Zarys wiary: Rodzina

RODZINA

W rodzinie wszyscy są sobie bliscy. Dlatego ona najpełniej uczy miłości bliźniego i ją utrwala. Na tym, kto wzrasta i rozwija się bez rodziny, osamotnienie to pozostawia na całe życie trwałe ślady.

Rodzina powinna stać się pierwszą szkołą miłości bliźniego. W niej uczymy się uczestniczenia w losie innych. We wspólnocie tej nie powinno być miejsca na egoizm.

Rodzina nie może zamykać się tylko we własnym kręgu, powinna być otwarta na sprawy innych. Rodzice muszą być gotowi „ oddać” dorastające dzieci i pozwolić im iść własną drogą, chociaż taka decyzja może okazać się dla nich ciężką próbą. Napięcia, konflikty i rozczarowania są udziałem zarówno dzieci, jak i rodziców. Padają przy tym niesprawiedliwe i gorzkie słowa, najbliżsi stają się nagle dla siebie obcymi. W takich sytuacjach miłość bliźniego każe rodzicom obdarzać dzieci wciąż na nowo zaufaniem. Ich mądrość i doświadczenie życiowe uczą, by nie zmuszać za wszelką cenę do posłuszeństwa, chociaż rozsądna surowość jest ważna dla dorastających młodych ludzi. Natomiast od dzieci oczekuje się doceniania troski rodziców, nawet wtedy, gdy staje się ona uciążliwą, a także wyrozumiałości, a nie pogardy dla ich błędów i słabości. Miłość bliźniego nie może jednak prowadzić do przemilczania konfliktów. Trzeba je wyjaśniać, ale w taki sposób, by - przedstawiając swoje racje - wzajemnie się nie ranić. Tolerancja jest już wysoką miarą miłości bliźniego, której można się nauczyć w rodzinie.

List do Kolosan przekazuje wskazania dotyczące współżycia rodziców i dzieci. Czytamy w nim:
Dzieci, bądźcie posłuszne rodzicom we wszystkim, bo (o jest miłe w Panu. Ojcowie, nie rozdrażniajcie waszych dzieci, aby nie traciły ducha (Koi 3, 20-21).

opr. mg/lb