Na takim etapie rozwoju grupy pojawia się potrzeba rozpisania reguły z uwzględnieniem nowych inspiracji sprawdzonych przez życie w nowych warunkach, kontekstach, w których przyszło żyć nowo powstałym podgrupom lokalnym, regionalnym, prowincjalnym czy generalnym. Wszystko to dzieje się w oparciu o dojrzewające mechanizmy administrowania. Kiedy proces ten zostaje dopełniony, wtedy można powiedzieć, że Instytut jest w pełni ukonstytuowany. Proces, którego owocem jest uszczegółowiona reguła, zostaje potwierdzony przez członków. Reguła wprowadzana jest w praktykę najczęściej w klimacie pierwotnej radości i entuzjazmu. Przez około sto lat tak ukonstytuowane Instytuty zakonne przeżywają czas ekspansji, niezależnie od warunków zewnętrznych, w których przyszło im żyć. Rzadkie są przypadki, w których notowałoby się spowolnienie wzrostu. Mnoży się liczba członków, a wraz z nią nowe fundacje, w których wzrasta także liczba nowo przyjętych. Różne rodzaje działalności apostolskiej, które korespondują z pierwotnym charyzmatem, są dobrze asymilowane przez różne fundacje. Programowanie i administrowanie życia i misji Instytutu pozostają w dojrzałej relacji z wizją charyzmatyczną. Ekspansji zewnętrznej towarzyszy ekspansja wewnętrzna. Zwykle w przeciągu stu lat instytut osiąga rozmiary, które charakteryzują się stabilnością przez cały czas swego istnienia.

opr. aw/aw

« ‹ 1 › »

oceń artykuł