Father Justin Rosary Hour: Kościół - 05

Niedawno czytałem tekst, w którym autor zacytował dekret Soboru z Florencji z r. 1439 o ty,. że przynależność do Kościoła katolickiego jest absolutnie konieczna do zbawienia. Jednocześnie zauważył, że Kościół, nie „odrzucając” wcale tego dekretu soborowego, doszedł do przekonania, że „każda osoba może się zbawić, która prawdziwie żyje zgodnie ze swoim sumieniem”. Świetnie, ale co z autorytetem nauki tego ekumenicznego Soboru? Jeśli jest ona tak daleko od celu, czy katolicy mogą wyraźnie odrzucić taką naukę?

Zacznijmy od początku. Nie, katolicy nie mogą nie zgadzać się z taką nauką Soboru ekumenicznego. Nawet w przypadku dekretu o przynależności do Kościoła, trzeba koniecznie wierzyć, że to, czego naucza sobór, jest prawdą.

Jednak w niektórych przypadkach problemem jest dokładne określenie tego, czego uczył sobór. Jakie jest jądro prawdy, które tkwi w sercu soborowej wypowiedzi? Ta prawda może być częścią długiego i złożonego procesu zwanego „rozwojem” doktryny.

W przypadku Soboru Florenckiego można powiedzieć, że Kościół dziś uczy wraz z Kościołem w XV w., że włączenie się w Mistyczne Ciało Chrystusa, czyli w Kościół, jest niezbędne do zbawienia. Zaczęliśmy sobie jednak wyraźniej uświadamiać, że takie włączenie się jest możliwe dla osób, żyjących zgodnie z własnym sumieniem, które nie są widzialnie członkami Kościoła katolickiego i nie myślą o sobie jako takich.

To ukazuje właśnie rozwój doktryny. Błędem jest zatem mówić, jak ludzie dziś czasami nieostrożnie czynią, że nie ma sprawy, czy należysz do Kościoła lub do niego nie należysz — Bóg w jakiś sposób zbawi ciebie.

Ponieważ jesteśmy tylko istotami ludzkimi, cząstkami Kościoła, od stóp do głów, możemy i popełniamy błędy w sprawach praktycznych. Ale w sprawach doktryny wiary mamy do czynienia z zupełnie odmienną sytuacją, w której — przynajmniej w tym, co jest dla niej istotne — Kościół jest mocą Bożą chroniony od błędu, gdy czegoś naucza uroczyście przez Nauczycielski Urząd.

opr. mg/mg