Zarys wiary: Znaki Boga - Święci

Kwestia z "Zarysu wiary", katechizmu wydanego przez Związek Katechetów Niemieckich w 1980 r.

ZNAKI BOGA - ŚWIĘCI

Św. Paweł nazywa wszystkich chrześcijan świętymi, ponieważ przez wiarę i chrzest należą do Chrystusa (Rz l, 7). Używając dzisiaj słowa „święty”, częściej myślimy o tych wyjątkowych ludziach, którzy swą wiarę w Chrystusa traktują bardzo poważnie i żyją nią bez zastrzeżeń. Są wśród nich tacy, którzy stronią od świata, poświęcając się służbie Bogu i modlitwie. Inni tkwią w centrum życia publicznego i wykorzystują swoje zdolności i siły do utrwalenia sprawiedliwości i pokoju w świecie. Inni, prawie nie zauważani, troszczą się o dzieci i starców, o biednych i chorych, więźniów i prześladowanych, o samotnych i odepchniętych, aby tym zaświadczyć o miłości Boga ku ludziom słabym i wzgardzonym. Są i tacy, którzy jako misjonarze docierają do najdalszych zakątków, by głosić Dobrą Nowinę o zbawieniu, albo - jako &#8222Boży wichrzyciele” wstrząsają sumieniami rządzących. Niektórzy swą wierność Chrystusowi przypłacają życiem.

Często święci uosabiają sobą inne wyobrażenia o szczęściu, niż ludzie im współcześni. Udowadniają, że majątek i dobrobyt, władza i rozkosze nie czynią człowieka w pełni człowiekiem. Święci nie są jednak półbogami. Pozostają ludźmi, popełniają błędy, mają chwile zwątpienia. Nieraz zawodzą, a nawet nieraz grzeszą. Są jednakże „grzesznikami otwartymi”, to znaczy - zdając sobie sprawę ze swej niedoskonałości, wyznają grzechy i stale dążą do stawania się lepszymi.

Święci różnią się między sobą, ale wspólna im wszystkim jest świadomość, że wszystko zawdzięczają Bogu, i wspólne im jest dążenie do tego, aby swym życiem odpowiedzieć na miłość Boga. W ten sposób ich życie staje się wzorem dla wszystkich chrześcijan.

Życie w wierze:
Szczęśliwi ci, którzy wędrują
drogą świętości w obliczu Boga,
działają i żyją zawsze według Jego słów,
którzy z całego serca szukają Boga
i postępują według Jego wskazówek,
tych zawsze przyjmie On do siebie.

Korneliusz Becker

Święci: Chrześcijanie, w których życiu uznajemy i czcimy szczególny wysiłek dążenia do naśladowania Chrystusa oraz to, czego On w nich dokonat. Od X w. fakt świętości potwierdzany jest uroczyście dokumentem papieskim. Początkowo za świętych uważano tylko męczenników (świadkowie krwi); od V w. mianem „święty” obejmuje się również tych, którzy nie będąc męczennikami, publicznie wyznają swą wiarę (wyznawcy).

Kult świętych: Świętych nie uwielbia się. Oddaje się im jedynie cześć i prosi o wstawiennictwo. Cześć świętych jest formą pobożności rozpowszechnioną przede wszystkim wśród katolików.

Kanonizacja: Uroczyste orzeczenie Kościoła, mówiące o tym, że jakiś zmarły słusznie dostępuje czci jako święty i że można zwracać się do niego publicznie z prośbą o wstawiennictwo. Mocą tego orzeczenia święty wpisany jest do katalogu świętych. Pierwszy dokument kanonizacyjny pochodzi z dnia 31 stycznia 993 r. (Ulryk z Augsburga). Wstępem do procesu kanonizacyjnego jest beatyfikacja. Kanonizację poprzedzają staranne badania („proces kanonizacyjny”). Święci pierwszych dziewięciu wieków historii Kościoła nie byli w ten sposób „kanonizowani”. Zawsze istotne jest powszechne oddawanie czci zmarłemu przez społeczność wierzących. Cześć tę potwierdza obecnie Kościół uroczystym aktem kanonizacji. Kościół jest głęboko przekonany, że święci żyją w Chrystusie, w pełnej wspólnocie z Bogiem.

[<<Poprzednia kwestia] [Następna kwestia>>]

opr. mg/lb

« ‹ 1 › »

oceń artykuł