Zarys wiary: Wolność dzieci Bożych

WOLNOŚĆ DZIECI BOŻYCH

Myli się, kto sądzi, że człowiek wtedy, gdy jest wolny, może czynić wszystko czego zapragnie. Wolność nie oznacza bowiem całkowitej swobody działania. Jest trudniejsza i bardziej wymagająca niż automatyczne podporządkowanie się nakazom i przepisom.

Kto nie otrzymuje jednoznacznych poleceń, ten musi sam odnaleźć właściwą drogę postępowania. Ponosi też odpowiedzialność przed sobą, wspólnotą i Bogiem za to, co czyni. Co więcej, jego obowiązkiem jest odkrywanie, na podstawie posiadanej wiedzy i doświadczeń, czego konkretna sytuacja od niego wymaga.

Na ogół ludzie mają rozeznanie dobra i zła. Wiedzą, co dobre a co złe - mają sumienie. Mówimy o wyrzutach sumienia, o tym, że ono nie daje spokoju, gdy postąpimy źle lub fałszywie. Sumienie skłania nas do czynienia dobra także wtedy, gdy nikt naszej dobroci się nie domaga ani jej nie nagradza.

Sumienie nasze należy „kształcić”. Przykazania mogą nam pomóc nauczyć się odróżnić dobro od zła. Im bardziej samodzielny i dojrzalszy staje się człowiek, tym bardziej przywiązuje się do tego, co uważa za wolę Bożą. Wyzwolony „z niewoli zepsucia” (Rz 8, 21), staje się z wolnej woli tym, który w swoim życiu chce służyć Bogu całym sercem.

O właściwym używaniu wolności przypomina Pierwszy list św. Piotra:
Jak ludzie wolni postępujcie, nie jak ci, dla których wolność jest usprawiedliwieniem zła, ale jak niewolnicy Boga (1 P 2, 16).

opr. mg/lb