W duchu solidarności

Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!

W dzisiejszej Ewangelii jest trzy razy powtórzone pytanie: «Cóż mamy czynić?» (por. Łk 3, 10. 12. 14). Kierują je do Jana Chrzciciela trzy kategorie ludzi: po pierwsze — ogólnie tłum; po drugie — celnicy, czyli poborcy podatków; po trzecie — niektórzy żołnierze. Każda z tych grup pyta proroka o to, co powinna uczynić, aby realizować w życiu nawrócenie, które on głosi. Odpowiedzią Jana na pytanie tłumu jest: dzielenie się dobrami pierwszej potrzeby. To znaczy, pierwszej grupie, tłumowi, zaleca, by dzielono się dobrami pierwszej potrzeby, i mówi tak: «Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni» (w. 11). Następnie drugiej grupie, poborcom podatków, mówi, aby nie żądali więcej poza należną kwotą (por. w. 13). Co to oznacza? Nie brać «haraczu» — mówi jasno Jan Chrzciciel. Od trzeciej grupy, od żołnierzy wymaga, aby niczego na nikim nie wymuszali, ale poprzestawali na swoim żołdzie (por. w. 14). Są to trzy odpowiedzi na trzy pytania wspomnianych grup. Trzy odpowiedzi dotyczące tej samej drogi nawrócenia, która wyraża się w konkretnych zobowiązaniach do sprawiedliwości i solidarności. Jest to droga, którą Jezus wskazuje w całym swoim przepowiadaniu: droga czynnej miłości bliźniego.

Na podstawie tych przestróg Jana Chrzciciela rozumiemy, jakie były ogólne tendencje osób, które w tamtych czasach sprawowały władzę w różnorodnych formach. Sytuacja tak bardzo się nie zmieniła. Niemniej jednak żadna kategoria osób nie jest wykluczona z przemierzania drogi nawrócenia, pozwalającej zyskać zbawienie, nawet poborcy podatków, z definicji uznawani za grzeszników: oni także nie są wykluczeni ze zbawienia. Bóg nie pozbawia nikogo możliwości zbawienia. On — że tak powiem — gorąco pragnie okazać miłosierdzie, okazać je wszystkim i każdego przygarnąć w serdecznym uścisku pojednania i przebaczenia.

To pytanie — co mamy czynić? — odczuwamy także jako nasze. Dzisiejsza liturgia słowami św. Jana powtarza nam, że trzeba się nawracać, należy zmienić kierunek marszu i wejść na drogę sprawiedliwości, solidarności i wstrzemięźliwości: są to niezbędne wartości egzystencji w pełni ludzkiej i autentycznie chrześcijańskiej. Nawracajcie się! To synteza przesłania Chrzciciela. Liturgia tej III Niedzieli Adwentu pomaga nam odkryć na nowo szczególny wymiar nawrócenia: radość. Ten, kto się nawraca i zbliża do Pana, odczuwa radość. Prorok Sofoniasz zwracając się do Jerozolimy, mówi dzisiaj: «Ciesz się, córo Syjońska!» (por. So 3, 14); a apostoł Paweł tak zachęca chrześcijan z Filippi: «Radujcie się zawsze w Panu» (Flp 4, 4). Dziś potrzeba odwagi, aby mówić o radości, potrzeba przede wszystkim wiary! Świat jest udręczony licznymi problemami, na przyszłości ciąży wiele niewiadomych i obaw. A jednak chrześcijanin jest osobą radosną, a jego radość nie jest czymś powierzchownym i ulotnym, ale głębokim i stabilnym, ponieważ jest darem Pana, który wypełnia życie. Nasza radość płynie z pewności, że «Pan jest blisko» (Flp 4, 5): jest blisko ze swoją czułą troską, ze swoim miłosierdziem, ze swoim przebaczeniem i swoją miłością.

Niech Dziewica Maryja pomoże nam umocnić naszą wiarę, abyśmy umieli przyjąć Boga radości, Boga miłosierdzia, który zawsze chce mieszkać pośród swoich dzieci. I nasza Matka niech nas nauczy dzielić łzy z płaczącymi, abyśmy mogli dzielić także uśmiech.

Po modlitwie maryjnej Papież powiedział m.in.:

Konferencja poświęcona klimatowi zakończyła się właśnie w Paryżu przyjęciem porozumienia, które przez wielu zostało określone jako historyczne. Jego realizacja będzie wymagała wspólnego zaangażowania i wielkodusznego poświęcenia ze strony wszystkich. Ufając, że szczególna uwaga zostanie zwrócona na ludność najsłabszą, zachęcam całą wspólnotę międzynarodową do gorliwego kontynuowania podjętej drogi, w duchu solidarności, która powinna stawać się coraz bardziej efektywna.

W najbliższy wtorek, 15 grudnia, w Nairobi rozpocznie się Konferencja Ministerialna Światowej Organizacji Handlu. Zwracam się do państw, które będą w niej uczestniczyć, aby w podejmowanych tam decyzjach uwzględnione zostały potrzeby osób ubogich i najsłabszych, a także uzasadnione aspiracje krajów mniej rozwiniętych i dobro wspólne całej rodziny ludzkiej.

We wszystkich katedrach na świecie są otwierane Drzwi Święte, aby Jubileusz Miłosierdzia mógł być w pełni przeżywany w Kościołach partykularnych. Niech to ważne wydarzenie pobudzi wiele osób, aby stały się narzędziami czułej troski Boga. Jako wyraz uczynków miłosierdzia otwarte zostają również «Drzwi Miłosierdzia» w miejscach trudów i wykluczenia. W związku z tym pozdrawiam więźniów z zakładów karnych na całym świecie, zwłaszcza tych z więzienia w Padwie, którzy łączą się dziś z nami duchowo w tej chwili, aby się modlić, i dziękuję im za dar koncertu. (...)

Składam wszystkim serdeczne życzenia udanej niedzieli i dobrego obiadu. Proszę was, nie zapominajcie modlić się za mnie. Do widzenia!

opr. mg/mg