Jedność kościelna i powszechne braterstwo

W czwartek 13 lutego Ojciec Święty spotkał się z ok. 100 biskupami — przyjaciółmi Ruchu Focolari, który powstał w 1943 r. z inicjatywy Chiary Lubich, a obecnie istnieje w 182 krajach i liczy 140 tys. członków oraz ponad 2 mln sympatyków. Biskupi przybyli z 45 krajów świata (z Polski — abp Józef Michalik, abp Damian Zimoń i bp Piotr Libera) uczestniczyli w sympozjum na temat «Duchowość komunii: jedność kościelna i powszechne braterstwo». Kard. Miloslav Vlk powitał Jana Pawła II, który następnie wygłosił przemówienie poświęcone problematyce obrad.

Czcigodni Bracia w biskupstwie!

1. Z radością i serdecznie witam was na tym spotkaniu, odbywającym się przy okazji zgromadzenia biskupów — przyjaciół Ruchu Focolari. Jego temat brzmi: «Duchowość komunii: jedność kościelna i powszechne braterstwo». Pozdrawiam was wszystkich gorąco. Pozdrawiam szczególnie kard. Miloslava Vlka, arcybiskupa Pragi, i dziękuję mu za uprzejme słowa, które przed chwilą do mnie skierował w imieniu zebranych, przedstawiając w sposób syntetyczny przebieg waszej pracy. Serdeczne pozdrowienie kieruję do Chiary Lubich, założycielki Ruchu, która wzięła udział w waszym zgromadzeniu.

W tych dniach poświęconych refleksji, wymianie świadectw i doświadczeń duszpasterskich, postanowiliście zgłębić «duchowość komunii», odpowiadając na zawarte w Liście apostolskim Novo millennio ineunte wezwanie, aby «krzewić duchowość komunii» oraz «czynić Kościół domem i szkołą komunii» (por. n. 43)

Refleksje i wymiana doświadczeń pozwoliły wam we właściwym świetle ukazać nieustanną potrzebę prawdziwej duchowości komunii, która powinna w coraz większym stopniu inspirować życie i działalność ludu chrześcijańskiego.

2. «Duchowość komunii» złożona jest z różnych elementów, zakorzenionych w Ewangelii, które Ruch Focolari wzbogaca, dając świadectwo tej «duchowości jedności» wobec całej wspólnoty chrześcijańskiej. Chciałbym tu przypomnieć zwłaszcza: jedność jako «testament» pozostawiony przez Jezusa Jego uczniom (por. J 17); tajemnicę Chrystusa ukrzyżowanego i opuszczonego jako «drogi» do osiągnięcia tej jedności; sprawowanie Eucharystii jako więzi komunii; działanie Ducha Świętego, który ożywia życie Mistycznego Ciała Chrystusa i jednoczy jego członki; obecność Najświętszej Maryi Panny, Matki jedności, która prowadzi nas wszystkich do Chrystusa.

Nie należy też zapominać, że «duchowość komunii» ma charakter dynamiczny dzięki więzi, jaka istnieje między miłością do Boga i miłością bliźniego. Dlatego konieczne jest uczenie się sztuki «uświęcania się razem» na drodze osobistej i wspólnotowej. Potrzebna jest także coraz bardziej organiczna komunia «między wymiarem instytucjonalnym a wymiarem charyzmatycznym» Kościoła. Są to bowiem dwa wymiary współistotne, «ponieważ obydwa przyczyniają się do uobecnienia w świecie tajemnicy Chrystusa i Jego zbawczego dzieła» (por. przesłanie do uczestników Światowego Kongresu Ruchów Kościelnych, n. 5; «L'Osservatore Romano», wyd. polskie, n. 8-9/1998, s. 35).

3. Krzewienie «duchowości komunii» korzystnie wpływa na działalność ekumeniczną, ponieważ skłania do poszukiwania form i sposobów pomagających lepiej urzeczywistniać głębokie pragnienie jedności wszystkich chrześcijan, tej jedności, którą Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy dał nam jako dar i zadanie.

Duchowość komunii otwiera ponadto wielkie możliwości przed dialogiem międzyreligijnym, który jednak — jak przypomniałem w cytowanym już Liście apostolskim Novo millennio ineunte — nie może oznaczać obojętności religijnej. Nie powinniśmy się obawiać, «że może uwłaczać tożsamości kogoś innego to, co w rzeczywistości jest radosnym zwiastowaniem daru, który przeznaczony jest dla wszystkich i który trzeba wszystkim proponować, okazując jak największy szacunek wolności każdego: daru objawienia Boga-Miłości» (n. 56).

4. Czcigodni i drodzy bracia! Wysiłek wprowadzania w życie «duchowości komunii» wiąże się z potrzebą przezwyciężania wszelkich ewentualnych trudności, niezrozumienia, a także niepowodzenia. Należy bez wytchnienia postępować obraną drogą, ufając w pomoc łaski Bożej, aby zbudować prawdziwą «jedność Kościoła» i trwałe «powszechne braterstwo».

W tych wszystkich intencjach proszę Królową Różańca Świętego o macierzyńską opiekę, zapewniając was o mojej miłości, popartej stałą pamięcią w modlitwie. Każdemu z was tutaj obecnych udzielam z serca specjalnego Błogosławieństwa Apostolskiego, którym obejmuję też wspólnoty powierzone waszej pasterskiej trosce oraz wszystkie bliskie wam osoby.

opr. mg/mg