Zaufał Jezusowi, w Nim złożył swoją nadzieję

2 kwietnia o godz. 7 rano metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz odprawił Mszę św. przy grobie Jana Pawła II. Poniżej publikujemy słowa, które wygłosił na początku liturgii, oraz jego homilię.

Drodzy Bracia i Siostry!

Dzień 2 kwietnia wpisał się na trwałe w naszą pamięć. Dwa lata temu umierał Sługa Boży Jan Paweł II. Odchodził do domu Ojca. To odejście dokonywało się na oczach całego świata i towarzyszyły mu niezwykły, spontaniczny żal, ale i modlitwa, solidarność oraz wdzięczność wobec umierającego Papieża.

Pierwszą rocznicę jego błogosławionej śmierci przeżywaliśmy z jeszcze głębszą świadomością daru, jaki otrzymał Kościół w osobie Jana Pawła II. Odszedł do domu Ojca, ale nadal jest bardzo obecny w życiu całego Kościoła. Pierwszym świadkiem tej świadomości jest sam Ojciec Święty Benedykt XVI.

Dzisiaj, w drugą rocznicę śmierci Sługi Bożego i jednocześnie w dniu zakończenia diecezjalnego etapu jego procesu beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego dziękujemy w sposób szczególny za dar świętości Papieża, który przybył do Rzymu «z dalekiego kraju» — z naszej Ojczyzny.

Rozpoczynając Eucharystię przy grobie św. Piotra oraz przy grobie Jana Pawła II, stańmy przed Bogiem w prawdzie o nas samych. Przeprośmy Go za nasze słabości i grzechy, byśmy mogli godnie sprawować tę Najświętszą Ofiarę.

Bracia i Siostry!

1. Wczorajsza Niedziela Palmowa wprowadziła nas w niepowtarzalną atmosferę Wielkiego Tygodnia. Nazywamy ten tydzień «Wielkim», bo przeżywamy w nim wielkie tajemnice naszej wiary. Przeżywamy w nim tajemnicę zbawczej misji Syna Bożego Jezusa Chrystusa, Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. Tylko w świetle tej tajemnicy możemy zrozumieć samych siebie — nasze życie, nasze trudy i cierpienia, nasze umieranie, nasze ostateczne przeznaczenie.

Prorok Izajasz przybliża nam dzisiaj postać Syna Bożego, Zbawiciela świata. Jest On wybrańcem Bożym, światłością narodów, Tym, który otwiera oczy niewidomym. To On przynosi człowiekowi prawdziwą wolność — «wypuszcza z zamknięcia jeńców, a z więzienia tych, co mieszkają w ciemnościach» (por. Iz 42, 7). Te słowa odnoszą się do każdego z nas. Jezus Chrystus przywraca nam właściwe spojrzenie i wolność, uwalniając nas z niewoli zła i grzechu. Czyni to we właściwy sobie sposób, «nie łamiąc trzciny nadłamanej, nie gasząc knotka o nikłym płomyku» (por. Iz 42, 3). Ileż nadziei rodzi się z tych słów dla nas, słabych ludzi!

2. Ewangelia ukazuje nam różne postawy, jakie można zająć wobec Jezusa. Może to być postawa uczniów i przyjaciół, przyjmujących Pana w swoim domu. Do nich należał Łazarz, któremu Jezus przywrócił życie, a także usługująca do stołu Marta oraz Maria, która zdobyła się na niezwykły i wzruszający gest: «wzięła funt szlachetnego, drogocennego olejku nardowego i namaściła Jezusowi stopy, a włosami swymi je otarła» (J 12, 3).

Ten gest bezinteresownej miłości spotyka się z reakcją Judasza — chciwego, zgorszonego i pozornie gotowego przeznaczyć dla ubogich sumę pochodzącą ze sprzedaży olejku. Ale wiemy, że myślał o sobie. Nie myślał o ubogich. Chciał się wzbogacić u boku Jezusa.

