Ewangelizacja i rodzina są nieodłączne

Ojciec Święty przyjął uczestników zgromadzenia plenarnego Papieskiej Rady ds. Rodziny na zakończenie ich 3-dniowych obrad, które odbywały się z okazji 30. rocznicy ogłoszenia adhortacji apostolskiej «Familiaris consortio» Jana Pawła II oraz utworzenia przez tego papieża Rady ds. Rodziny.

Księża kardynałowie, czcigodni bracia w biskupstwie i kapłaństwie, drodzy bracia i siostry!

Z radością spotykam się z wami z okazji zgromadzenia plenarnego Papieskiej Rady ds. Rodziny, które zbiega się w czasie z dwiema 30. rocznicami: ogłoszenia adhortacji apostolskiej Familiaris consortio, 22 listopada 1981 r., przez Jana Pawła II i ustanowienia waszej dykasterii 9 maja tego samego roku, na mocy motu proprio «Familia a Deo instituta», na znak, że do duszpasterstwa rodzinnego w świecie należy przywiązywać wielką wagę, i jednocześnie jako skuteczne narzędzie jego wspierania na wszystkich szczeblach (por. Jan Paweł II, Familiaris consortio, 73). Serdecznie witam kard. Ennia Antonellego i dziękuję mu za słowa, którymi rozpoczął nasze spotkanie; dziękuję także księdzu prałatowi sekretarzowi, pozostałym współpracownikom i wszystkim tutaj przybyłym.

Nowa ewangelizacja w dużej mierze zależy od kościoła domowego (por. tamże, 65). W naszych czasach, podobnie jak w epokach minionych, usuwanie w cień Boga, szerzenie się ideologii przeciwnych rodzinie i upadek etyki seksualnej łączą się ze sobą. I podobnie jak spychanie na dalszy plan Boga wiąże się z kryzysem rodziny, tak nowa ewangelizacja jest nieodłączna od chrześcijańskiej rodziny. Rodzina jest bowiem «drogą» Kościoła, ponieważ stanowi «ludzką przestrzeń» spotkania z Chrystusem. Małżonkowie «nie tylko 'otrzymują' miłość Chrystusa, stając się wspólnotą 'zbawioną', ale są również powołani do 'przekazywania' braciom tej samej miłości Chrystusa, stając się w ten sposób wspólnotą 'zbawiającą'» (tamże, 49). Rodzina oparta na sakramencie małżeństwa jest szczególnego rodzaju urzeczywistnieniem Kościoła, który jest wspólnotą zbawioną i zbawiającą, zewangelizowaną i ewangelizującą. Podobnie jak Kościół, jest ona powołana do przyjmowania, rozpowszechniania i ukazywania światu miłości i obecności Chrystusa. Przyjmowanie i przekazywanie Bożej miłości urzeczywistnia się we wzajemnym oddaniu sobie małżonków, w wielkodusznym i odpowiedzialnym rodzicielstwie, w opiece nad dziećmi i ich wychowywaniu, w pracy i więziach społecznych, w trosce o ubogich, w uczestniczeniu w działalności kościelnej, w zaangażowaniu obywatelskim. W takiej mierze, w jakiej potrafi przeżywać miłość jako zjednoczenie i służbę, wzajemny dar i otwarcie na wszystkich, chrześcijańska rodzina odzwierciedla w świecie blask Chrystusa i piękno boskiej Trójcy, poprzez ciągłe nawracanie się, wspierane przez łaskę Bożą. Słynne zdanie św. Augustyna mówi: «Immo vero vides Trinitatem, si caritatem vides» — «Jeśli widzisz miłość, widzisz Trójcę» (De Trinitate, VIII, 8). A rodzina jest jednym z zasadniczych miejsc, w których się doświadcza i uczy miłości, miłości bliźniego.

