Słowo wstępne do książki "Oto jestem"

Czym jest powołanie? Czy to tylko odkryty i realizowany życiowy cel, a może pragnienie wypełnienia potrzeby serca, które daje nieustanną satysfakcję?

Miałem nauczycieli, o których wszyscy mówili, że są z powołania. Spotykałem podobnych lekarzy, rolników i innych fachowców, którzy tak utożsamiali się z wykonywanym zawodem, że nie przestawali nim żyć przez 24 godziny na dobę.

W powołaniu do służby Bożej jest trochę podobnie. Chcemy realizować całe nasze życie „na sposób” księdza, zakonnicy czy zakonnika albo też misjonarza świeckiego bądź osoby konsekrowanej, całkowicie „ukrytej” w świecie. Tego rodzaju powołanie ma zawsze najgłębsze odniesienie do Boga, do Chrystusa i Kościoła, ale z coraz wyraźniejszym odkrywaniem, że Chrystus utożsamia się z biednym, chorym, uwięzionym i słabym, którym szczerze usługując jesteśmy dopiero w stanie zidentyfikować prawdziwość powołania. Bo powołanie zawsze jest służbą „dla”, chęcią pomocy, okazywaniem serca Bogu i ludziom ze względu na wewnętrzny związek z Tym, Którego odkryłem, albo Który mnie odkrył!

Jedną z oznak powołania jest radość, entuzjazm zaangażowania, głód czasu dla Jezusa, Jego sprawy, Jego ludzi, a także chęć przebywania w otoczeniu innych „powołanych”. Zawsze przecież można ubogacić się wiarą moją i waszą ( por. Rz 1,12)

Obserwując niekiedy młodych ludzi, postronne osoby mówią: ten chłopak będzie księdzem, albo ona ma powołanie. Skąd o tym wiedzą? – rozpoznają po jakichś znakach. Pierwszym z nich jest zainteresowanie Panem Bogiem, modlitwą, liturgią, sprawami Kościoła. To Pan Bóg upatruje i budzi w dziecku to poruszenie woli, ale uszanuje każdą decyzję. Dziecięce oznaki powołania muszą dojrzewać w odpowiednich warunkach, inaczej wygasną. A dojrzewanie, to pogłębianie kontaktu, wejście – przez modlitwę – w żywszą, osobową więź z Chrystusem, pragnienie poznania Go więcej i więcej: - Mistrzu – gdzie mieszkasz? – chodź i zobacz … (por. J 1,38-39). Tak! Ty sam musisz zapytać, znaleźć chęci i czas, aby przyjść i zobaczyć. Pozostać lub odejść.

A jednak bywają powołania nie odkryte, pominięte, a nawet zmarnowane. Zdradzona czy nierozpoznana miłość zawsze pozostawia poczucie pustki i smutku. Na szczęście, ta Miłość nigdy się nie odwraca, nie zawodzi i nigdy nie kończy.

Spotykałem ludzi, którzy wracali na drogę powołania. Nie mogli inaczej i wtedy dawali z siebie intensywniej, goręcej – nie wiem czy lepiej – na pewno dojrzalej, pokorniej.

Niektórzy święci mówili, że co drugi młody człowiek nosi w sobie powołanie do służby Bożej. Jestem przekonany, że każdy człowiek nosi w sobie jakieś powołanie do służby Bogu i ludziom. Gdziekolwiek jesteśmy, cokolwiek wybieramy, zawsze możemy – a raczej powinniśmy – realizować zamysł Boży, złożony w nas. Każdy przecież jest Bożym dzieckiem, wyposażonym po królewsku w niezliczone dary i talenty. Odkrycie i sposób ich rozwijania należy do nas.

Książkę Oto jestem zawdzięczmy młodemu entuzjaście spraw związanych z życiem wiary, zaciekawionemu drogami powołania kapłańskiego, który zdołał uzyskać wiele ciekawych świadectw drogi ku Chrystusowi. Są to historie autentyczne, dojrzałe, sprawdzone trudem pracy a jednocześnie promieniujące świeżością optymizmu opartego o doświadczenia bardzo różnorodne, zawsze niezwykłe, jak unikalny, niezwykły i jedyny jest każdy kontakt z Bogiem i każde spotkanie z człowiekiem.

Szczególna wartość książki może polega na tym, że jest inicjatywą młodego człowieka, który nie chce być obojętny i podejmuje próbę odpowiedzialności za obserwowane wydarzenia, a szukając rozwiązania idzie do innych ludzi, rozmawia, pyta i wspólnie szuka.

Polecam Bożej opiece szukających szczerze.

† Józef Michalik
Arcybiskup Metropolita Przemyski

Przemyśl, 06. 05. 2009 rok

O redaktorze książki:

Kajetan Rajski – uczeń klasy trzeciej Salezjańskiego Gimnazjum Publicznego, słuchacz Szkoły Ceremoniarzy parafialnych, lektor w parafii pw. św. Józefa Oblubieńca NMP w Krakowie, finalista i laureat wielu konkursów przedmiotowych na szczeblu międzyszkolnym, wojewódzkim i międzywojewódzkim. Interesuje się historią (szczególnie średniowieczem) i religią chrześcijańską (zwłaszcza biblistyką, liturgiką i hagiografią). Zwolennik hasła "Zero tolerancji dla przemocy w szkole". Od listopada 2003 roku redaguje i wydaje miesięcznik pod tytułem "Mini Gazetka Historyczna". Dotychczas publikował m.in. na łamach "Niedzieli", "Źródła" i "Naszego Dziennika". Autor książek Historia żywa (2006), Służyć normalności (2007), Zasłuchani w ciszę (2008), współautor Śladami św. Pawła (2008), Młodzi świadkowie wiary t.1 (2009), redaktor Oto jestem. Kapłani o powołaniu (2009). Znany jako "młody redaktor".

opr. aś/aś