Nawrócenie serca odpowiedzią na dar zbawienia

W dniach 10-12 lutego spotkali się w Auli Synodalnej w Watykanie delegaci Episkopatów ze 120 krajów świata (Polskę reprezentował metropolita gnieźnieński abp Henryk Muszyński), aby z członkami Głównego Komitetu Wielkiego Jubileuszu Roku 2000 przedyskutować najważniejsze problemy związane z przygotowaniami do obchodów Roku Świętego. 12 lutego Ojciec Święty przyjął uczestników obrad na audiencji w Sali Klementyńskiej i skierował do nich przemówienie. «Dążcie do tego — powiedział — aby przełom tysiącleci był dla wszystkich czasem odnowy i łaski». Poniżej zamieszczamy tekst przemówienia papieskiego i relację sekretarza Głównego Komitetu abpa Crescenzio Sepe na temat przebiegu sesji.

Księża Kardynałowie, czcigodni Bracia w biskupstwie, drodzy Kapłani i Wierni świeccy!

1. Z radością goszczę was na zakończenie II Spotkania Głównego Komitetu Jubileuszu z delegatami reprezentującymi poszczególne Episkopaty.

Witam najpierw przewodniczącego Głównego Komitetu kard. Rogera Etchegaraya, kardynałów członków Prezydium, nowego sekretarza generalnego abpa Crescenzio Sepe, członków Głównego Komitetu i delegatów Konferencji Episkopatów. Specjalne pozdrowienie kieruję do bratnich delegatów niekatolickich Kościołów i Wspólnot kościelnych. Wszystkim wyrażam uznanie za czynny udział w obradach!

Wasze obecne spotkanie jest szczególnie ważne, gdyż jest okazją, by uściślić programy duszpasterskie związane z Jubileuszem, opracować projekt kalendarza jego obchodów i przygotować konkretny plan przyjęcia pielgrzymów. Pragnę wyrazić podziw dla ofiarności, jaką okazujecie w obecnym okresie przygotowań do Jubileuszu, wnosząc w nie cenny i oryginalny wkład, dzięki któremu ochody jubileuszowego roku będą miały głębszy sens i przyniosą bogatsze owoce duchowe.

2. Nasza wędrówka ku tej historycznej dacie nabiera tempa, bliska jest już bowiem chwila otwarcia Drzwi Świętych, która rozpocznie w całym Kościele rok łaski i pojednania.

Dlatego zewnętrzny wysiłek organizacyjny zasługuje na pochwałę, musi mu jednak towarzyszyć proces przygotowania wewnętrznego, który otwiera serce na przyjęcie darów Bożych. Trzeba przede wszystkim odzyskać wrażliwość na Boga i uznać Jego panowanie nad stworzeniem i nad historią. To z kolei stanie się początkiem rewizji, jakiej każdy powinien poddać — z głębokim przekonaniem i troską — swoje myśli i swoje decyzje, dążąc do pełni nadprzyrodzonej miłości.

3. Obchody millennium narodzin Chrystusa wprowadzają nas na powrót w centrum tajemnicy Odkupienia: «Apparuit gratia Dei et Salvatoris nostri, Jesu Christi» (Tt 2, 1). To Bóg powołuje wszystkich ludzi, nikogo nie wyłączając, do udziału w owocach zbawienia, które dokonuje się i rozszerza na ziemi dzięki tajemniczemu działaniu Ducha Świętego. Wielki Jubileusz wzywa nas, byśmy ponownie przeżyli to wydarzenie łaski ze świadomością, że odpowiedzią na dar zbawienia powinno być nawrócenie serca, przez które człowiek jedna się z Ojcem i zostaje na powrót włączony w komunię Jego miłości.

Jednakże to nawrócenie nie byłoby prawdziwe, gdyby nie prowadziło także do pojednania z braćmi, którzy są dziećmi tego samego Ojca. Na tym polega wymiar społeczny odzyskanej przyjaźni z Bogiem: obejmuje on członków rodziny, ogarnia środowisko pracy, przenika całe społeczeństwo. Bóg udziela nam swego przebaczenia, ale zarazem powierza nam misję: mamy być zaczynem pokoju i pojednania w całym otaczającym nas środowisku.

4. Ponowne odkrycie tego bogactwa łaski, które zostaje nam ofiarowane w Chrystusie, i jej przyjęcie we własnym życiu wymaga należytego przygotowania duchowego: taką właśnie drogą staramy się iść w tych latach, zgodnie z dobrze wam znanym programem, który zaproponowałem całemu Kościołowi. Pragnąłem przez to zachęcić każdego chrześcijanina przede wszystkim do ożywienia wiary w tajemnicę Boga-Trójcy oraz do głębszego poznania tajemnicy Chrystusa Zbawiciela.

Tylko w ten sposób Lud Boży pielgrzymujący na ziemi będzie mógł odzyskać i rozbudzić w sobie entuzjazm wiary, a każdy chrześcijanin doświadczy radości spotkania z Chrystusem — Nauczycielem i Pasterzem, Kapłanem i Przewodnikiem wszystkich sumień. Uzdolni to wierzących do przyjęcia daru nowej Pięćdziesiątnicy, aby mogli wejść w trzecie tysiąclecie z żywszym pragnieniem ponownego odkrycia tej zawsze aktualnej prawdy, że Bóg Ojciec przez swojego Wcielonego Syna nie tylko mówi do człowieka, ale szuka go i obdarza miłością.

