Św. Bronisława

„Żywot św. Jacka", spisany przez lektora krakowskich dominikanów, zawiera opis wizji mistycznej, którą bł. Bronisława przeżyła 15 sierpnia 1257 r. W dniu śmierci tego pierwszego polskiego dominikanina miała ona ujrzeć nad kościołem Św. Trójcy Matkę Bożą z orszakiem aniołów, prowadzącą św. Jacka wprost do nieba. Innym razem miał przemówić do niej z krzyża sam Zbawiciel: „Bronisławo, krzyż Mój jest krzyżem twoim, ale też i chwała Moja będzie chwałą twoją".

Imię tej pobożnej mniszki -patronki Królestwa Polskiego, a także opiekunki dziewcząt oraz sierot - sprawiło, że lud czcił ją jako orędowniczkę wspierającą ludzi broniących się przed oszczerstwami. Chociaż pochodziła z Kamienia Opolskiego, podobnie jak pierwsi polscy dominikanie Czesław i Jacek Ordrowąż, nie wydaje się prawdopodobne, aby była ich stryjeczną siostrą. Urodziła się ok. 1200 r. jako córka Stanisława (Mścisława) oraz Anny z Jaksów (Gryfitów miechowickich). Dzieciństwo spędziła w głęboko religijnej i patriotycznej rodzinie, a kiedy miała szesnaście lat, wstąpiła do krakowskiego klasztoru Norbertanek na Zwierzyńcu. Niebawem dala się poznać jako pobożna i bardzo pokorna mniszka o łagodnym usposobieniu. Jej duchowość była naznaczona wielką czcią Najświętszego Sakramentu i Matki Bożej, a także umiłowaniem modlitwy różańcowej.

Zmarła 29 sierpnia 1259 r., a centrum jej kultu stało się wzniesienie Sikornik - zwane również „wzgórzem Bronisławy" -gdzie, wedle tradycji, znajdowała się pustelnia, w której przeżyła ostatnie lata życia. W 1604 r. odnaleziono jej grób i dokonano przeniesienia relikwii. Orędownictwu Bronisławy przypisano w 1835 r. uchronienie Zwierzyńca przed epidemią cholery, która ogarnęła wówczas cały Kraków. Wkrótce potem w 1839 r., czyli sześćset lat po śmierci, kult Bronisławy został zaaprobowany przez Kościół.

opr. mg/mg