Pozostałymi uczestnikami ewangelicznej sceny są tłumy ludzi, którzy chcą dotrzeć do Jezusa oraz zobaczyć wskrzeszonego Łazarza, a także arcykapłani, pragnący zgładzić i Jezusa, i Łazarza, bo z jego powodu wielu «uwierzyło w Jezusa» (J 12, 11).

Czyż ta różnorodność postaw wobec Jezusa nie występuje również w naszych czasach, w naszym świecie?

3. Drodzy bracia i siostry, w tych naszych czasach i w naszym świecie niezwykłym świadkiem Jezusa Chrystusa ukrzyżowanego i zmartwychwstałego był Jan Paweł II. Należał on do grona uczniów i przyjaciół Pana. Poszedł za Nim. Utożsamił się z Jezusem i ze sprawą, dla której Syn Boży przyszedł na ziemię, a którą jest człowiek. Z Jezusem związał całe swoje życie, od młodości. Jemu zaufał. W Nim złożył swoją nadzieję. Jezus był w centrum jego egzystencji. Jezus był dla niego wszystkim. Taką postawę człowieka nazywamy «świętością».

Napawa nas radością i nadzieją fakt, że właśnie świętość staje się najbardziej charakterystycznym, najbardziej rozpoznawalnym rysem postawy i służby Ojca Świętego Jana Pawła II. Zmysł wiary Ludu Bożego trafnie rozpoznaje prawdę o jego świętości. Jan Paweł II należał do grona przyjaciół Jezusa, czyli do grona świętych. Ta przynależność nadawała sens i kierunek jego życiu, temu wszystkiemu, co zamierzał i co robił. Zostawił Kościołowi wspaniałe encykliki i adhortacje, katechezy, homilie i przemówienia. Wspominamy go jako niestrudzonego głosiciela Ewangelii. Ale przede wszystkim zostawił nam dar swojej świętości. Jego świętość ubogaca duchowo cały Kościół, jest wyzwaniem dla każdego z nas, byśmy kroczyli tą samą drogą — drogą świętości, miłości i służby Bogu i człowiekowi.

4. W miarę upływu czasu coraz bardziej odsłania się przed nami wielkość pontyfikatu Ojca Świętego Jana Pawła II. Ta wielkość polega między innymi i na tym, że przesłanie, jakie nam zostawił, jest cały czas aktualne. Jan Paweł II poświęcał uwagę najważniejszym problemom i wyzwaniom naszej epoki. W jego nauczaniu i w jego postawie możemy szukać odpowiedzi na nurtujące nas pytania.

Dziś w Polsce odżyły spory wokół najważniejszej wartości — wokół życia. Jan Paweł II był «Papieżem życia». To jedno z trafnych określeń jego duchowej i pasterskiej sylwetki. Nikt nie walczył tak wytrwale i zdecydowanie jak on w obronie życia od samego początku do naturalnej śmierci. Nikt tak jak on nie występował w obronie godności człowieka, również godności kobiety i matki. W wizji Jana Pawła II nie było konfliktu między dobrem i godnością kobiety a dobrem i godnością rodzącego się życia. To przecież kobieta jest przede wszystkim strażniczką życia. To ona nosi w sobie poczęte życie. To poczęte życie nie zagraża jej, nie narusza jej wolności, ale nadaje jej egzystencji i jej powołaniu najgłębszy sens.

5. Prośmy w tej Eucharystii, byśmy w imię świetlanej pamięci Sługi Bożego Jana Pawła II zdali egzamin dojrzałości wiary. Prośmy, by wiara kształtowała nasze postawy, nasze wybory i decyzje — we wszystkich dziedzinach naszego życia osobistego, rodzinnego i społecznego. Prośmy, byśmy o przynależności do grona uczniów i przyjaciół Jezusa Chrystusa świadczyli całym naszym życiem. Amen!

opr. mg/mg