Przemówienie

Henryk Gulbinowicz

Przemówienie. 16.01.1998

Wasza Świątobliwość,
Umiłowany Ojcze Święty!

1. Biskupi polscy z metropolii gdańskiej, gnieźnieńskiej, poznańskiej, szczecińsko-kamieńskiej i wrocławskiej, posłuszni Prawu Kanonicznemu, spełnili swoją powinność za lata 1992-1996. Mogliśmy przybyć do progów apostolskich, starzy i młodzi, w liczbie 28 z 12 diecezji.

Dziękujemy Waszej Świątobliwości za podarowany tak hojnie czas, okazaną nam szczodrze życzliwość i miłość Ojca. Przybyliśmy z najstarszych ziem naszej Ojczyzny. Włączając Kraków, ziemie te pierwsze otrzymały łaskę chrztu św., a do świadomości naszych przodków najwcześniej dotarła Dobra Nowina Chrystusowej Ewangelii.

Od ponad 1000 lat dzięki Ewangelii naszego Zbawiciela odnawia się «oblicze» Ziemi Piastów i następnych pokoleń. Nam tu obecnym pozwolił Bóg być świadkami, iż wysłuchana została modlitwa zanoszona przez dziesięć wieków: «Ześlij Twojego Ducha, a odnowi się oblicze ziemi» — tej ziemi, jak to w pamiętnym roku pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny wołał Wasza Świątobliwość w duchu proroczym na placu Zwycięstwa w Warszawie.

2. Niech nam wolno będzie dziś powiedzieć, że Kościół święty w metropoliach, gdzie z woli Stolicy Apostolskiej posługujemy, nie zamiera, lecz — jak Wasza Świątobliwość osobiście mógł stwierdzić w roku ubiegłym — rozwija się i krzepnie. Nie dajemy się laicyzacji i konsumpcjonizmowi. Zdecydowane i śmiałe zmaganie się biskupów, kapłanów i rodzin katolickich w każdej diecezji z tą plagą końca XX w. daje mimo wszystko pozytywne owoce. Stajemy się odporni i wytrwali.

Wciąż w Polsce potrzebne są nowe świątynie. Coraz głośniej rodzice domagają się, by szkoły przekazywały młodzieży także wartości chrześcijańskie. Ruszyła Akcja Katolicka i inne organizacje kościelne dla dziatwy i młodzieży. Siejba nowej ewangelizacji nabiera dynamizmu, a co ciekawe, ziarna często padają na dobrą glebę.

3. Radością naszą są powołania duchowne. Pomagamy w kształceniu alumnów z Białorusi, Ukrainy, Rosji, archidiecezji lwowskiej. Z naszych uczelni korzysta Kościół greckokatolicki.

Próbowaliśmy, przygotowując Relatio quinquennalis, rozeznać, jaki jest katolicyzm w naszych diecezjach. Wiemy, że czeka nas jeszcze dużo pracy w zwalczaniu zła i grzechu w nas samych, u naszego duchowieństwa i wiernych. Ale cieszy nas fakt wzrostu ofiarności na rzecz ubogich. Pomagamy Kościołowi na Wschodzie i misjom. Wspieramy biednych w Czeczenii, Ruandzie, na Litwie i Białorusi. Ostatnia klęska powodzi, jaka dotknęła Opolszczyznę, Górny i Dolny Śląsk, pokazała zaangażowanie wszystkich diecezji w Polsce w niesienie pomocy tym, którym żywioł w jednej godzinie zniszczył dorobek całego życia. Tegoroczne Święta Bożego Narodzenia pokazały, że opieka nad bezdomnymi i ludźmi z marginesu była żywa i hojna jak nigdy dotąd.

4. Dobrzy synowie zawsze mówią Ojcu prawdę. Przeto Wasza Świątobliwość zechce przyjąć nasz raport o rzeczywistości dnia powszedniego jako dostrzeganie w polskim narodzie pozytywów, które dzięki łasce Ducha Świętego mają miejsce.

Nie chodzi więc o samochwalstwo, lecz o docieranie do obiektywnej prawdy o Polakach, których często wrogie Kościołowi siły ukazują w krzywym zwierciadle.

5. Kiedy opanowaliśmy fale powodzi we Wrocławiu, widząc determinację i ofiarną służbę w ratowaniu bliźniego powiedziano: «Wrocławianie okazali się mocniejsi w walce ze straszliwym żywiołem niż wały odrzańskie. Wały bowiem gdzieniegdzie nie zdzierżyły naporu wód. Ludzie do końca walczyli z żywiołem i musiał on ustąpić».

Parafrazując ten wrocławski fenomen można powiedzieć, że stojący tu dziś przed Waszą Świątobliwością Biskupi pięciu metropolii, wraz z naszym duchowieństwem i ludem wiernym, nie ustąpimy przed naporem laicyzacji. Da Bóg, uratujemy wartości chrześcijańskie w duszach rodaków, jak to czyniliśmy przez trudne ostatnie półwiecze. Chcemy być wierni Bogu, Krzyżowi i Ewangelii oraz Stolicy Apostolskiej.

Niech błogosławieństwo Waszej Świątobliwości umocni w nas to, co dobre, napełni odwagą i nadzieją na dalsze lata służby Bogu, człowiekowi i Polsce.