Nikodemowe rozmowy

Z ks. Marianem Rajchelem, egzorcystą w archidiecezji przemyskiej, rozmawia Irena Markowicz

IRENA MARKOWICZ: — Pomaga Ksiądz ludziom w trudnych sytuacjach jako duszpasterz, rekolekcjonista, egzorcysta... Rekolekcje przez Księdza prowadzone zatytułowane „Dekalog czy antydekalog” — to lapidarna diagnoza przyczyn problemów współczesnego człowieka.

KS. MARIAN RAJCHEL: — Łatwo dziś dostrzec dziwne zamieszanie. Nie ma szacunku dla podstawowych wartości, więc nie ma się na czym oprzeć. Wyśmiewa się wartości chrześcijańskie, zgodne z naturą ludzką. W ich miejsce ustanawia się anty-Dekalog, „nowe przykazania”. Ktoś tworzy jakiś system niby-wartości, ktoś inny system... często sprzeczne ze sobą. Dopóki był stały system norm wypływający z filozofii greckiej, prawa rzymskiego i objawień chrześcijańskich, bazujący na wielowiekowych doświadczeniach ludzi, był mniejszy chaos. Zasady były zgodne z rozumem, był porządek prawny, była harmonia życia społecznego i osobistego. Po odrzuceniu tego systemu powstała pozorna próżnia. Stąd próby jej wypełnienia i... coraz większe zamieszanie. Już dzieci są nasycane takimi antywartościami. Na przykład brzydota; zabawki dla dzieci muszą być brzydkie. I co ciekawe — dzieci się do tego przyzwyczaiły, nawet to lubią. Nie tylko pająki, węże, czaszki, smoki — dzieciom wmawia się, że ładne są diabełki, baby jagi. Zniszczenie zmysłu estetycznego u dzieci jest początkiem, potem wszelkie zło, brud, ciemność będą łatwiejsze do wciśnięcia. Człowiek już od dziecka ma się z tym oswoić. Trzeba odebrać takie zabawki, odebrać komórkę, w której są Internet i możliwość gier (mówi się już o chorobie i leczeniu z gier komputerowych!). To jest wojna światowa. Dziecko, nawet małe, potrafi się posługiwać komputerem. Dokładniej — potrafi otworzyć i wejść, a nie potrafi wyjść, dlatego to nie jest zabawka dla niego. Samochodu nie daje się bez prawa jazdy i małym dzieciom. Tu jest błąd — brak odpowiedzialności, lekkomyślność, bezmyślność.

— Gry to pierwszy element...

— Tych instrumentów zła jest wiele: gry, zabawki, horrory, muzyka, hazard, pornografia. To się nie kończy na jednym wejściu; jeżeli człowiek raz wejdzie w zło, to ono stara się oplątać go dziesiątkiem innych zniewoleń, żeby już się nie wydostał. Nawet jeżeli w jednym coś się poprawi, to w innym pogorszy. Trzeba wszystko likwidować, a to jest coraz trudniejsze. Rodzice bronią często swoich decyzji argumentem: „bo inne dzieci mają, to i moje niech ma...”. 
Były stare nałogi, jak alkohol, papierosy, hazard, nawet narkotyki... A kto się zastanawia, że dziecko, które siedzi w domu, nigdzie nie wychodzi, może wpaść w nałogi? Rodzice tylko narzekają, że jest agresywne, że w nocy się boi, że nie można z nim wytrzymać, bo atakuje wszystkich. Z czegoś to się wzięło, jakaś przyczyna musi być!

— Jaka może być profilaktyka?

— Podkreślam to niebezpieczeństwo, aby rodziców uczulić; niech patrzą, czym się dzieci bawią. Przecież dziecko nie odróżnia bajki od rzeczywistości. Czasami mówi się o małych dzieciach, że kłamią. To nie jest tak; dziecko myli porządek myśli z porządkiem rzeczywistości. I w takie małe istoty wpycha się tyle zła, przemocy, seksu. 
To czym jesteśmy? Masą ludzką, bez indywidualności, bez własnej osobowości, a każdy patrzy na innych, żeby naśladować i wtopić się w masę. Jeśli masa jest dobra, to pół biedy, a jeśli zła...? 
Jeśli ktoś już wdepnął w zło, a chce wyjść, pierwszym warunkiem jest zrobić przegląd, gdzie było wejście w zło, by się od niego odciąć. Można przez dobrą spowiedź, bo jest to grzech wobec Pana Boga. Po drugie — odciąć się, wyrzucić zabawki, posążki, książki, nawet jeżeli to na półce „ładnie wygląda”.

— A jeżeli to nie pomoże?

— Spowiedź odpuszcza grzechy, ale nie likwiduje wszystkich skutków grzechów. Aby nie było powrotu do zła, trzeba wzmocnić się modlitwą, swoją osobistą. Jeśli to nie wystarczy, są wspólnoty modlitewne, można poprosić o modlitwę wstawienniczą. Przystępować do sakramentów. W ostateczności, jeżeli i to nie przynosi skutku, dopiero wtedy szukać pomocy u egzorcysty. Egzorcyzm jest modlitwą w imieniu Kościoła, w imieniu Chrystusa, o wyrzucenie zła, odcięcie od złego wpływu.

— Czy egzorcyzmy są wielkim problemem współczesnego świata?

— Sprostuję: to nie egzorcyzmy są problemem. To opętanie jest problemem. Egzorcyzm jest pomocą dla tego człowieka, który wdepnął bardzo głęboko w zło i nie może o własnych siłach z niego wyjść.

— Czy opętanie może przybierać symptomy naturalnych chorób, np. psychicznych?

— Oczywiście. Pierwsza reakcja: trzeba udać się do psychiatry. Odróżnić chorobę od opętania, przy pewnej praktyce, nie jest trudno. Np. osoby udające opętanie szybko się męczą. Przy opętaniu występują nadludzkie siły, wtedy nie ma wątpliwości, czyje to działanie. Człowiek opętany ma pewne manifestacje. Chory psychicznie cały czas jest chory, nie tylko w poniedziałki, a we wtorki już nie. Są odchyłki psychiczne na tle religijnym, ale to nie jest to samo. Bywa też, że psychiatra odsyła do egzorcysty... Ja często odsyłam do psychologa czy psychiatry.

— Jak twierdzą obserwatorzy, opętanie objawia się sacrofobią, lękiem przed przedmiotami sakralnymi.

— Awersja do rzeczy świętych, relikwii, różańca, krzyża, stuły, wody święconej... — to jedna ważna cecha. Druga to nienawiść. Jeśli jest nienawiść choćby do jednego człowieka, to jest to już kontakt z piekłem. Inne znaki: mówienie w obcych językach (bez nauki), wyczucie, wrażliwość na to, co złe (jest także u ludzi dręczonych).

— Jak Ksiądz chroni siebie przed negatywnymi skutkami takiej pomocy ludziom?

— Modlę się, staram się być blisko Pana Boga. Pomaga też poczucie humoru.

— Gdzie Księdza szukać poza rekolekcjami?

— Moja baza to Opactwo Benedyktynek w Jarosławiu. Adres i telefon są w Internecie.

opr. mg/mg