Chrześcijańskie dziedzictwo u podstaw cywilizacji Europy

W czwartek 5 września Ojciec Święty przyjął na audiencji w Pałacu Apostolskim w Castel Gandolfo nowego ambasadora Słowenii przy Stolicy Apostolskiej Ludvika Toplaka, który przekazał listy uwierzytelniające swego rządu. W swym przemówieniu Papież mówił o roli, jaką Słowenia może odegrać we Wspólnocie Europejskiej, zwracając uwagę na konieczność zachowania wartości religijnych oraz własnej tożsamości, która stanowi ważne dziedzictwo kraju. «Trzeba reagować — stwierdził Jan Paweł II — na wszelkie próby pominięcia wkładu chrześcijaństwa w budowaniu nowej Europy, gdyż pozbawiłoby to istotnych sił proces tworzenia etyczno-kulturowych podwalin współżycia społecznego na kontynencie».

Panie Ambasadorze!

1. Miło mi przyjąć z pańskich rąk listy uwierzytelniające, którymi prezydent Republiki akredytuje pana jako nadzwyczajnego i pełnomocnego ambasadora Słowenii przy Stolicy Apostolskiej. Serdecznie pana witam. Wyrażam zarazem szczerą wdzięczność za uprzejme życzenia, które pan Milan Kučan, szef państwa, przekazał mi za pana pośrednictwem.

Ze wzruszeniem wspominam dwie wizyty, które Opatrzność Boża pozwoliła mi złożyć w Słowenii. To właśnie one oraz spotkania w Watykanie z prezydentem Republiki i z innymi członkami rządu przyczyniły się do umocnienia trwającego od wielu wieków dialogu między Słoweńcami i Stolicą Apostolską.

Stolica Apostolska docenia działania pańskiego kraju na rzecz pokoju i współpracy między narodami i przychylnie patrzy na wysiłki, jakie podejmuje on, by móc pełnoprawnie wejść do Wspólnoty Europejskiej. Dzięki odzyskaniu niepodległości stał się bardziej widoczny europejski charakter Słowenii oraz jej rola w pokojowym i owocnym współistnieniu różnych narodów kontynentu.

Dialog z innymi kulturami staje się bogaty i owocny, jeżeli jest szczery i pełen szacunku. Naród słoweński, choć otwarty na spotkanie i konfrontację z odmiennymi tradycjami, sposobami życia i inspirującymi wartościami, pragnie zachować i chronić swoją tożsamość, z której słusznie jest dumny. Słoweńcy wiedzą, że jeśli roztrwonią spuściznę pozostawioną przez ojców, naród może poczuć się zdezorientowany w obliczu procesu globalizacji, który charakteryzuje naszą epokę.

Chrześcijańskie dziedzictwo, które przez wieki było fundamentem życia społecznego w pańskim kraju i nadal je umacnia, stanowi ważny wkład, jaki może on wnieść w konsolidowanie się w Europie cywilizacji przywiązującej wagę do wzajemnego zrozumienia między narodami. To powołanie do bycia pomostem między różnymi kulturami i ułatwianie korzystnej wymiany pomiędzy nimi cieszy się zatem pełnym poparciem i zachętą ze strony Stolicy Apostolskiej.

2. W momencie, kiedy podejmowane są wysiłki zbudowania «wspólnego domu europejskiego» za pomocą narzędzi legislacyjnych, które służą promocji jedności i solidarności narodów kontynentu, trzeba zwrócić uwagę na wartości, na jakich się on opiera. Niektóre z tych wartości stanowią dziedzictwo europejskiego humanizmu i gwarantują jego dalsze oddziaływanie w dziejach cywilizacji. Jest faktem niezaprzeczalnym, że dwutysiącletnia tradycja o rodowodzie judeochrześcijańskim potrafiła harmonijnie zespolić, umocnić i rozpowszechnić zasady leżące u podstaw cywilizacji europejskiej i zakorzenione w pluralizmie kultur. Może ona w dalszym ciągu służyć jako cenny wzorzec etyczny, będący punktem odniesienia dla narodów europejskich.

Dlatego też jest gorącym życzeniem Stolicy Apostolskiej, aby również w przyszłości zostały zachowane tożsamość i rola Kościoła, gdyż zawsze pełnił on funkcję pod wieloma względami decydującą w wychowaniu do podstawowych zasad współżycia społecznego, udzielał odpowiedzi na zasadnicze pytania dotyczące sensu życia, bronił kultury i tożsamości różnych narodów i je promował.

Trzeba reagować na wszelkie próby pominięcia wkładu chrześcijaństwa w budowaniu nowej Europy, gdyż pozbawiłoby to istotnych sił proces tworzenia etyczno-kulturowych podwalin współżycia społecznego na kontynencie.

3. Kościół katolicki nie zabiega o przywileje, pragnie jedynie pełnić swą misję dla dobra całego społeczeństwa słoweńskiego. Dlatego też wdzięczny jest władzom państwowym, które w duchu dialogu utrzymują ze wspólnotą kościelną owocne stosunki, przy pełnym wzajemnym poszanowaniu swych specyficznych kompetencji.

Wymownym przykładem współpracy obu stron jest porozumienie zawarte 14 grudnia ub.r. przez Republikę Słowenii i Stolicę Apostolską. W tym miejscu wyrażam głęboką ufność, że spotka się ono teraz z przychylnością instancji, którym zostało powierzone, tak by mogło wejść w życie w niedługim czasie. Jest to porozumienie gwarantujące podstawowe prawo do wolności religijnej. Jako narzędzie, które reguluje w sposób szczególny, lecz nie wyłączny, stosunki między Kościołem i państwem, służy ono dobru wspólnoty katolickiej i stanowi zarazem cel oraz punkt wyjścia dalszych porozumień.

4. Panie ambasadorze, oto parę myśli, które pragnę wyrazić w chwili, kiedy podejmuje pan ważne zadanie powierzone przez pański rząd. Zapewniam, że zawsze może pan liczyć na moich współpracowników, którzy chętnie pomogą panu w pomyślnym pełnieniu tej misji.

Proszę, aby zechciał pan przekazać panu prezydentowi Republiki, władzom rządowym i narodowi, który pan reprezentuje, moje pełne szacunku pozdrowienia oraz gorące życzenia, aby Słowenia rozwijała się pomyślnie, w pokoju i sprawiedliwości. Z tymi uczuciami zapewniam o mojej pamięci w modlitwie i proszę o błogosławieństwo Boga wszechmogącego dla pana i wszystkich pańskich rodaków.

opr. mg/mg