Miała dar do czynienia dobrego

Minęły lata, od kiedy Monika Twardawska razem z Anetą  Matysek, przy wsparciu już nieżyjącego śp. proboszcza księdza Józefa Swolanego  tworzyły zręby  Caritasu w Kotorzu Wielkim.  Na początku było bardzo ubogo, lecz one niedobór środków materialnych dopełniały osobistym poświęceniem. Każdy  biedny, osamotniony  mógł liczyć na konkretną pomoc. W krąg charytatywnej działalności angażowani byli parafianie. Tej służbie sprzyjała  również postawa samego księdza proboszcza, prowadzącego niezwykle skromne życie, by nie powiedzieć ascetyczne.  Niejednokrotnie ktoś potrzebujący otrzymywał paczkę z jedzeniem, albo ubraniem lub niewielką kwotę pieniędzy, by przetrwać najcięższy okres.

Mąż Herbert opowiada o żonie Monice tak, jakby ona nadal  była. Zaraz przyjdzie. Wyszła na chwilę. Postawi na stole filiżankę kawy, talerzyk z  kawałkiem ciasta. Była zawsze przygotowana, że ktoś ze sąsiadów wpadnie, pogada, że trzeba się na czymś pochylić, załatwić, rozwiązać problem. I ten wieczny jej optymizm, wielka radość z obecności wokół siebie ludzi.

Pani Monika urodziła się we wsi Węgry jako piąte dziecko w rodzinie. A było ich sześcioro: czterech chłopców i dwie dziewczynki. Nie było lekko, żeby wyżywić i ubrać sporą gromadkę dziatwy. Jednak rodzice pani Moniki dzięki pracowitości i zapobiegliwości potrafili dobrze wychować swoje potomstwo. Monika już jako  młoda osoba marzyła o tym, żeby zostać przedszkolanką. Jednak jej mama ze względów uczuciowych  nie chciała się zgodzić na pobyt dziewczyny w internacie, w oddaleniu od rodziny. Zatem w pobliskim Opolu ukończyła szkołę  zawodową ze specjalnością introligatora. W zawodzie tym pracowała kilka dobrych lat.

Córka Ania: - Byliśmy i jesteśmy, pomimo że już mam odeszła, bardzo solidną,  śląską rodziną. Od najmłodszych lat zarówno mnie jak i brata  Michała rodzice wychowywali w duchu wartości chrześcijańskich. W ich pielęgnowaniu i  utrwalaniu pomagała nam służba przy ołtarzu — brat do pełnoletności był ministrantem, zaś  ja należałam do Marianek. Nasze wychowanie polegało przede wszystkim na braniu dobrego przykładu z postępowania rodziców. Od mamy mogłam się uczyć gotowości niesienia pomocy innym ludziom, radości z najdrobniejszych rzeczy, a przede wszystkim perfekcji. W niej była niedościgniona. Jak robiła sałatkę to warzywa były pokrojone w równiuteńką kosteczkę, nic byle jak. Przypominam sobie ile drobnych, ozdobnych, elementów potrafiła wprowadzić do koron dożynkowych podczas ich sporządzania kiedy była sołtysem, albo ile serca i czasu poświęcała dekorowaniu ołtarza na święto Bożego  Ciała.

Teresa Żulewska, sołtys wsi Turawa: - Przez trzy kadencję  prowadziła sołectwo wręcz wzorowo. Z radą sołecką dbała o wiejski klub „Pod lipą”, w którym pod jej bacznym okiem organizowane były dla miejscowej społeczności różne imprezy. A to spotkania z emerytami, a to zabawy z okazji dnia dziecka, strażaka, a to inne ciekawe spotkania. Potrafiła znaleźć wspólny język z osobami wspierającymi jej pasje organizatorskie, jak z nieżyjącym  już śp. Józefem Swolanym i jego następcą obecnym  ks. proboszczem Rajmundem Kałą. Współpracowała z radami sołeckim sąsiadujących wiosek. Zawsze kiedy miałam problem, radziłam się Moniki, zawsze doradziła mi dobrze. Była bardzo wrażliwa i przeżywała różne sytuacje  w emocjonalny sposób, może niepotrzebnie. Za rok miała przejść na emeryturę, podczas której chciała więcej czasu poświęcać  dwóm wnukom — Miłoszowi i Bartoszowi, synom Michała i Justyny. Cieszyła się z wiadomości o mającej się urodzić wnuczce — córeczce Ani i Roberta. Tej wnuczki nie doczekała.

Trudno mi wyobrazić, że Moniki już nie ma — mówi pani Aniela Kapola z Kotorza Wielkiego. Przez wiele lat współpracowałyśmy,  ona jako sołtys, zaś  ja jako członek rady sołeckiej. Monika wiele wysiłku włożyła przy powstaniu klubu „Pod lipą”. Szczególnie w  jego wyposażenie, a  przede wszystkim w sprzęt kuchenny. W klubie tym dla naszej lokalnej społeczności organizowane są  różne imprezy, jak Dzień Dziecka, Dzień Kobiet,  św. Mikołaj czy bale Sylwestrowe. Wiele serca wkładała Monika w przygotowanie dożynek gminnych czy parafialnych. Otaczała się ludźmi aktywnymi,chociażby jak Henryka Lubczyńska. Miała w sobie wielki dar zjednywania i pociągania ludzi do czynienia dobrego.

Ostatnie miesiące życia pani Moniki były ciężkie. Choroba nowotworowa, którą siedem lat temu zdiagnozowali lekarze przeszła w stan utajony. Na początku  tego roku  niespodziewanie zaatakowała kręgosłup i inne organy ciała, powodując niewyobrażalny ból. Pomimo dysfunkcji opolskiej służby zdrowia, spowodowanej epidemią koronawirusa, rodzina zaczęła szukać pomocy, by prawidłowo zdiagnozować stan chorej i ulżyć jej w cierpieniu.

- Udało nam się nawiązać kontakt z neurochirurgiem Wojciechem Ilkowem z Bytomia — mówi córka Ania. - Ten młody, wspaniały lekarz podjął się skomplikowanej operacji, po której nastąpiła chwilowa poprawa zdrowia mamy. Niestety przerzuty czerniaka były już zbyt rozległe.

- Żona miała świadomość swojego stanu — wspomina  pan Herbert. - Jej załamania w chorobie widziałem tylko jeden dzień, następnie pogodzona  - pogrążała się w modlitwie. Miała w sobie spokój ducha. Cieszyła się już  z każdej chwili. Pomimo bólu  uśmiechała się na widok wnuków, syna, synowej, zięcia i  ciężarnej córki z oczekiwaną wnuczką Hanią. W ostatnich chwilach życia wielką pomoc w łagodzeniu  cierpienia niosła jej  pielęgniarka pani Danuta Sordoń. Na początku lipca żona odeszła  otoczona miłością najbliższych.

opr. mg/mg