Okres pierwotny jest fazą wysoce charyzmatyczną. Spontanicznie powstaje pierwsza wspólnota uczniów, w której panują ciepłe i nieformalne relacje. Wiara, miłość i dzielone pasje są jedyną strukturą wspólnoty, którą tworzą. Ubóstwo środków i mała liczba członków są doskonale uzupełniane świeżością inspiracji i entuzjazmem typowym dla pierwotnego okresu przyszłego Instytutu. Żyjący jeszcze założyciel przekazuje charyzmat w jego pierwotnej nieskazitelności przez swoje osobiste życie, a także listy, rady i upomnienia. Autentyzm i intensywność, z jaką on sam przeżywa pierwotne inspiracje, integrują grupę i pomagają nawet najbardziej niepewnym pogłębić życiowy ideał i zobaczyć jasno cel życia, którego sami poszukiwali. Tak rodzi się we wspólnocie twórczy ferment, który ją dynamizuje i konsoliduje od środka. W chwili gdy już ukonstytuowała się pierwsza grupa uczniów (według R. Hostie okres ten trwa od 5 do 10 lat)¹⁰³, gdy zyskała własną fizjonomię i wypracowała podstawowe struktury, wchodzi w okres organizacji. Jak twierdzi R. Hostie, ponieważ członkowie grupy, pewni swojej wewnętrznej spójności i tożsamości nie są już tak bardzo zajęci sobą i zaabsorbowani wewnętrznym dynamizowaniem, wychodzą coraz bardziej na zewnątrz, aby realizować cele, które cechują jej powołanie. Grupa coraz bardziej promieniuje swoim oddziaływaniem. Ich rodzaj życia uderza tych, którzy się z nimi spotykają. Pociąga ich i przyciąga aż do włączenia się w ten sam rodzaj życia i misji, z którym się osobiście utożsamiają, ponieważ odpowiada na ich życiowe poszukiwania. Przybywają wciąż nowi zainteresowani i nie tylko. Pojawiają się nowe komórki życia wspólnoty, nieraz rodząc się daleko poza geograficznymi granicami powstania pierwszej grupy.

¹⁰³ Por. R. Hostie, Genesi degli Istituti religiosi, w: Dizionario..., Roma 1977, t. IV, kol. 1050-1053.

opr. aw/aw

« ‹ 1 › »

oceń artykuł