Św. Honorat z Arles

Św. Honorat urodził się ok. 350 r. w arystokratycznej pogańskiej rodzinie galijsko-rzymskiej. Jeszcze w młodości przyjął chrzest i zapragnął realizować monastyczny ideał życia chrześcijańskiego. W tym celu udał się wraz ze swym bratem oraz świątobliwym mężem Kaprazjuszem na pielgrzymkę do Egiptu i Palestyny, aby przyjrzeć się tamtejszym wspólnotom zakonnym. Po powrocie osiadł na bezludnej wyspie Lérins (Leryn), leżącej u południowych wybrzeży Francji (na wysokości współczesnego Cannes). Wkrótce jego przykład zaczął przyciągać kolejnych uczniów, dając początek nowej wspólnocie zakonnej. Jego podejście do życia monastycznego było przepojone chrześcijańskim optymizmem i troską o współbraci.

Założona przez niego wspólnota monastyczna wydała z siebie wielu wybitnych starożytnych biskupów i pisarzy kościelnych, m.in. Wincentego z Lerynu, od którego pochodzi przyjmowana do dziś definicja tradycji (to, w co wierzono wszędzie, zawsze i przez wszystkich). W tej wspólnocie przygotowywał się także do swej misji św. Patryk, ewangelizator i patron Irlandii.

Sława św. Honorata sprawiła, że — wbrew swoim intencjom — został nominowany arcybiskupem Arles w 426 r. Sprawował rządy nad diecezją przez trzy lata, aż do śmierci w 429 r. W czasie pełnienia urzędu biskupa musiał się zmagać z szeroko rozpowszechnionymi w tamtym regionie herezjami arianizmu i manicheizmu. Życie Honorata znamy dzięki życiorysowi napisanemu przez jego ucznia i krewnego, Hilarego z Ars. Pisma Honorata nie zachowały się, jednak ślady mądrości tego świętego odnajdziemy m.in. w Konferencjach św. Jana Kasjana.

Honorat jest patronem piekarzy i cukierników.

opr. mg/mg