Katechiści wędrowni

Ks. Zbigniew Czerwiński

Katechiści wędrowni

Kim są?

Wokół inicjatora Drogi Neokatechumenalnej Kiko Argüello w 1962 r. w barakach pod Madrytem całkiem spontanicznie powstała wspólnota ludzi z radością słuchających słowa Bożego, żywo uczestniczących w liturgii i wielbiących Boga za to, że okazał im swoją miłość, nie zrażając się ich grzechami.

Do powstania charyzmatu katechistów przyczyniła się wizyta w tej wspólnocie ówczesnego arcybiskupa Madrytu, Casimiro Morcillo. Widząc tam potężne działanie Ducha Świętego, poprosił on, aby przedstawiciele tej wspólnoty zanieśli Dobrą Nowinę o Chrystusie do parafii w Madrycie, aby i tam powstawały podobne wspólnoty. Ci przedstawiciele stali się pierwszymi lokalnymi katechistami.

Charyzmat katechistów wędrownych powstał w roku 1968, gdy Kiko i współpracująca z nim Carmen Hernandez oraz pewien prezbiter zostali zaproszeni do Rzymu, aby przynieść tam doświadczenie wspólnot z Hiszpanii. Katechiści wędrowni poświęcają cały swój czas dla ewangelizacji. Pozostawiają więc stałą pracę zawodową i podejmują posługę ewangelizacyjną tam, gdzie jest taka potrzeba, w innym regionie kraju albo za granicą. Jest to specjalne powołanie, które odkrywają w sobie prezbiterzy, osoby w stanie wolnym, a także małżeństwa wielodzietne.

W Polsce

Do Polski Droga Neokatechumenalna trafiła także przez posługę katechistów wędrownych. Stało się to w Lublinie w 1975 r. Przybył wtedy do Lublina ks. Alfred Cholewiński, jezuita, który w czasie swoich studiów biblijnych w Rzymie zetknął się z Drogą oraz zaproszeni przez niego katechiści włoscy ze Stefanem Gennarini na czele. Teraz na terenie Polski posługuje wiele ekip katechistów wędrownych.

Osobną grupę katechistów wędrownych stanowią klerycy z Archidiecezjalnego Seminarium Misyjnego „Redemptoris Mater” w Warszawie. W czasie przygotowania do prezbiteratu robią oni przerwę w studiach i przez co najmniej dwa lata biorą udział w posłudze ekip katechistów wędrownych w Polsce albo w innym kraju.

Tam, gdzie życie zamarło

W szerszym sensie katechistami wędrownymi można nazwać neokatechumenów, którzy biorą udział w tzw. misji rodzin „implantatio Ecclesiae”. Działają oni poza Polską na takich terenach, gdzie życie Kościoła prawie całkowicie zamarło. Na zaproszenie miejscowego biskupa są tam posyłane małe wspólnoty złożone z prezbitera, z dwóch albo trzech rodzin wielodzietnych i kilku osób samotnych. Ich misja polega na odrodzeniu Kościoła na danym terenie.

Katechistami wędrownymi mogą być także nazwani neokatechumeni, którzy biorą udział w tzw. „missio ad gentes”. Na zaproszenie biskupa tworzą oni podobne małe wspólnoty, może trochę bardziej liczne, które działają na terenach, gdzie właściwie Kościół nie istnieje. Są tam bowiem ludzie, którzy w 95-98% nie są ochrzczeni i praktycznie nie ma organizacji kościelnej. Członkowie takich wspólnot prowadzą ewangelizację na ulicach i w innych miejscach publicznych. Tych, którzy przyjmą słowo Boże, zapraszają do swoich mieszkań i powoli tworzą zalążki parafii personalnych, spełniając w ten sposób posługę misyjną.

opr. aś/aś