Nie może być miejsca na egoizm w duszy chrześcijanina

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Owocem Pięćdziesiątnicy, potężnego zesłania Ducha Bożego na pierwszą wspólnotę chrześcijańską, było to, że gdy serca wielu osób napełniły się radosną nowiną — kerygmatem — o zbawieniu w Chrystusie, przylgnęły one do Niego w sposób wolny, nawracając się, otrzymując chrzest w Jego imię i przyjmując dar Ducha Świętego. Blisko trzy tysiące osób włączyło się w tę wspólnotę braterstwa, która jest habitatem wierzących i stanowi eklezjalny zaczyn dzieła ewangelizacji. Gorąca wiara tych braci i sióstr w Chrystusie sprawia, że ich życie jest scenerią działania Boga, które przejawia się w postaci cudów i znaków za pośrednictwem apostołów. To, co nadzwyczajne, obraca się w zwyczajne, i codzienność staje się przestrzenią, w której objawia się Chrystus żywy.

Ewangelista Łukasz opowiada nam o tym, ukazując Kościół w Jerozolimie jako wzór każdej wspólnoty chrześcijańskiej, jako ikonę braterstwa, która fascynuje, której nie należy jednak ani idealizować, ani też minimalizować. Opowiadanie zawarte w Dziejach Apostolskich pozwala nam zajrzeć w mury domus, gdzie pierwsi chrześcijanie spotykają się jako rodzina Boża, przestrzeń koinonii, czyli wspólnoty miłości między braćmi i siostrami w Chrystusie. Zaglądając do jej wnętrza, można zobaczyć, że żyją oni w ściśle określony sposób: «trwali w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach» (Dz 2, 42). Chrześcijanie słuchają pilnie didaché, czyli nauczania apostolskiego; dbają o wysoką jakość relacji międzyosobowych (również poprzez wspólnotę dóbr duchowych i materialnych); wspominają Pana przez «łamanie chleba», czyli Eucharystię, i dialogują z Bogiem w modlitwie. To są postawy chrześcijanina, cztery cechy dobrego chrześcijanina.

W odróżnieniu od społeczeństwa ludzkiego, w którym dąży się do ochrony własnych interesów bez względu na innych, a nawet ich kosztem, wspólnota chrześcijańska odrzuca indywidualizm, torując drogę dzieleniu się i solidarności. Nie ma miejsca na egoizm w duszy chrześcijanina: jeśli twoje serce jest egoistyczne, nie jesteś chrześcijaninem, należysz do świata, szukasz tylko własnej korzyści, zysku. Łukasz mówi nam też, że wierzący przebywają razem (por. Dz 2, 44). Bliskość i jedność są stylem wierzących: są sobie bliscy, troszczą się o siebie nawzajem, nie po to, by się obmawiać, nie, ale by sobie pomagać, by być bliżej.

Łaska chrztu objawia zatem wewnętrzną więź łączącą braci w Chrystusie, którzy są powołani do dzielenia się, do utożsamiania się z innymi i do dawania «każdemu według potrzeby» (Dz 2, 45), chodzi zatem o wielkoduszność, jałmużnę, troskę o drugiego, odwiedzanie chorych, odwiedzanie potrzebujących, spragnionych pocieszenia.

I to braterstwo, właśnie dlatego, że wybiera drogę komunii i wrażliwości na potrzebujących, ta braterska wspólnota, którą jest Kościół, może żyć prawdziwym życiem liturgicznym. Mówi Łukasz: «Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie» (Dz 2, 46-47).

Wreszcie, opis z Dziejów Apostolskich przypomina nam, że Pan zapewnia wspólnocie rozwój (por. 2, 47) — trwanie wiernych w szczerym przymierzu z Bogiem i braćmi staje się siłą przyciągania, która fascynuje i zdobywa wielu (por. Evangelii gaudium, 14). Dzięki tej zasadzie żyje wspólnota wierzących wszystkich czasów.

Módlmy się do Ducha Świętego, aby czynił z naszych wspólnot miejsca, w których można przyjmować i urzeczywistniać w praktyce nowe życie, dzieła solidarności i jedności, miejsca, w których liturgie są spotkaniem z Bogiem, które staje się komunią z braćmi i siostrami, miejsca będące bramami otwartymi na Jerozolimę niebieską.

Do Polaków:

Pozdrawiam serdecznie pielgrzymów polskich. W piątek przypada uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Przypomina nam ona, że Chrystus żyje nieustannie; kocha nas, ofiaruje nam siebie jako źródło miłosierdzia, przebaczenia, odkupienia. W Nim możemy odnaleźć pokój ducha, który często zakłóca w nas niepewność, smutek, poczucie grzechu. Ofiarujmy Bożemu Sercu samych siebie, całe nasze życie, czas rozpoczętych wakacji. Życzę wszystkim dobrego wakacyjnego wypoczynku. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

opr. mg/mg