Wolontariat Szkolnych Kół Caritas - wiara wyrażana w czynach

Imperatyw miłości został wpisany przez Stwórcę w naturę człowieka. Zsekularyzowany świat współczesny przeżywa jednak deficyt postaw wrażliwości, dobroci i wzajemnej pomocy. Sytuacja ta jest palącym wyzwaniem dla chrześcijan, powołanych do głoszenia słowem i czynem orędzia Bożej miłości.

Szczególną formę takiego zaangażowania stanowią Szkolne Koła Caritas, zrzeszające dzieci i młodzież — uczniów szkół podstawowych, gimnazjalnych i ponadgimnazjalnych, angażujących się w dzieła pomocowe na rzecz rówieśników, członków społeczności lokalnej, a także włączających się w akcje charytatywne organizowane przez Caritas parafialną i diecezjalną.

Zainicjowany 11 października 2012 r. przez Benedykta XVI Rok Wiary stanowi okazję do pogłębienia refleksji nad zaangażowaniem dzieci i młodzieży w chrześcijański wolontariat, który stanowi nie tylko formę konkretnej pomocy materialnej dla bliźnich, ale jest także świadectwem wiary. Kontekst funkcjonowania w społeczeństwie, które jest w znacznej mierze zlaicyzowane sprawia, że chcąc innych ludzi przekonać do (ponownego) wkroczenia na drogę wiary konieczne staje się osobiste świadectwo wiary. Staje się ono wymowne i przekonywujące, gdy prowadzi chrześcijan do konkretnych czynów miłości — do chrześcijańskiego miłosierdzia.

W XXI wieku, bardziej niż kiedykolwiek, widoczna jest potrzeba rozwijania ruchu wolontariackiego, zarówno ze względu na postępujące zobojętnienie religijne wielu ludzi, jak również rozszerzające się ubóstwo i wykluczenie społeczne. Dane statystyczne nie pozostawiają cienia wątpliwości, że mimo przytaczanych w wielu mediach informacjach o pozytywnych wskaźnikach rozwoju gospodarczego — znaczna część obywateli Polski ubożeje: 2,5 miliona Polaków żyje w skrajnym ubóstwie; wzrasta liczna bezrobotnych (w grudniu 2012 r. stopa bezrobocia wyniosła 13,3%); rodziny wielodzietne nie otrzymują wystarczającej pomocy ze strony państwa — prawie 1,3 mln dzieci w Polsce (ok. 21%) jest pozbawionych dostępu do podstawowych dóbr niezbędnych do ich rozwoju, zaś ponad 1 mln dzieci żyje w ubóstwie, młodzi ludzie pracują na tzw. „umowy śmieciowe”, czyli są traktowani i wynagradzani adekwatnie do tego określenia.

Czym jest katolicki wolontariat?

Łączenie wiary i miłości decyduje o wyjątkowości wolontariatu Szkolnych Kół Caritas. Wyraźnie różni się on od wolontariatu czysto humanistycznego. Wolontariat Szkolnych Kół Caritas zakotwiczony na zasadach Ewangelii oraz przykazaniu miłości Boga i bliźniego ma głębsze motywy, ponieważ wynika z miłości Boga do człowieka, a nie tylko ze spontanicznej wrażliwości na potrzeby bliźnich. Źródłem zaangażowania członków SKC w wolontariacką pracę na rzecz bliźnich w potrzebie jest miłość Boża, która przynagla młodych ludzi do tego, aby na miarę swoich możliwości nieść miłosierdzie tam, gdzie jest ono najbardziej potrzebne. Czyniąc to — członkowie SKC pamiętają o słowach z Pisma św.: „Wiara, jeśli nie byłaby połączona z uczynkami, martwa jest sama w sobie” (Jk 2, 17).

Aktywność wolontariuszy Szkolnych Kół Caritas przybiera konkretne formy w postaci czynów miłosierdzia będących wyrazem wiary młodych ludzi, zaangażowanych w dzieło Caritas. Pierwszą przestrzenią, w której wolontariusze SKC włączają się w dzieło chrześcijańskiego miłosierdzia — jest szkoła. Do przykładowych form pomocy świadczonej w szkole należą:

• pomoc materialna dla uczniów pochodzących z ubogich rodzin: zbiórki pieniędzy, przyborów szkolnych, podręczników, przygotowywanie prezentów świątecznych, dofinansowywanie wycieczek, wsparcie w postaci stypendiów i zapomóg finansowych,
• troska o chorych uczniów: odwiedziny, zbiórki pieniędzy na kosztowne zabiegi i operacje uczniów,
• udzielanie korepetycji,
• przeprowadzanie akcji mających na celu pozyskiwanie środków finansowych,
• działalność o charakterze kulturalnym: przygotowywanie spektakli i inscenizacji, organizowanie konkursów szkolnych, dyskotek itp.

Kolejną przestrzenią umożliwiają wolontariuszom SKC realizację przykazania miłości Boga i bliźniego stanowi środowisko lokalne (parafia, miejscowość rodzinna członków SKC, sąsiedztwo). W tej przestrzeni istnieje szeroki wachlarz działań, ukierunkowany na niesienie wsparcia potrzebującym:

• wspieranie ubogich rodzin (zbiórki odzieży, artykułów spożywczych itp., organizowanie świątecznej pomocy),
• troska o ludzi starszych i samotnych (odwiedziny pensjonariuszy domów opieki społecznej, osób samotnych, starszych),
• troska o chorych (odwiedziny osób przebywających w szpitalu, hospicjach, a także w mieszkaniach prywatnych),
• pomoc osobom niepełnosprawnym,
• pomoc dzieciom z ubogich rodzin oraz dzieciom z domów dziecka.
• pomoc rodzinom wielodzietnym (zbiórki pieniędzy, zabawek, żywności itp.),
• zbiórki pieniędzy na operację członka lokalnej społeczności,
• zbiórka darów na rzecz domu samotnej matki,
• aktywność o charakterze kulturalnym (np. przygotowywanie inscenizacji dla pensjonariuszy domów opieki społecznej),
• udział w uroczystościach patriotycznych.

Trzecią przestrzenią zaangażowania wolontariuszy SKC oraz wyrażania wiary przez czyny miłości stanowi parafia oraz diecezja, w której członkowie SKC włączają się w następujące przedsięwzięcia:

• pomoc w organizacji Tygodnia Miłosierdzia, Dnia Chorego, Dnia Papieskiego, Bożego Ciała oraz innych uroczystości,
• porządkowanie cmentarzy,
• pomoc w organizacji festynów, Olimpiady dla Niepełnosprawnych, spotkań z okazji św. Mikołaja, Wigilii dla ubogich i bezdomnych itp.
• prowadzenie kwest na cmentarzu, włączanie się w dystrybucję świec w ramach „Wigilijnego Dzieła Pomocy Dzieciom”, w akcję „Pomóż Dzieciom przetrwać zimę”,
• zbiórki pieniężne na rzecz ofiar katastrof (pożary, powodzie, osuwiska, trzęsienie ziemi itp.),
• udział w diecezjalnych konkursach,
• udział w diecezjalnych uroczystościach Caritas, wspieranie dzieł misyjnych.

Rok Wiary stanowi okazję do popularyzacji idei chrześcijańskiego wolontariatu dzieci i młodzieży oraz do wzmocnienia aktywności kół już istniejących, a także do zakładania ich w szkołach, w których jeszcze nie funkcjonują, aby w ten sposób nieść pomoc i nadzieję potrzebującym, pamiętając o słowach Jezusa Chrystusa: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).