5. Zostało wam powierzone ważne zadanie. W każdym z waszych krajów odczuwa się już klimat oczekiwania. Wzrasta zainteresowanie i rodzą się nadzieje, rośnie zwłaszcza pragnienie prawdziwego wewnętrznego pokoju, rozjaśnionego światłem Ewangelii. Dlatego do wszystkich muszą dotrzeć słowa nadziei: «Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię» (Mt 11, 28).

Włączajcie się zatem aktywnie w przedsięwzięcia, które mają na celu głoszenie mieszkańcom waszych krajów, chrześcijanom i innym, orędzia Wielkiego Jubileuszu. Zabiegajcie o to, aby były znane i realizowane programy duszpasterskie dotyczące życia sakramentalnego, słowa Bożego, ożywienia liturgii, modlitwy, dialogu ekumenicznego, spotkań z niechrześcijanami. Dbajcie o napływ informacji, dostarczajcie wiadomości, prowadźcie stały dialog ze swoimi wspólnotami, mając na uwadze oczekiwania każdej społeczności. Dążcie do tego, aby przełom tysiącleci był dla wszystkich czasem odnowy i łaski.

6. Jak już wiadomo, Jubileusz Roku 2000 różni się od innych Jubileuszów tym, że będzie obchodzony jednocześnie w Rzymie, w Ziemi Świętej i w Kościołach lokalnych.

Elementem obchodów każdego Jubileuszu jest też pielgrzymka — przejaw religijności o bardzo dawnych tradycjach, spotykany prawie we wszystkich narodach i religiach i mający wymowę przede wszystkim pokutną. Pielgrzymka symbolizuje ostateczne przeznaczenie człowieka. Chrześcijanin wie, że nie ma na ziemi trwałej siedziby, gdyż zmierza ku wieczności, która stanowi jego prawdziwą ojczyznę. Dlatego pielgrzymka do Rzymu, do Ziemi Świętej i do wybranych sanktuariów na terenie diecezji uświadamia nam, że całe nasze życie jest podążaniem ku Bogu.

Aby pielgrzymka mogła przynieść owoce, jej program musi przewidywać chwile przeznaczone wyłącznie na modlitwę, uroczyste akty pokuty i nawrócenia oraz czyny braterskiego miłosierdzia, które ludzie odbiorą jako żywe świadectwo Bożej miłości. Jubileusz przeżywany w tym duchu stanie się dla każdego Kościoła partykularnego, każdego stowarzyszenia i ruchu kościelnego okazją do szerszej działalności charytatywnej.

Taki znak konkretnego miłosierdzia będzie wskazywał, że proces pożądanej odnowy naprawdę posunął się naprzód, stając się zapowiedzą pokoju i powszechnego braterstwa.

Waszym zadaniem jest podejmowanie stosownych i dobrze przemyślanych inicjatyw w tym kierunku. Zadaniem Kościoła Rzymu jest natomiast przyjęcie was z otwartymi ramionami i z wielkim sercem, okazanie wam czynnej i wielkodusznej przyjaźni. Stolica św. Piotra, który «przewodzi we wspólnocie miłości», pragnie aktywnie uczestniczyć w tym współzawodnictwie solidarności, które angażuje wszystkie Kościoły na świecie. Potrzebne jest dzisiaj świadectwo szczególnej wrażliwości na sprawiedliwość oraz troska o postęp społeczny. Wszyscy jesteśmy przekonani, że należy szukać i można znaleźć drogi wiodące do przezwyciężenia napięć, odrzucające logikę konfliktów, oraz że można wypracować programy zdolne rozwiązać poważne problemy ekonomiczne, z jakimi zmaga się wiele krajów, a przez to uwolnić całe narody z więzów niewoli i nieludzkiej nędzy.

7. Jubileusz jest opatrznościowym wydarzeniem w życiu Kościoła. Nie jest on jednak celem samym dla siebie, ale ma pobudzić chrześcijan — jako uroczysta pamiątka wcielenia Syna Bożego, naszego Zbawiciela — do nawrócenia i do wewnętrznej odnowy. Umocnieni w wierze, będą oni z nową energią głosić ewangeliczne orędzie i ukazywać, że jego przyjęcie jest drogą wiodącą do zbudowania świata bardziej ludzkiego, bo bardziej chrześcijańskiego.

Zawierzam Najświętszej Maryi Pannie wasz gorliwy udział w przygotowaniu tego wielkiego wydarzenia kościelnego, ufając, że przyniesie ono obfite owoce, z pożytkiem dla Kościoła i dla całego świata.

Muszę wam też powiedzieć, że Jubileusz budzi wielkie zainteresowanie nie tylko wśród biskupów całego świata, ale również wśród polityków. Rok 2000 kształtuje pewną postawę, postawę otwarcia. Można powiedzieć, że otwiera się i ujawnia chrześcijańska pamięć narodów i świata. Chciałbym na zakończenie tego spotkania odmówić z wami modlitwę «Anioł Pański», bo ta modlitwa mówi o wcieleniu.

Z miłością i wdzięcznością udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa.