Ważna nowa propozycja duszpasterska

Józef Augustyn SJ UZDROWIENIE Z POCZUCIA KRZYWDY Rozważania rekolekcyjne oparte na Ćwiczeniach duchownych św. Ignacego Loyoli. Fundament ISBN: 978-83-7505-919-9 wyd.: Wydawnictwo WAM 2012

Wybrany fragment Wstęp Ważna nowa propozycja duszpasterska Ćwiczenia duchowne darem na czasy przełomu Świadomy wybór wiary I. Warunki modlitwy medytacyjnej 1. Dobrowolne wejście w wyciszenie wewnętrzne 2. Cywilizacja Audiowizualna 3. Zaufać ciszy 4. Odpowiednie miejsce medytacji

Ważna nowa propozycja duszpasterska

Jak pisałem we wstępie do pierwszego wydania rekolekcyjnych rozważań ojca józefa augustyna, propozycja rekolekcji ignacjańskich dla kościoła w polsce trafiła w dziesiątkę. Odzew zarówno ze strony osób świeckich, jak i konsekrowanych przeszedł nasze najśmielsze oczekiwania. TysiąCe osób w kilkunastu domach rekolekcyjnych, prowadzonych zarówno przez jezuitów, jak i inne wspólnoty kościelne, co roku odprawia ośmiodniowe rekolekcje zamknięte w całkowitym milczeniu oraz z prowadzeniem indywidualnym. Rekolekcje ignacjańskie stały się w ostatnim ćwierćwieczu bardzo ważną propozycją wprowadzenia w życie duchowe oraz indywidualnej pomocy duchowej i ludzkiej współczesnemu człowiekowi.

I choć oczywiście winniśmy zawsze mieć na względzie, że sukces zewnętrzny nie musi pokrywać się z „wielkim dobrem wewnętrznym”, które pozostaje przecież tajemnicą między Bogiem a człowiekiem i wymyka się statystycznym ujęciom, to jednak wpływ rekolekcji ignacjańskich na życie wielu osób i środowisk jest widoczny. Nawet jeżeli zrelatywizujemy statystykę, nie możemy nie zauważyć, że odnowienie rekolekcji ignacjańskich zaowocowało wzrostem zapotrzebowania na głębokie kierownictwo duchowe oraz między innymi wieloma cennymi inicjatywami formacyjnymi, z których obficie korzystają świeccy, zakonnicy i zakonnice oraz księża.

Okazało się przy tym, że odprawianie Ćwiczeń duchownych szybko i jakby w naturalny sposób pozwoliło wielu osobom odkryć powołanie, którego dotąd w kościele w polsce nie było. Chodzi o powołanie do towarzyszenia osobom podczas rekolekcji i do kierownictwa duchowego. Okazało się po raz kolejny, że Bóg rzeczywiście nie ma względu na osoby i wybiera do tej posługi tak pośród świeckich, jak i duchownych, kobiet i mężczyzn. Co więcej, udzielanie rekolekcji nie tylko na tym nie ucierpiało, ale zyskało na autentyzmie i przyczyniło się do pogłębienia wielu aspektów Ćwiczeń odkrywanych jako narzędzie łaski. Dla jezuitów zaangażowanych w dzieło rekolekcyjne był to wyraźny znak, by jak najszerzej i jak najrzetelniej — łącząc intuicje św. Ignacego Loyoli z otwarciem się zarówno na żywą tradycję obficie podaną w teologii soboru watykańskiego ii, jak i na autentyczne osiągnięcia psychologii — dzielić się darem, jaki KośCiół za pośrednictwem ojca ignacego otrzymał ponad czterysta pięćdziesiąt lat temu.

Ignacego Loyoli , Kraków 1996 (wyd. I), 2001 (wyd. II); Widzieliśmy Pana. Rozważania rekolekcyjne oparte na czwartym tygodniu „Ćwiczeń duchownych” św. Ignacego Loyoli , Kraków 1996 (wyd. I), 2001 (wyd. II); Kazanie na Górze. Rozważania rekolekcyjne oparte na „Ćwiczeniach duchownych” św. Ignacego Loyoli. Synteza , Kraków 2001.

opr. ab/ab