Neopalamizm

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Neopalamizm

Próba podjęta podczas pierwszej Konferencji Ogólnoprawosławnej w Atenach (1936), mająca na celu opracowanie prawosławnej syntezy teologicznej przez powrót do myśli św. Grzegorza Palamasa (1296-1359). Teologia palamistyczna uwydatnia zarówno (a) przemianę człowieka na obraz Boży, jak (b) rzeczywiste odróżnienie w Bogu między istotą a energiami; Bóg pozostaje zawsze transcendentny względem stworzeń i jest od nich odrębny. Niektórych najsławniejszych teologów prawosławnych tego stulecia można uznać za neopalamistów: Jerzy Florowski (1893-1979), Władimir Łosski (1903-1958), Paul Evdokimov (1900-1971) i John Meyendorff (ur. 1925-1992), Dumitru Staniloae (1903-1995), oraz biskup Kallistos (Timothy) Ware (ur. 1934 r.). Zob. palamizm, tomizm.

opr. mg/mg