Św. Elżbieta z Hesji

Ta sławna średniowieczna wizjonerka korespondowała z biskupami w sprawie naprawy obyczajów kościelnych oraz ze znaną mistyczką św. Hildegardą — ksienią benedyktynek w niemieckim Bingen — u której szukała kierownictwa duchowego.

Przyszła na świat w 1129 r. w okolicach Bonn, w rodzinie szlacheckiej, mocno związanej z Kościołem. Rodzice oddali ją jako dwunastoletnią dziewczynkę na wychowanie do benedyktynek w Schonau (Hesja) nad Renem. W 1147 r. przywdziała habit i welon oraz złożyła profesję zakonną. Dziesięć lat później mianowano ją mistrzynią nowicjatu, a potem przełożoną żeńskiej części klasztoru, zarządzanego przez opata. Benedyktynem był także jej rodzony brat Egbert oraz bratanek — Szymon, natomiast drugi brat Rugger wstąpił do zakonu norbertanów, gdzie został przeorem saksońskiego klasztoru w Pohlde.

Od 1152 r. Elżbieta zaczęła przeżywać - zwłaszcza podczas oficjum godzin kanonicznych i Mszy św. — wizje mistyczne, ekstazy i objawienia, poświęcone tajemnicy życia, męki, śmierci i zmartwychwstania Zbawiciela oraz wniebowzięciu Maryi. Doznaniom tym towarzyszyły żarliwe wezwania do pokuty i reformy w Kościele. Egbert, któremu powierzono godność opata, zredagował i przetłumaczył na łacinę przeżycia mistyczne Elżbiety, ujmując je w dwa zbiory: „Liber viarum Dei” i „Visiones”, w którym zawarta została m.in. historia św. Urszuli i jej towarzyszek. Oba zbiory zdobyły sobie powszechne uznanie licznych czytelników.

Przez kilkanaście lat Elżbieta cierpliwie znosiła poważną chorobę. Zmarła 18 czerwca 1165 r. w wieku 35 lat, a w 1584 r. Grzegorz XIII polecił wpisać ją do Martyrologium Rzymskiego. Relikwie wizjonerki zostały zniszczone przez protestantów podczas wojny trzydziestoletniej; zachowała się tylko głowa.

opr. mg/mg