Bł. Brygida od Jezusa Morello

Urodziła się 17 czerwca 1610 r. w miejscowości San Michele di Pagana, niedaleko Rapallo (Genua) we Włoszech, jako szósta z jedenaściorga dzieci Nicolo i Lavinii Borzese. Ojciec był funkcjonariuszem administracji publicznej i członkiem Rady Uniwersytetu w Rapallo, a od 1633 r. także gubernatorem tego miasta.

Kiedy Brygida miała zaledwie dwanaście lat, ciężko chora matka powierzyła jej opiekę nad młodszym rodzeństwem. W tych też latach zrodziło się w niej powołanie do życia zakonnego. Rodzina nie była wówczas w stanie zapewnić jej posagu wymaganego przy wstąpieniu do klasztoru. Brygida przeżyła to tak bardzo boleśnie, że ciężko zachorowała. Odzyskała zdrowie za wstawiennictwem Matki Bożej, która ukazała się jej w wizji mistycznej.

W 1633 r. wyszła za mąż za Matteo Zancari i przeniosła się do jego majątku w miejscowości Salsomaggiore. W 1636 r., gdy do kraju wkroczyły wojska hiszpańskie, małżonkowie schronili się w zamku Tabiano. Gdy po zakończeniu wojny powrócili do swego majątku, mąż Brygidy zachorował na tyfus i wkrótce potem zmarł. Ich małżeństwo było bezdzietne.

27-letnia wdowa złożyła wieczysty ślub czystości i przyjęła imię Brygidy od Jezusa. Przez kilka następnych lat pozostała w Salsomaggiore, pomagała ubogim, pracowała przy tamtejszym kościele parafialnym, uczyła dzieci katechizmu i kształciła nowe katechetki. W 1640 r. przeniosła się do Piacenzy, gdzie mieszkał jej brat. Pragnęła wstąpić do klasztoru kapucynek, ale nie została przyjęta, bo była wdową. Pozostała w tym mieście i mieszkając samotnie prowadziła życie ascetki, praktykując modlitwy, umartwienia i pokutę.

17 lutego 1649 r. z woli księżnej Margherity de Medici Farnese otworzyła w Piacenzy pierwszy dom nowego zgromadzenia sióstr urszulanek, których celem miało być wychowanie i oświata dziewcząt z zamożnych rodzin. Wkrótce do klasztoru wstąpiły pierwsze kandydatki. Brygida odmówiła przyjęcia funkcji przełożonej domu, ale zgodziła się pełnić obowiązki ekonomki i «odpowiedzialnej za sprawy duchowe».

Jej niezwykłe poświęcenie sprawie oświaty młodzieży — która była charyzmatem nowego zakonu — potwierdzają zarówno opinie jej współczesnych, jak i jej listy do jednej z byłych wychowanek, której następnie była opiekunką duchową. Brygida ponad wszystko pragnęła «świadczyć dobro całemu stworzeniu, tak bardzo ukochanemu przez Boga, który jest jego Ojcem».

Pomimo pogarszającego się zdrowia, nie zmieniła swego stylu życia: nadal praktykowała umartwienia i pokuty. Sława jej świętości zataczała coraz szersze kręgi. Przychodzili do niej po radę biskupi, książęta oraz wierni wszystkich stanów i warstw społecznych. Brygida całą swoją ufność pokładała w Bogu i tego samego uczyła innych. «Zwracajcie się często do Boga — mówiła — On jest naszym dobrem i poza Nim nie mamy żadnego innego».

Brygida odznaczała się wielkim nabożeństwem do świętych, zwłaszcza do św. Franciszka z Asyżu, św. Mikołaja z Bari — opiekuna jej rodziny, oraz św. Mikołaja z Tolentino, a przede wszystkim do św. Franciszka Ksawerego. Za wstawiennictwem tego świętego jezuity, apostoła Indii, doznała uzdrowienia z ciężkiej choroby. Z jej inicjatywy został on też ogłoszony drugim patronem miasta Piacenzy.

Zmarła 3 września 1679 r. Z inicjatywy Ranuccio II Farnese, księcia Parmy i Piacenzy, natychmiast rozpoczęto jej proces beatyfikacyjny, ale dopiero trzysta lat później, 29 kwietnia 1980 r. Papież Jan Paweł II uznał heroiczność jej cnót, a 15 marca 1998 r. zaliczył ją w poczet błogosławionych.