Liturgia na dzień 2024-12-15:

Pierwsze czytanie

So 3, 14-17

Czytanie z Księgi proroka Sofoniasza

Wyśpiewuj, Córo Syjońska! Podnieś radosny okrzyk, Izraelu! Ciesz się i wesel z całego serca, Córo Jeruzalem! Oddalił Pan wyroki na ciebie, usunął twego nieprzyjaciela; Król Izraela, Pan, jest pośród ciebie, nie będziesz już bała się złego.

Owego dnia powiedzą Jerozolimie: «Nie bój się, Syjonie! Niech nie słabną twe ręce!» Pan, twój Bóg, jest pośród ciebie, Mocarz, który zbawia, uniesie się weselem nad tobą, odnowi cię swoją miłością, wzniesie okrzyk radości.

Psalm responsoryjny

Iz 12, 2. 3 i 4bcd. 5-6 (R.: por. 6)

Głośmy z weselem: Bóg jest między nami

Oto Bóg jest moim zbawieniem! *
Jemu zaufam i bać się nie będę.
Pan jest moją pieśnią i mocą, *
i on stał się moim zbawieniem.

Głośmy z weselem: Bóg jest między nami

Wy zaś z weselem czerpać będziecie wodę *
ze zdrojów zbawienia.
Chwalcie Pana, wzywajcie Jego imienia! †
Ukażcie narodom Jego dzieła, *
przypominajcie, że Jego imię jest chwalebne.

Głośmy z weselem: Bóg jest między nami

Śpiewajcie Panu, bo czynów wspaniałych dokonał! *
i cała ziemia niech o tym się dowie.
Wznoś okrzyki i wołaj radośnie, mieszkanko Syjonu, *
bo wielki jest wśród ciebie Święty Izraela.

Głośmy z weselem: Bóg jest między nami

Drugie czytanie

Flp 4, 4-7

Czytanie z Listu Świętego Pawła Apostoła do Filipian

Bracia:

Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się! Niech będzie znana wszystkim ludziom wasza wyrozumiała łagodność: Pan jest blisko!

O nic się już nie martwcie, ale w każdej sprawie wasze prośby przedstawiajcie Bogu w modlitwie i błaganiu z dziękczynieniem. a pokój Boży, który przewyższa wszelki umysł, będzie strzegł waszych serc i myśli w Chrystusie Jezusie.

Werset przed Ewangelią (Alleluja)

Iz 61, 1

Alleluja, alleluja, alleluja

Duch Pański nade mną,
posłał mnie, abym głosił dobrą nowinę ubogim.

Alleluja, alleluja, alleluja

Ewangelia

Łk 3, 10-18

Słowa Ewangelii według Świętego Łukasza

Gdy Jan nauczał nad Jordanem, pytały go tłumy: «Cóż mamy czynić?» On im odpowiadał: «Kto ma dwie suknie, niech się podzieli z tym, który nie ma; a kto ma żywność, niech tak samo czyni».

Przyszli także celnicy, żeby przyjąć chrzest, i rzekli do niego: «Nauczycielu, co mamy czynić?» On im powiedział: «Nie pobierajcie nic więcej ponad to, co wam wyznaczono».

Pytali go też i żołnierze: «a my co mamy czynić?» On im odpowiedział: «Na nikim pieniędzy nie wymuszajcie i nikogo nie uciskajcie, lecz poprzestawajcie na waszym żołdzie».

Gdy więc lud oczekiwał z napięciem i wszyscy snuli domysły w swych sercach co do Jana, czy nie jest Mesjaszem, on tak przemówił do wszystkich: «Ja was chrzczę wodą; lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. on będzie was chrzcił Duchem Świętym i ogniem. Ma on wiejadło w ręku dla oczyszczenia swego omłotu: pszenicę zbierze do spichlerza, a plewy spali w ogniu nieugaszonym».

Wiele też innych napomnień dawał ludowi i głosił dobrą nowinę.

Homilie

Jeżeli chcesz, aby codzienne czytania były dostępne na Twojej stronie, umieść w niej następujący kod:

Wybierz dzień:

Cóż mamy czynić?

ks. Marian Machinek MSF ks. Marian Machinek MSF

Twarde i jednoznaczne wezwanie Jana Chrzciciela do nawrócenia i przemiany życia mocno porusza jego słuchaczy. Budzi w sercach obecnych świadomość, że życie nie może już od tej chwili pozostać takie samo. Objawiona prawda wywołuje najpierw poczucie bezradności, ale bardzo szybko ustępuje ono gotowości do przyjęcia konkretnej wskazówki wyrażonej w prośbie: „Cóż mamy czynić?” Na pytanie o to, co należy czynić, Jan chętnie udziela szczegółowych pouczeń celnikom, żołnierzom i całemu ludowi. Wszystkie te rady dotyczą czynnej i konkretnej miłości bliźniego; tego, by nikomu nie wyrządzać krzywdy, a także tego, by wspierać potrzebujących. W swojej ogólności wskazania te są ponadczasowe – aktualne w każdym czasie i we wszystkich miejscach.

Jednak ta scena ma jeszcze drugie, głębsze znaczenie. Kiedy słuchacze Jana pytają: „Cóż mamy czynić?”, nie szukają tylko szczegółowej instrukcji postępowania, ale pytanie to dotyczy całej życiowej postawy człowieka. Kluczowe jest środkowe słowo: „mamy”. Tkwi w nim świadomość tego, że istnieje jakaś moralna powinność, która mnie dotyczy i od której nie mogę siebie dyspensować. Jeżeli ją zlekceważę i nie pójdę za nią, to nie tylko zawiodę Boże oczekiwania, ale będzie to miało negatywne znaczenie dla mojego życia. Boże przykazania są dane człowiekowi nie ze względu na to, że Bóg chce człowieka w jakiś sposób dyscyplinować, ale dlatego, że odpowiadają ludzkiej naturze. Są w nich zawarte podstawowe wymogi dotyczące człowieczeństwa. Są to zasady spełnionego życia, które sprawiają, że człowiek ostatecznie staje się zdolnym do przyjęcia od Boga największego daru szczęśliwej wieczności.

Pytanie „Co mam czynić?” nabiera szczególnego znaczenia wtedy, gdy człowiek zda sobie sprawę z tego, że Pan już nadchodzi, by – jak to mówi Jan – ochrzcić nas Duchem Świętym i ogniem. Jest to zatem kluczowe adwentowe pytanie. Pozytywna odpowiedź na nie może zapobiec temu, by ten czas nie przeciekł nam przez palce, gdy staramy się pamiętać o wszystkim, co jest do zrobienia przed świętami, a zapominamy o tym, co przede wszystkim mamy czynić.