Boga: „Nie będziesz mówił przeciw bliźniemu twemu kłamstwa jako świadek” (Wj 20, 16). Tradycja chrześcijańska widzi w tym przykazaniu Bożym bezwzględne zobowiązanie człowieka do mówienia prawdy.

Kto wielokrotnie się zawiódł, może stać się człowiekiem nieufnym. Ale nieufność nie powinna istnieć wśród chrześcijan. Gdy mimo złych doświadczeń i wielu zawodów staramy się nie chować urazy i pamiętać tylko to, co dobre - nie oznacza to naiwności, zaślepienia, lecz pokazuje naszą wiarę w chrześcijańską miłość bliźniego. Miłość przejawia się przede wszystkim w postanowieniu życia w uczciwości, życia godnego zaufania. Bierze swą miarę z Boga, który pozostaje wierny - także w stosunku do wiarołomnych.

Kłamstwo posiada trojakie następstwa:
Wykrzywia rzeczywistość,
czyni człowieka wiarołomnym,
burzy zaufanie wśród ludzi.

Prawda: Zgodna z rzeczywistością treść słów l zachowań, bez zafaiszowań i zniekształcających skrótów. Kłamstwo: Świadome zniekształcenie, fałszowanie rzeczywistości! najczęściej przejawia się w fałszywych wypowiedziach.

Błąd: Nieprawdziwy sąd, fałszywa interpretacja. W sprawach wiary niejednokrotnie trudno odgraniczyć prawdę od błędu. Według nauki katolickiej Urząd Nauczycielski Kościoła wykłada prawdziwie Objawienie i wyjaśnia je.

Zaufanie: Stosunek do kogoś, wynikający z wiary w szczerość i prawdziwość jego intencji. Może być w wyniku doświadczeń wzmocnione lub zachwiane. Pojęcie używane również dla opisu istoty wiary: Panu Bogu ufamy.

Uczciwość: Postawa szacunku dla prawdy, wiarygodne postępowanie (nie oszukujące innych).

Kłamstwo z konieczności: Wypowiedź nieprawdziwa, mająca na celu uwolnienie siebie lub innych z sytuacji niebezpiecznej albo też w celu zaoszczędzenia innym przykrej prawdy. Mimo wszystko pozostaje jednak kłamstwem. Podejrzenie: Nie poparty dowodami sąd o kimś, poddający w wątpliwość autentyczność jego słów, czynów, postawy. Nieufność: Brak wiary w kogoś lub coś. Obłuda: Ukazywanie siebie lepszym (pobożnie jszym) niż to jest w rzeczywistości.

Oszczerstwo: Zniesławienie kogoś przez kłamliwe oskarżenie.

Przysięga: Uroczyste wezwanie Boga na świadka dla potwierdzenia prawdy wypowiedzi. Uczniowi Jezusa nie wolno przysięgać, nie może przysięgać bez ważnej przyczyny. Według św Mateusza (5, 34) uczniowi Jezusa nie wolno składać przysięgi bez konieczności.

Krzywoprzysięstwo: Złożone pod przysięgą świadomie nieprawdziwe zeznanie przed sądem, ścigane karnie przez władze państwowe. Wielki grzech przed Bogiem.


opr. mg/lb

« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama