Oby chrześcijanie, żydzi i muzułmanie mogli żyć w pokoju w Ziemi Świętej

Benedykt XVI spotkał się 12 marca w Watykanie z delegacją Wielkiego Rabinatu Izraela, i przy tej okazji podkreślił ogromne znaczenie dialogu chrześcijańsko-żydowskiego. Stolica Apostolska prowadzi regularne rozmowy z Rabinatem od 7 lat, a są one owocem pamiętnej podróży Jana Pawła II do Ziemi Świętej w r. 2000. Nawiązując do przygotowywanej w tym roku pielgrzymki do Ziemi Świętej, Ojciec Święty wyraził nadzieję, że jego wizyta pomoże pogłębić dialog katolicko-żydowski, by wszyscy żyli w pokoju i zgodzie. Powiedział, iż pragnie się tam modlić o jedność i pokój na Bliskim Wschodzie i na całym świecie.

Szanowni przedstawiciele Wielkiego Rabinatu Izraela, drodzy przedstawiciele strony katolickiej!

Z wielką przyjemnością witam delegację Wielkiego Rabinatu Izraela wraz z katolickimi przedstawicielami Komisji Stolicy Apostolskiej ds. Kontaktów Religijnych z Judaizmem. Ważny dialog, który prowadzicie, jest owocem historycznej wizyty mojego umiłowanego poprzednika Papieża Jana Pawła II w Ziemi Świętej w marcu 2000 r. To on pragnął dialogu z żydowskimi instytucjami religijnymi w Izraelu i dzięki jego poparciu udało się ten cel zrealizować. Kiedy w styczniu 2004 r. przyjmował dwóch Naczelnych Rabinów Izraela, nazwał ten dialog «znakiem wielkiej nadziei».

Przez tych siedem lat nie tylko umocniła się przyjaźń między Komisją a Wielkim Rabinatem, lecz zostały przez was także rozważone ważne zagadnienia, które mają istotne znaczenie zarówno w tradycji żydowskiej, jak i chrześcijańskiej. Dialog oparty na wzajemnym zrozumieniu i poszanowaniu jest, zgodnie z zaleceniem Nostra aetate (n. 4), konieczny i możliwy, właśnie dlatego, ze uznajemy wspólne bogate dziedzictwo duchowe.

Pracując razem, stawaliście się coraz bardziej świadomi, że u podstaw naszych tradycji religijnych leżą wspólne wartości, które zgłębialiście podczas siedmiu spotkań zorganizowanych bądź tutaj, w Rzymie, bądź w Jerozolimie. Rozważaliście kwestie świętości życia, wartości rodzinnych, sprawiedliwości społecznej i postępowania etycznego, znaczenia Słowa Bożego zawartego w Piśmie Świętym dla społeczeństwa i wychowania, relacji między zwierzchnością religijną a władzą cywilną, a także wolności religijnej i sumienia. We wspólnych oświadczeniach, wydawanych po każdym spotkaniu, były ukazywane zapatrywania zakorzenione w przekonaniach religijnych obu stron, a także zostały uznane różnice w ich rozumieniu. Kościół uznaje, że początki jego wiary sięgają historycznego działania Boga w życiu narodu żydowskiego i że na tym opiera się nasza wyjątkowa więź. Naród żydowski, który został narodem wybranym, dzieli się z całą rodziną ludzką wiedzą o jednym, jedynym i prawdziwym Bogu, któremu dochowuje wierności. Chrześcijanie bez trudu przyznają, że ich wiara jest zakorzeniona w tym samym samoobjawieniu się Boga, którym żywi się religijne doświadczenie narodu żydowskiego.

Jak wam wiadomo, wybieram się w pielgrzymkę do Ziemi Świętej. Zamierzam modlić się zwłaszcza o cenny dar jedności i pokoju, zarówno w tym regionie świata, jak i dla całej rodziny ludzkiej. Jak przypomina Psalm 125 [124], Bóg chroni swój lud: «Góry otaczają Jeruzalem, tak Pan swój lud otacza i teraz, i na wieki». Oby moja wizyta pomogła także pogłębić dialog Kościoła z narodem żydowskim, aby żydzi i chrześcijanie, a także muzułmanie mogli żyć w pokoju i zgodzie w Ziemi Świętej.

Dziękuję wam za odwiedziny i jeszcze raz zapewniam o moim osobistym zaangażowaniu w umacnianie światopoglądu sformułowanego dla przyszłych pokoleń przez Deklarację Nostra aetate Soboru Watykańskiego II.

opr. mg/mg