Idąc w ślady moich poprzedników, ja również wielokrotnie wzywałem chrześcijańskich małżonków do ewangelizowania, zarówno poprzez świadectwo życia, jak przez włączenie się w działalność duszpasterską. Mówiłem o tym również niedawno w Ankonie, przy okazji zakończenia Krajowego Kongresu Eucharystycznego we Włoszech. Tam właśnie spotkałem się z małżonkami razem z kapłanami. Istotnie, te dwa sakramenty, określane jako «służba komunii» (KKK, n. 1534), kapłaństwo i małżeństwo, wywodzą się z tego samego eucharystycznego źródła. «Obydwa te stany są bowiem tak samo zakorzenione w miłości Chrystusa, który oddaje siebie samego za zbawienie ludzkości; powołani są do wspólnej misji, jaką jest dawanie świadectwa i uobecnianie tej miłości w służbie wspólnoty dla zbudowania ludu Bożego. Ta optyka pozwala przede wszystkim przezwyciężyć zawężoną wizję rodziny, postrzeganej jedynie jako przedmiot działalności duszpasterskiej. (...) Rodzina jest bogactwem małżonków, niezastąpionym dobrem dzieci, nieodzownym fundamentem społeczeństwa, wspólnotą o żywotnym znaczeniu na drodze Kościoła» (Przemówienie do małżonków i kapłanów w Ankonie, 11 września 2011 r.). W związku z tym «rodzina jest uprzywilejowanym miejscem ludzkiego i chrześcijańskiego wychowania i z tego względu jest najlepszym sprzymierzeńcem posługi kapłańskiej. (...) Żadne powołanie nie jest sprawą prywatną, tym bardziej powołanie do małżeństwa, ponieważ jego horyzontem jest cały Kościół» (tamże). Istnieją dziedziny, w których szczególnie pilne jest, by główną rolę odgrywały rodziny we współpracy z kapłanami i pod kierunkiem biskupów: wychowywanie dzieci, dorastającej młodzieży i młodych ludzi do miłości, rozumianej jako dar z siebie i wspólnota; przygotowanie narzeczonych do życia małżeńskiego poprzez drogę wiary; formacja małżonków, zwłaszcza młodych par; działalność w stowarzyszeniach, które mają cele chyrytatywne, wychowawcze bądź wyrażają zaangażowanie obywatelskie; duszpasterstwo rodzin, prowadzone przez rodziny, obejmujące wszystkie fazy życia, przyznające należytą wartość czasowi poświęconemu na pracę i świętowanie.

Drodzy przyjaciele, przygotowujemy się do VII Światowego Spotkania Rodzin, które będzie odbywało się w Mediolanie od 30 maja do 3 czerwca 2012 r. Przebywanie razem, modlenie się i świętowanie rodzin przybyłych z całego świata ze swoimi pasterzami będzie dla mnie i dla nas wszystkich ogromną radością. Dziękuję Kościołowi św. Ambrożego za dotychczasowe wielkoduszne zaangażowanie, z jakim prowadzi dotychczasowe i przyszłe przygotowania. Proszę rodziny z Mediolanu i Lombardii, by otworzyły drzwi swoich domów pielgrzymom, którzy przybędą z całego świata. Gościnność napełni ich radością i zapałem: poznawanie się i zaprzyjaźnianie, dzielenie się rodzinnymi przeżyciami i związanym z nimi doświadczeniem wiary jest czymś wspaniałym. W liście ogłaszającym Spotkanie w Mediolanie zachęcałem do «odpowiedniego przygotowania eklezjalnego i kulturalnego», aby wydarzenie to przyniosło owoce i by w konkretny sposób włączyły się w nie chrześcijańskie wspólnoty na całym świecie. Dziękuję wszystkim, którzy już tego rodzaju inicjatywy podjęli, i zachęcam pozostałych do wykorzystania w tym celu najbliższych miesięcy. Wasza Kongregacja opracowała cenny podręcznik katechetyczny zatytułowany Rodzina: praca i świętowanie; ponadto przygotowała dla parafii, stowarzyszeń i ruchów projekt «tygodnia rodziny». Pożądane są także inne inicjatywy.

Raz jeszcze dziękuję wam za obecność i pracę na rzecz rodziny i w służbie Ewangelii. Zapewniając was o pamięci w modlitwie, z serca udzielam wam i waszym bliskim specjalnego błogosławieństwa apostolskiego.

opr. mg/mg