Bł. Antoni od św. Anny Galvao

Bł. Antoni od św. Anny Galvăo urodził się w 1739 r. w zamożnej, wielodzietnej rodzinie w Guaratinguetá w stanie Săo Paulo, w diecezji Rio de Janeiro, w Brazylii. Rodzice wychowywali swoich jedenaścioro dzieci w duchu głębokiej wiary. Jego ojciec, Antonio Galvăo de França był kupcem i należał do Trzeciego Zakonu św. Franciszka z Asyżu oraz był tercjarzem karmelitańskim.

W latach 1752-1756 sługa Boży razem z bratem uczył się w seminarium prowadzonym przez jezuitów w Belém (Bahia). W tym okresie zrodziło się jego powołanie zakonne i za radą ojca postanowił wstąpić do zakonu Braci Mniejszych Bosych (franciszkanie zreformowani przez św. Piotra z Alcantary, zwani dyskalceatami) w Taubaté. 15 kwietnia 1760 r. rozpoczął nowicjat w klasztorze św. Bonawentury w Macacu w Rio de Janeiro, gdzie w 1761 r. złożył śluby wieczyste, a 11 lipca 1762 r. przyjął sakrament kapłaństwa. Po święceniach przeniósł się do klasztoru w Saő Paulo, gdzie kontynuował studia filozoficzne i teologiczne oraz stawiał pierwsze kroki w pracy apostolskiej. Jego szczególne nabożeństwo do Matki Bożej, wyraziło się w akcie całkowitego oddania się Maryi, który podpisał własną krwią 9 listopada 1766 r. Po zakończeniu studiów był kaznodzieją, spowiednikiem i furtianem w klasztorze, co umożliwiło mu nawiązywanie bliskich kontaktów z ludźmi. Potrafił słuchać i udzielać porad, a w razie potrzeby pieszo docierał z posługą kapłańską do najodleglejszych miejscowości.

W latach 1769-70 został mianowany spowiednikiem stowarzyszenia pobożnych kobiet «Recolhidas de Santa Teresa» w Saő Paulo, mieszkających w tzw. «Recolhimento» (dom rekolekcyjny). Tam poznał s. Helenę Marię od Ducha Świętego, której Pan Jezus w objawieniu prywatnym polecił założyć nową wspólnotę. Po zasięgnięciu opinii osób kompetentnych, które potwierdziły autentyczność objawień s. Heleny Marii, błogosławiony 2 lutego 1774 r. założył nową wspólnotę nazwaną «Recolhimento de Nossa Senhora de Conceiçăo da Divina Providęncia» (Stowarzyszenie Poczęcia Naszej Pani z Opatrzności Bożej). Po śmierci s. Heleny Marii 23 lutego 1775 r. o. Antoni przejął całkowitą opiekę nad wspólnotą i w trosce o jej rozwój napisał jej statut. Z jego inicjatywy został zbudowany nowy dom i kościół «Recolhimento», który zainaugurowano 15 sierpnia 1802 r. Początkowo członkinie stowarzyszenia mogły żyć we wspólnocie, ale bez prawa do składania ślubów. W późniejszym okresie biskup Săo Paulo pozwolił siostrom składać śluby, ale dopiero w 1929 r. stowarzyszenie zostało włączone do zgromadzenia sióstr franciszkanek koncepcjonistek.

W 1798 r. i ponownie w 1801 r. wybierano o. Antoniego na gwardiana (przełożonego) klasztoru św. Franciszka w Săo Paulo. W 1811 r. na życzenie biskupa Săo Paulo założył «Recolhimento» św. Klary w Sorocaba. Po 11 miesiącach powrócił do Săo Paulo, gdzie początkowo mieszkał w klasztorze św. Franciszka, a potem za zgodą przełożonych przeniósł się do założonego przez siebie «Recolhimento». Zmarł 23 grudnia 1822 r. Dochodzenie kanoniczne w sprawie świętości życia błogosławionego zostało otwarte w 1938 r., a zakończone w 1991 r.

8 kwietnia 1997 r. w obecności Jana Pawła II został promulgowany dekret dotyczący heroiczności cnót sługi Bożego, natomiast 6 kwietnia 1998 r. dekret dotyczący cudownego uzdrowienia czteroletniej Danieli Cristiny da Silva z Săo Paulo, przypisywanego wstawiennictwu sługi Bożego.