Wzajemny szacunek drogą do pokoju na Bliskim Wschodzie

Katolikos Cylicji Aram I złożył w dniach 24-29 listopada 2008 r. drugą oficjalną wizytę w Rzymie. Towarzyszyło mu 6 arcybiskupów, 2 biskupów oraz 50-osobowa grupa wiernych. Ormiański Kościół Apostolski uczestniczy w dialogu teologicznym z katolikami, prowadzonym przez komisję, w której skład wchodzą również inne starożytne Kościoły wschodnie: syryjski, koptyjski, etiopski oraz indyjski. Podczas tegorocznej wizyty Aram I spotkał sie z Benedyktem XVI dwukrotnie. 24 listopada przed wspólną modlitwą ekumeniczną w kaplicy «Redemptoris Mater» Papież przyjął go w prywatnej bibliotece, a następnie obydwaj wygłosili oficjalne przemówienia w Sali Papieży. 26 listopada Katolikos wziął udział w środowej audiencji. Ponadto odbył kilka spotkań z kard. Walterem Kasperem, odwiedził bazylikę św. Pawła za Murami oraz miał wykład na Papieskim Uniwersytecie Urbaniańskim na temat sytuacji chrześcijan na Bliskim Wschodzie. Zapewniając o modlitwie i głębokiej trosce o mieszkańców Libanu i Bliskiego Wschodu — w przemówieniu wygłoszonym do Arama I w Watykanie, które zamieszczamy poniżej — Ojciec Święty podkreślił, że tylko wówczas, gdy poszczególne kraje mogą decydować o swoim losie, a różne grupy etniczne i wspólnoty religijne w pełni szanują się wzajemnie, buduje się pokój na trwałych podstawach solidarności, sprawiedliwości i poszanowania słusznych praw jednostek i ludów. Katolikos Aram I w przemówieniu do Papieża podkreślił, że Kościoły, religie i państwa powinny oficjalnie uznać masakrę Ormian na początku XX w. za zbrodnię ludobójstwa. Powinny też czynić wszystko, by nigdy więcej nie doszło do podobnych tragedii.

Wasza Świątobliwość!

W duchu serdecznego umiłowania w Panu witam Waszą Świątobliwość wraz z czcigodnymi członkami delegacji przy okazji wizyty, którą Wasza Świątobliwość składa Kościołowi rzymskiemu. Po raz pierwszy spotkaliśmy się podczas wizyty, którą Wasza Świątobliwość złożył mojemu umiłowanemu poprzednikowi Janowi Pawłowi II w styczniu 1997 r. Dziś spotykamy się ponownie. Jest to także kontynuacją wielu innych kontaktów i wzajemnych wizyt, które, za sprawą łaskawości Bożej, doprowadziły w ostatnich latach do zacieśnienia stosunków między Kościołem katolickim a Ormiańskim Kościołem Apostolskim.

W tym Roku św. Pawła Wasza Świątobliwość nawiedzi grób Apostoła Narodów i będzie się modlił wraz ze wspólnotą monastyczną w bazylice wzniesionej ku jego pamięci. W modlitwie tej Wasza Świątobliwość zjednoczony będzie z wielkimi zastępami ormiańskich świętych, męczenników, nauczycieli i teologów, których nauczanie, świętość i misyjne dokonania są częścią dziedzictwa całego Kościoła. Mam tutaj na myśli św. Nersesa Sznorhalal oraz św. Nersesa z Lampon, biskupa Tarsu, uznawanego za «drugiego Pawła z Tarsu». Dawanie świadectwa osiągnęło swój punkt szczytowy w XX w., który był okresem niesłychanych cierpień narodu Waszej Świątobliwości. Wiarę i oddanie narodu ormiańskiego nieprzerwanie ożywia pamięć o wielu męczennikach, którzy na przestrzeni ubiegłych stuleci świadczyli o Ewangelii. Niech łaska tego świadectwa nadal kształtuje kulturę narodu Waszej Świątobliwości. Niech wzbudza w naśladowcach Chrystusa jeszcze większą ufność w zbawczą i życiodajną moc Krzyża.

Patriarchat Cylicji od dawna angażuje się w działania na rzecz konstruktywnych kontaktów ekumenicznych między Kościołami. I rzeczywiście, obecność przedstawicieli Kościoła Ormiańskiego przynosi znaczące korzyści dla dialogu między wschodnimi Kościołami prawosławnymi a Kościołem katolickim. Musimy mieć nadzieję, że dialog ten będzie się rozwijał, ponieważ pozwala spodziewać się wyjaśnienia zagadnień teologicznych, które dzieliły nas w przeszłości, a co do których teraz, jak się wydaje, istnieje możliwość osiągnięcia pełniejszego konsensusu. Jestem przekonany, że obecne obrady Międzynarodowej Komisji, poświęcone tematowi: «Natura, konstytucja i misja Kościoła», doprowadzą do tego, że wiele konkretnych zagadnień, poruszanych w trakcie naszego dialogu teologicznego, znajdzie właściwy sobie kontekst i rozwiązanie.

Z pewnością, coraz większe wzajemne zrozumienie, szacunek i współpraca, która wynika z dialogu ekumenicznego, obiecują wiele dobrego dla sprawy szerzenia Ewangelii w naszych czasach. Na całym świecie Ormianie żyją w bliskim sąsiedztwie wiernych Kościoła katolickiego. Pełniejsze zrozumienie i świadomość tradycji apostolskiej, którą podzielamy, przyczyni się do jeszcze lepszego dawania wspólnego świadectwa duchowym i moralnym wartościom, bez których nie może istnieć naprawdę sprawiedliwy i humanitarny porządek społeczny. Dlatego ufam, że uda się znaleźć nowe, skuteczne sposoby działania, które będą zgodne z duchem wspólnych, podpisanych już przez nas deklaracji.

Pragnę zapewnić Waszą Świątobliwość o mojej codziennej modlitwie i głębokiej trosce o mieszkańców Libanu i Bliskiego Wschodu. Jakże wielką udręką są dla nas napięcia i konflikty, które nieustannie udaremniają wszelkie dążenia do pojednania i pokoju w każdej dziedzinie życia społecznego i politycznego tej części świata. Od niedawna wszystkich nas zasmucają wiadomości o nasileniu się prześladowań i przemocy wobec chrześcijan w niektórych rejonach Bliskiego Wschodu, a także w innych krajach na świecie. Tylko wtedy, kiedy kraje te będą mogły stanowić o własnym losie, a różne grupy etniczne i wspólnoty religijne będą się wzajemnie w pełni akceptować i szanować, pokój zostanie zbudowany na solidnych fundamentach solidarności, sprawiedliwości i poszanowania słusznych praw jednostek i narodów.

Z takimi odczuciami i w duchu umiłowania w Panu dziękuję Waszej Świątobliwości za wizytę i wyrażam nadzieję, że te dni spędzone w Rzymie staną się źródłem wielu łask dla Waszej Świątobliwości i dla wszystkich ludzi powierzonych pasterskiej trosce Waszej Świątobliwości. Gorąco proszę o obfite dary radości i pokoju w Panu dla Waszej Świątobliwości i dla wszystkich wiernych Apostolskiego Kościoła Ormiańskiego.

opr. mg/mg