Pokój jest trwały, gdy pielęgnuje go wiele rąk

Podczas audiencji dla uczestników dorocznej sesji plenarnej przedstawicieli katolickich organizacji charytatywnych, należących do Zgromadzenia Dzieł Pomocy Kościołom Wschodnim (ROACO) i Kongregacji dla Kościołów Wschodnich, która odbyła się w watykańskiej Sali Klementyńskiej, Papież Franciszek powiedział:

Drodzy Przyjaciele!

Miesiąc temu Bóg pozwolił mi odbyć podróż do Ziemi Świętej, a dziś na tym spotkaniu z Kongregacją dla Kościołów Wschodnich i z przedstawicielami ROACO mogę potwierdzić, że Kościoły Wschodu są mi bliskie. Moja pielgrzymka napełniła mnie wielką otuchą, a także dodała mi odwagi i odnowiła poczucie odpowiedzialności za czynienie postępów na drodze do pełnej jedności wszystkich chrześcijan oraz w dialogu międzyreligijnym.

Dziękuję kardynałowi prefektowi, który przypomniał różne etapy tej podróży. Serdecznie witam każdego z was i pozdrawiam wspólnoty, do których należycie. Razem podziękujmy Bogu i módlmy się, aby ta podróż apostolska, jak dobre ziarno, przyniosła obfite owoce. To Pan sprawi, że zakiełkują i będą się rozwijać, jeśli tylko zawierzymy Mu się w modlitwie i będziemy szli naprzód, mimo wszelkich trudności, drogami, które wskazuje nam Ewangelia.

Drzewko oliwne, które zasadziłem w Ogrodach Watykańskich razem z Patriarchą Konstantynopola oraz z prezydentami izraelskim i palestyńskim, symbolizuje pokój, który jest pewny i trwały tylko wtedy, kiedy pielęgnuje go wiele rąk. Ten, kto podejmuje się pielęgnowania drzewa pokoju, nie powinien jednakże zapominać, że wzrost zależy od prawdziwego Rolnika, którym jest Bóg. Prawdziwy pokój, pokój, którego świat nie może dać, daje nam Jezus Chrystus. Mimo wszelkich groźnych ataków, na które jest wystawiony również dzisiaj, może on zawsze się odrodzić. Dziękuję wam zawsze za to, że nieustannie przyczyniacie się do Ťwzrostu pokojuť poprzez waszą działalność charytatywną, co jest najbardziej autentycznym celem waszych organizacji. Poprzez jedność i miłość bliźniego uczniowie Chrystusa starają się budować pokój wszędzie, we wszystkich narodach i wspólnotach, oraz przezwyciężać wciąż istniejące dyskryminacje, począwszy od dyskryminacji z powodów religijnych.

Wśród powołanych do budowania pokoju pierwszymi są nasi bracia i siostry ze Wschodu ze swoimi pasterzami. Z nadzieją niekiedy wbrew nadziei pozostając tam, gdzie się urodzili i gdzie od początku głoszona była Ewangelia Syna Bożego, który stał się człowiekiem, mogą doświadczyć błogosławieństwa przeznaczonego dla tych, Ťktórzy wprowadzają pokój, albowiem oni będą nazwani synami Bożymiť (Mt 5, 9). Oby mogli oni odczuwać zawsze wsparcie Kościoła powszechnego, by zachować pewność, że płomień Pięćdziesiątnicy, moc Miłości może zatrzymać ogień broni, nienawiści i odwetu. Ich łzy i lęki są naszymi łzami i lękami, podobnie jak ich nadzieja! Możemy to wyrazić poprzez solidarność, jeśli jest ona konkretna i skuteczna, zdolna pobudzić wspólnotę międzynarodową do obrony pojedynczych osób i całych narodów.

W szczególności braciom i siostrom z Syrii i Iraku, ich biskupom i kapłanom mówię wraz z wami, że są bliscy Kościołowi katolickiemu. Kościołowi katolickiemu bliska jest również Ziemia Święta i Bliski Wschód, ale również umiłowana Ukraina, w tej krytycznej sytuacji, w której się znajduje, a także Rumunia. O tej bliskości i trosce świadczy działalność, którą prowadzicie. Wzywam was, byście dalej podejmowali wielkoduszne wysiłki, by im pomagać. Wasze akcje pomocy w najbardziej doświadczanych krajach mają na celu zaspokajanie pierwszych potrzeb, zwłaszcza osób najbardziej bezbronnych i najsłabszych, ale także wielu młodych, którzy skłonni są opuścić swoje ojczyzny. Zważywszy na to, że wspólnoty wschodnich chrześcijan są obecne na całym świecie, staracie się nieść wszędzie pomoc i ulgę licznym uchodźcom i uciekinierom, przywracając im godność i poczucie bezpieczeństwa, z pełnym szacunkiem dla ich tożsamości i wolności religijnej.

Drodzy przyjaciele, zachęcam was do realizowania celów wyznaczonych podczas waszej ostatniej sesji plenarnej, zwłaszcza tych, które dotyczą kształcenia nowych pokoleń oraz nauczycieli. Jednocześnie, w związku ze zbliżającym się nadzwyczajnym zgromadzeniem Synodu Biskupów, poświęconym rodzinie, zachęcam was, by również ta dziedzina stała się dla was priorytetowa, w świetle adhortacji apostolskiej Ecclesia in Medio Oriente (nn. 58-61). Bowiem Święta Rodzina z Nazaretu, Ťktóra doświadczyła lęku (...) a także bólu prześladowania, emigracji i trudu codziennej pracyť, uczy nas Ťpokładać ufność w Bogu, naśladować Chrystusa i pozwalać Duchowi Świętemu, by nas prowadziłť (tamże, 59). Niech Święta Matka Boża towarzyszy wszystkim rodzinom swoją modlitwą, aby dzięki nim Kościół, napełniony radością i mocą Ewangelii, był zawsze płodną matką, gorliwie budującą jedność całej rodziny Bożej.

Dziękuję wam wszystkim za waszą działalność. Z serca was błogosławię.

opr. mg/mg