Pragnę! Od Małej Teresy do Matki Teresy

Jacques Gauthier

Pragnę! Od Małej Teresy do Matki Teresy

Wydawnictwo Księży Marianów, Warszawa, Kwiecień 2005

ISBN 83-7119-477-3

Spis treści

Dla Lise Turbide

[Jezus] — niestety! — mało znajduje serc, które oddają Mu się bez reszty, które pojmują, jak czuła jest Jego nieskończona Miłość. Teresa od Dzieciątka Jezus, List 196 do siostry Marii od Najświętszego Serca (= Rkp B 1v)

Dopóki nie wysłuchacie Jezusa w milczeniu swojego serca, nie będziecie mogli usłyszeć Jego głosu mówiącego: „Pragnę!” w sercu ubogich... Brakuje Mu Was, kiedy nie zbliżacie się do Niego. On Was pragnie.

/Matka Teresa, Testament duchowy/

Wprowadzenie

Piąta książka o św. Teresie z Lisieux w ciągu siedmiu lat — czyż to nie za wiele jak na jednego autora? Być może! Pozwólcie jednak, że w odpowiedzi opowiem pokrótce, jak doszło do powstania tej ostatniej książki.

Peregrynacja relikwii Małej Teresy po Kanadzie jesienią 2001 roku, która odbyła się pod hasłem „Na spotkanie Chrystusa z Teresą z Lisieux”, wywołała szeroki odzew, dzięki czemu wygłosiłem parokrotnie rekolekcje i konferencje o jej życiu i duchowości. Podczas jednej z takich sesji w Centre Sainte-Marie de Gatineau, nagrywanej przez telewizję, Lise Turbide spytała mnie, czy chciałbym prowadzić kanadyjskie pielgrzymki do Lisieux „śladami Teresy”. Odmówiłem z paru powodów, jakkolwiek zapewniłem, że będę się modlił do Małej Teresy w tej intencji. Był to uprzejmy sposób, by wykręcić się od odpowiedzialności. Do Teresy nie można jednak modlić się bezkarnie — ona odpowiada po swojemu.

W listopadzie 2002 roku Wspólnota Błogosławieństw z Lisieux zaprosiła mnie, abym poprowadził w samym Lisieux sesję na temat „Teresa nadzieją dla małżeństw i rodzin”. Doświadczenie to okazało się bardzo stymulujące, zwłaszcza że przyjechała ze mną moja żona. Po powrocie do Paryża poszliśmy na cichą modlitwę do bazyliki Sacré-Coeur na Montmartrze. Ni stąd, ni zowąd jakaś siostra benedyktynka zapytała mnie, dlaczego nie prowadzę pielgrzymek związanych z Teresą. Czyż nie powiedziałem sobie: „Ani jednej”? I zaczęła mnie przekonywać, żebym przywoził kanadyjskich pielgrzymów na Montmartre i do Lisieux. Odpowiedziałem jej formułą, której stale używałem: „Niech siostra się modli, jeśli Teresa tego chce, to tak będzie”. Obawiałem się, że to wezwanie będzie mnie nurtowało, ale w końcu wyraziłem zgodę. Zdecydowanie, Teresa nie zostawiała mnie w spokoju.