Przesłanie do nowego zwierzchnika rumuńskiego Kościoła prawosławnego Patriarchy Daniela

30 września odbyła się intronizacja nowego zwierzchnika rumuńskiego Kościoła prawosławnego Daniela, który został wybrany przez Święty Synod 12 września br. Patriarcha Daniel (Dan Ilie Ciobotea), który zastąpił zmarłego 30 lipca Patriarchę Teoktysta, urodził się 22 lipca 1951 r. w miejscowości Dobresti-Bara. Teologię studiował kolejno na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu w Sybinie, na Wydziale Teologii Protestanckiej w Strasburgu oraz na Wydziale Teologii Katolickiej we Fryburgu Bryzgowijskim w Niemczech. W 1979 r. uzyskał doktorat z teologii na Uniwersytecie Nauk Humanistycznych w Strasburgu. W latach 1980-1988 wykładał teologię w Instytucie Ekumenicznym w Bossey w Szwajcarii. W 1987 r. wstąpił do monasteru Sihastria i przyjął imię Daniel. W 1990 r. został najpierw biskupem pomocniczym Timisoary, a następnie arcybiskupem Iass oraz metropolitą Mołdawii i Bukowiny. W uroczystościach intronizacji, które odbyły się w soborze patriarchalnym w Bukareszcie, uczestniczyła również delegacja Kościoła katolickiego z kard. Walterem Kasperem, który odczytał okolicznościowe przesłanie Benedykta XVI.

Wielce Błogosławiony Daniel
Arcybiskup Bukaresztu
Patriarcha rumuńskiego Kościoła prawosławnego

Z wielką radością i uczuciami braterskiej jedności przyjąłem wiadomość o tym, że Wielce Błogosławiony został wybrany na stolicę patriarchalną rumuńskiego Kościoła prawosławnego jako następca naszego czcigodnego brata w Chrystusie, Wielce Błogosławionego Teoktysta.

Na początku tej nowej misji łączę się w sposób szczególny z Wielce Błogosławionym, jak również ze Świętym Synodem rumuńskiego patriarchatu, z całym duchowieństwem i wiernymi, którzy z radością witają Wielce Błogosławionego jako nowego pasterza, powołanego, by przewodzić rumuńskiemu Kościołowi prawosławnemu. Proszę Ducha Świętego, aby wspierał Wielce Błogosławionego w pełnieniu tego trudnego zadania. Oby zechciał pomóc rumuńskiemu Kościołowi prawosławnemu w rozwoju, aby z nowym zapałem stawiał czoło zmianom i przeobrażeniom materialnym i duchowym, koniecznym w naszych czasach, po trudnych przeżyciach, jakich zaznał w niedawnej przeszłości, kiedy istniały liczne ograniczenia wolności, a niekiedy jawne prześladowania. Niech Pan ma w opiece Wielce Błogosławionego, aby wasz Kościół mógł odpowiedzieć na oczekiwania narodu rumuńskiego i umacniać nadzieję, której potrzebuje, aby iść drogą życia i przekazywać młodym pokoleniom podstawowe wartości moralne i duchowe, aby stawić czoło różnym nurtom ideologicznym, które dziś znajdują niemałą liczbę zwolenników wśród współcześnie żyjących ludzi.

Z tej radosnej okazji, łącząc się w duchu z Wielce Błogosławionym, życzę Księdzu Arcybiskupowi owocnej posługi duszpasterskiej, oświecanej światłem Chrystusa i umacnianej mocą Ducha Świętego. Pragnę przypomnieć uroczyste spotkanie mojego czcigodnego poprzednika z Wielce Błogosławionym Teoktystem oraz z członkami Świętego Synodu, do którego doszło w Bukareszcie w siedzibie patriarchy 8 maja 1999 r. Ta pierwsza wizyta Papieża w kraju, gdzie wierni Kościoła prawosławnego stanowią większość, otwiera drogę nadziei, którą musimy iść, aby osiągnąć pełną jedność. Posłużę się dziś słowami Papieża Jana Pawła II, które w tych okolicznościach będą również moimi: «Pragnę cię zapewnić, Wielce Błogosławiony Patriarcho, że (...) katolicy wspomagają swoich prawosławnych braci modlitwą oraz gotowością do wszelkiego rodzaju pożytecznej współpracy. Jedyna Ewangelia winna być głoszona przez wszystkich razem, w duchu miłości i wzajemnego szacunku». Duch przepełniający te słowa i zaangażowanie, jakie one deklarowały, zachowują swoją moc dla mnie i dla Kościoła katolickiego; wskazują bowiem, że jest rzeczą szczególnie potrzebną umacnianie łączących nas więzi, dla dobra Kościoła.

Muszą zarazem zacieśniać się relacje między nami, aby można było odpowiedzieć na potrzeby istniejące obecnie w Europie i na świecie, zarówno w sferze religijnej, jak i społecznej. Dawanie wspólnego świadectwa przez chrześcijan jest coraz bardziej konieczne, abyśmy mogli realizować nasze wspólne powołanie i odpowiadać na pilne potrzeby naszych czasów. Pragnę także jeszcze raz powiedzieć Wielce Błogosławionemu, że wysoko cenię zaangażowanie, jakim rumuński Kościół prawosławny zawsze się wyróżniał na forum międzynarodowej komisji mieszanej do dialogu teologicznego, dzięki aktywnemu i pozytywnemu udziałowi swoich delegatów. Jestem pewien, że pragniecie iść dalej tą drogą i rozwijać dialog między prawosławnymi i katolikami na jego kolejnych etapach, na których przygotowujemy się do rozpatrzenia kwestii decydujących dla naszych relacji.

Cierpliwie, z miłością i nadzieją będziemy musieli także rozwiązywać kwestie niewątpliwie mniejszej wagi, które jednak na płaszczyźnie lokalnej nadal są przeszkodą na drodze do braterskiej jedności katolików i prawosławnych, albowiem zbyt często chrześcijanie żyjący obok siebie nie dbają o codzienne więzi, które mogłyby być szczególnie cenne dla relacji między katolikami i prawosławnymi. W związku z tym wszyscy powinni pamiętać, że w przeddzień swej męki i odkupieńczej śmierci Jezus powiedział do swoich uczniów: «Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem; żebyście i wy tak się miłowali wzajemnie» (J 13, 34). Przykazanie Pana powinno nieustannie prowadzić nas do tworzenia nowych relacji, będących wstępem do pełnej jedności.

Przekonany co do wspólnego zaangażowania w służbie jedności Kościoła, z uczuciami szczerej radości przesyłam Wielce Błogosławionemu najserdeczniejsze gratulacje i zapewniam o mojej miłości w Panu Jezusie Chrystusie oraz o modlitwie w intencji Wielce Błogosławionego, pasterzy i wszystkich wiernych Kościoła prawosławnego w Rumunii.

Castel Gandolfo, 27 września 2007 r.

opr. mg/mg