Miarą wiary jest służba

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

Dzisiejsza Ewangelia (Łk 17, 5-10) przedstawia kwestię wiary, wprowadzoną przez prośbę uczniów: «Dodaj nam wiary» (w. 6). Jezus odpowiada, posługując się dwoma obrazami — ziarnka gorczycy i dyspozycyjnego sługi. «Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: ‘Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze', a byłaby wam posłuszna» (w. 6). Morwa jest mocnym drzewem, dobrze zakorzenionym w ziemi i odpornym na wiatry. Jezus zatem chce dać do zrozumienia, że wiara, choćby była mała, może mieć moc zdolną wykorzenić nawet morwę; a także przesadzić ją do morza, co jest rzeczą jeszcze bardziej nieprawdopodobną; jednak dla człowieka mającego wiarę nie ma nic niemożliwego, ponieważ nie polega on na własnych siłach, ale na Bogu, który wszystko może.

Wiara porównywalna do ziarnka gorczycy to wiara, która nie jest wyniosła i pewna siebie, ale która w swojej pokorze odczuwa wielką potrzebę Boga i w swej małości zawierza się Jemu z pełną ufnością. Jest to wiara, która nas uzdalnia do patrzenia z nadzieją na zmienne koleje życia, która nam pomaga zaakceptować także porażki i cierpienia, ze świadomością, że zło nigdy nie ma ostatniego słowa.

W jaki sposób możemy zrozumieć, czy rzeczywiście mamy wiarę, to znaczy — czy nasza wiara, choć bardzo nikła, jest autentyczna, czysta i szczera? Wyjaśnia nam to Jezus, wskazując, co jest miarą wiary — służba. Czyni to za pomocą przypowieści, która w pierwszej chwili wydaje się trochę bulwersująca, ponieważ przedstawia postać pana władczego i obojętnego, nie mającego litości dla swojego sługi, który wraca zmęczony z pola; nakazuje mu od razu przygotować dla niego posiłek, a dopiero potem on także będzie mógł odpocząć i zjeść. Jednak właśnie ten sposób postępowania pana uwydatnia prawdziwą istotę przypowieści, a mianowicie postawę dyspozycyjności sługi. Jezus chce powiedzieć, że taki jest człowiek wiary w stosunku do Boga — całkowicie zdaje się na Jego wolę, bez rachub czy roszczeń.

Taka postawa względem Boga odzwierciedla się także w sposobie zachowania się we wspólnocie — odzwierciedla się w radości ze służenia jedni drugim, znajdując już w tym swoją rekompensatę, a nie w uznaniach i zyskach, jakie mogą z tego wynikać. O tym właśnie poucza Jezus na końcu tego opowiadania: «Gdy uczynicie wszystko, co wam polecono, mówcie: ‘Słudzy nieużyteczni jesteśmy, wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać'» (w. 10).

Słudzy nieużyteczni, czyli nie domagający się, by nam dziękowano, nie wysuwający roszczeń. «Słudzy nieużyteczni jesteśmy» — to wyraz pokory i dyspozycyjności, który tak dobrze robi Kościołowi i przypomina o właściwej postawie, w jakiej należy w nim działać — to pokorna służba, której przykład dał nam Jezus, obmywając nogi uczniom (por. J 13, 3-17).

Oby Maryja Dziewica, która wielbiła Pana za to, że «wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej» (Łk 1, 48), pomagała nam żyć wiarą w naszych wspólnotach w stylu pokornej i troskliwej służby.

Po modlitwie Papież powiedział:

Drodzy bracia i siostry, przed chwilą zakończyła się Bazylice św. Piotra Liturgia Eucharystyczna, którą zapoczątkowaliśmy Specjalne Zgromadzenie Synodu Biskupów poświęcone Regionowi Panamazońskiemu. Przez trzy tygodnie ojcowie synodalni, zgromadzeni wokół Następcy Piotra, będą debatować nad misją Kościoła w Amazonii, nad ewangelizacją i nad propagowaniem ekologii integralnej. Proszę was, abyście towarzyszyli modlitwą temu ważnemu wydarzeniu kościelnemu, aby było przeżywane w braterskiej jedności i w posłuszeństwie Duchowi Świętemu, który zawsze pokazuje drogi dawania świadectwa Ewangelii.

Dziękuję wam wszystkim, pielgrzymom, którzy przybyliście licznie z Włoch i z różnych części świata. (...) Wszystkim życzę miłej niedzieli. I proszę, nie zapominajcie o modlitwie za mnie. Dobrego obiadu i do zobaczenia!

opr. mg/mg