Święta Agnieszka z Pragi

Agnieszka przyszła na świat w Pradze, w roku 1205, w królewskiej rodzinie Przemysława Ottokara I, króla Czech i Konstancji, siostry króla węgierskiego Andrzeja II. Agnieszka miała zostać żoną jednego z trzech synów księcia wrocławskiego Henryka Brodatego. Dlatego też razem ze swoją starszą siostrą Anną, Agnieszka została wysłana w roku 1216 na Śląsk. Przebywała na Śląsku w Trzebnicy pod opieką żony Henryka Brodatego św. Jadwigi, od której otrzymała solidne podstawy życia religijnego (W. Zaleski). Nie powiodły się plany matrymonialne związane z osobą królewny Agnieszki. Dwaj synowie księcia wrocławskiego zmarli przedwcześnie, a umiłowany syn Jadwigi książę Henryk Pobożny ożenił się z siostrą Agnieszki Anną. W tej sytuacji Agnieszka wróciła do Pragi. Tym razem postanowiono ją wydać za mąż za syna cesarza niemieckiego Fryderyka II lub za króla angielskiego Henryka III. Jednakże nie doszło do małżeństwa. Dalej jednakże snuto plany matrymonialno-dynastyczne. W międzyczasie Agnieszka złożyła ślub dozgonnej czystości. Chcąc być wierna raz danemu słowu Bogu szukała pomocy u papieża Grzegorza IX. Papież wyjednał u króla Przemysława Ottokara II swobodę podejmowania decyzji przez Agnieszkę. Wówczas Agnieszka całkowicie poświęciła się działalności charytatywnej i intensywnemu życiu religijnemu.

Agnieszka na początku zatroszczyła się o realizację fundacji jej brata Wacława I dla franciszkanów, następnie ufundowała w Pradze szpital, przy którym pracowali zakonnicy Bracia Krzyżowcy. W stolicy Czech Agnieszka założyła też około roku 1233 klasztor Sióstr Klarysek (Drugi Zakon Franciszkański), zwany Czeskim Asyżem. Agnieszka wkrótce przekroczyła bramy założonego przez siebie klasztoru i w roku 1234 złożyła śluby zakonne. Decyzja córki królewskiej o wyborze życia zakonnego odbiła się głośnym echem w ówczesnej Europie.

Siostra Agnieszka korespondowała z papieżem, a także ze św. Klarą. Kontakty listowne obu zakonnic dowodzą, że między nimi panowała wielka przyjaźń. Święta Klara pouczała Agnieszkę, jak ma realizować swoje śluby zakonne, nade wszystko ubóstwo. Pisała o nim: „O błogosławione ubóstwo, które swym miłośnikom gotuje wieczne skarby! O święte ubóstwo, oto tym, co są ubodzy i o nie się ubiegają, obiecał Bóg królestwo niebieskie, wieczną wspaniałość i błogosławione życie. O pobożne ubóstwo, które raczył objąć najpierw Pan nasz Jezus Chrystus, władca nieba i ziemi. Uniżony, żyjący w niedostatku, ubogi chciał się ukazać wśród ludzi, którzy byli w ostatecznym ubóstwie i nędzy, a których obdarzyć niebieskimi darami zamierzał” (J.W. Rosłon). Dzięki Agnieszce, jej głębokiemu życiu wewnętrznemu, praski klasztor klarysek promieniował na Europę Środkową. Agnieszka odznaczała się wielką pokorą. Oto skoro papież Grzegorz IX mianował ją opatką klasztoru, Agnieszka zadowoliła się tylko tytułem przeoryszy. Znana też była mądrość czeskiej klaryski. Stąd też Agnieszka spełniła kilka misji mediacyjnych. Cieszyła się też darem prorokowania i przenikania serc (H. Fros, F. Sowa).

Agnieszka „w swoim długim życiu, naznaczonym chorobami i cierpieniami z miłości ku Bogu i z ogromnym poświęceniem wypełniała posługi miłosierne wobec wszystkich potrzebujących bez względu na ich przekonania, pochodzenie i sposób myślenia. Z pełną ufnością potrafiła przyjmować to, co spotkało ją z woli Opatrzności, gdyż miała pełną świadomość, że wszystko przemija, a jedynie Boża prawda trwa na wieki” (W. Zaleski).

Agnieszka odeszła do wieczności, w opinii świętości, dnia 2 lub 6 marca 1282 r. Beatyfikował ją papież Pius IX w roku 1274. Za pontyfikatu papieża Piusa XI rozpoczęto starania o kanonizację błogosławionej Czeszki, lecz druga wojna ten proces przerwała. Ojciec Święty Jan Paweł II kanonizował błogosławioną Agnieszkę razem z błogosławionym bratem Albertem Chmielowskim w Rzymie, 12 listopada 1989 roku, mówiąc wówczas w homilii, „że oboje idąc śladami świętego Biedaczyny z Asyżu, kroczyli drogą całkowitego ubóstwa i służby najbiedniejszym” (W. Zaleski).

Liturgiczny obchód ku czci św. Agnieszki z Pragi przypada na dzień 6 marca. W ikonografii św. Agnieszka ukazywana jest jako córka królewska w koronie, pielęgnująca chorych. Niech św. Agnieszka będzie dla nas przykładem wiernej służby Chrystusowi w najuboższych, oczekujących na nasze dobre słowo, czyny i dar modlitwy.

„Boże, Ty przez wyrzeczenie się ziemskich radości na dworze królewskim i pokorne przyjęcie krzyża wprowadziłeś świętą Agnieszkę, dziewicę, na drogę doskonałości; za jej przykładem spraw, abyśmy odrywali nasze serca od marności doczesnych i dążyli do osiągnięcia skarbów niebieskich”.