Służba charyzmatyczna osób zakonnych w Kościele

Rzeczą podstawową dla każdej osoby zakonnej jest umieszczenie osoby Jezusa Chrystusa w centrum swojego życia osobistego i wspólnotowego, w centrum działań dydaktycznych i apostolskich. To zakłada kształtowanie postawy naśladowania Pana. „Tak jak Boski Nauczyciel, konsekrowany przez Ojca, przyjął w pełni swą misję w służbie ludziom, oddając dla nich swe życie, tak wy (osoby zakonne!), jeśli dążycie do naśladowania Go w darze dla braci, musicie dążyć ku temu, aby wasza służba apostolska wypływała z niezachwianej miłości wobec Tego, którego poprze z profesję ślubów zakonnych przyjęliście na zawsze” (Jan Paweł II).

Podstawowymi aspektami życia zakonnego są: konsekracja, komunia i misja. Konsekracja oznacza „intymne i osobiste doświadczenie Boga, od którego płynie niewyczerpana moc łaski i miłości, konieczna do tego, by żyć Ewangelią bez kompromisów. Życie w Komunii z Bogiem to również tajemnica owocnego życia we wspólnocie oraz misji będącej jednocześnie przylgnięciem do Bożego powołania i hojną odpowiedzią na oczekiwania braci”. Pełnienie misji wiąże się z wykorzystaniem daru (charyzmatu), którym Bóg obdarzył założyciela Zgromadzenia i wszystkich, którzy z powołania Bożego znaleźli się na linii realizacji tego daru w życiu danego zakonu. To stanowi podstawowe dobro, które zakon wnosi w życie Kościoła, społeczeństwa i państwa. Czyni to pod kierunkiem przełożonych zakonnych i biskupów diecezji.

Każde powołanie zakonne zakorzenione w Bogu i kościelnym charyzmacie niesie dobro samej osobie powołanej, Kościołowi i tym osobom, których ogarnia świadectwem swego życia i działalności apostolskiej.

opr. aw/aw