Scholastyka

Gerald O'Collins SJ, Edward G. Farrugia SJ

LEKSYKON pojęć teologicznych i kościelnych

z indeksem angielsko-polskim

Przełożyli Ks. Jan Ożóg SJ, Barbara Żak

Wydawnictwo WAM, Kraków 2002

Scholastyka

(gr. „czas wolny”, łac. „szkolny”) Akademicka i monastyczna tradycja, która się posługiwała filozofią arystotelesowską i platońską, żeby zrozumieć, systematycznie wytłumaczyć i przemyśleć prawdy wiary. Opierając się na św. Augustynie z Hippony (354-430), Boecjuszu (ok. 480 — ok. 524) i innych, scholastyka zaczęła się naprawdę ze św. Anzelmem z Canterbury (ok. 1033-1109) i jego programowym zdaniem fides quaerens intellectum (łac. „wiara szukająca zrozumienia”). Po Piotrze Abelardzie (1079-1142) i Piotrze Lombardzie (ok. 1100-1160) największymi jej przedstawicielami byli: św. Tomasz z Akwinu (1225-1274), św. Bonawentura (1217-1274) oraz bł. Duns Szkot (1265-1308). Z Williamem Ockhamem (1285-1347) scholastyka przekształciła się w pusty nominalizm. Zob. arystotelizm, filozofia, filozofia wieczysta, neoscholastyka, neotomizm, nominalizm, summa, platonizm, szkoły teologiczne, tomizm.

opr. mg/mg