Jałmużna, modlitwa i post – trzy religijne praktyki związane przede wszystkim z pokutą. Znane od wieków i praktykowane tak przez Żydów, jak i przez chrześcijan. Nie zawsze jednak przynoszą owoce. Zwłaszcza, gdy są wykonywane na pokaz. I właśnie przed taką postawą przestrzega Jezus.

Dobrze widać to na przykładzie jałmużny, która jest sposobem dzielenia się z innymi tym, co się posiada. Niestety, zwykle kojarzy się nam z wrzuceniem pieniędzy do puszki czy skarbony. Prosty, nie wymagający zaangażowania gest, a przy okazji można zrobić dobre wrażenie na jego świadkach.

Takie zachowanie nie ma jednak nic wspólnego z jałmużną, ponieważ bardziej trzeba ją rozumieć jako okazywanie miłosierdzia, łagodności i dobroci. Nie wystarczy dać pieniądze czy potrzebny przedmiot. Ale trzeba zrobić to w taki sposób, by potrzebującego nie upokorzyć, a siebie nie narazić na pychę.

Podobnie jest z modlitwą, która stawia człowieka w bezpośredniej relacji z Bogiem. Gdy to On jest na pierwszym miejscu, okoliczności stają się drugorzędne, a nawet nieistotne. Gdy natomiast liczy się poklask otoczenia, zaangażowanie w budowanie relacji ze Stwórcą maleje, a nawet zanika.

Ostatnią z wymienionych form jest post. Pozwala on zaoszczędzić czas na modlitwę i pieniądze, które można przeznaczyć na jałmużnę. Jemu też mogą towarzyszyć widoczne znaki takie jak: nie mycie twarzy czy włosów. Jezus krytykuje taką formę praktykowania. Zachęca do poszczenia w ukryciu.

Jałmużna, modlitwa i post mogą więc być „psu na budę” gdy są udawane, odgrywane przed innymi. Nie ma w nich wówczas odniesienia do Boga. Jest za to ukierunkowanie na siebie, na swój obraz w oczach innych. Są więc aktorami odgrywającymi sztukę, która ma im przynieść jakąś korzyść.

W rozpoczynającym się Wielkim Poście uważajmy, byśmy skupiając się na pobożnych praktykach religijnych nie zatracili odniesienia do Boga, a nawet wiary.