Św. Umile z Bisignano

Urodził się 26 sierpnia 1582 r. w Bisignano we Włoszech. Na chrzcie otrzymał imiona Luca Antonio. Już od dzieciństwa wyróżniał się pobożnością: codziennie uczestniczył w Mszy św., należał do Bractwa Niepokalanego Poczęcia, wiele się modlił i często rozważał Mękę Pańską. W wieku 18 lat poczuł powołanie do życia zakonnego. Z różnych powodów dopiero 9 lat później mógł wstąpić do nowicjatu Braci Mniejszych w Mesorace. Jako brat zakonny pracował w refektarzu i w przyklasztornym ogrodzie. Z wielką gorliwością służył nie tylko wspólnocie, ale także wszystkim potrzebującym.

W życiu zakonnym musiał znosić wiele upokorzeń. Przełożeni poddawali go różnym próbom, aby przekonać się o nadprzyrodzonym pochodzeniu mistycznych darów, które otrzymywał od Boga. Dzięki pogodzie ducha, z jaką przyjmował wszystkie doświadczenia, zasłużył sobie zarówno wśród współbraci, jak i poza murami klasztornymi na opinię świętości.

Choć nie miał żadnego wykształcenia, potrafił wyjaśniać ludziom Pismo Święte i zagadnienia nauki katolickiej, czym wprawiał w zdumienie teologów. Wielokrotnie musiał stawać przed komisją kapłanów z Reggio Calabria, profesorów z Cosenzy, a także przed inkwizytorem. Jednak na każde z zadawanych mu pytań św. Umile potrafił udzielić wyczerpującej odpowiedzi.

Nadprzyrodzone dary mistyczne zjednały mu powszechne uznanie. Papieże Grzegorz XV i Urban VIII darzyli go zaufaniem i często wzywali do Rzymu, aby zasięgnąć jego rady i prosić o modlitwę.

W 1628 r. prosił przełożonych o pozwolenie na wyjazd na misje, ale nie uzyskał zgody. Aż do śmierci prowadził życie ciche i w ukryciu. Zapytany przez kierownika duchownego o intencje swoich modlitw, odpowiedział, że modli się następującymi słowami: «Panie, przebacz mi moje grzechy i spraw, abym Cię kochał tak, jak powinienem Cię kochać; odpuść grzechy całemu ludzkiemu rodzajowi i spraw, aby wszyscy kochali Cię tak, jak powinni Cię kochać». Zmarł w Bisignano 26 listopada 1637 r.

Został beatyfikowany 29 stycznia 1882 r. przez Leona XIII.

opr. mg/mg