Świat Bizancjum tom 2 (wstęp)

Cesarstwo Bizantyńskie 641-1204

Świat Bizancjum tom 2 (wstęp)

Praca zbiorowa pod redakcją
Jeana-Claude'a Cheyneta

ŚWIAT BIZANCJUM TOM 2
CESARSTWO BIZANTYŃSKIE 641-1204

ISBN: 978-83-7505-570-2
wyd.: Wydawnictwo WAM 2011

Wybrane fragmenty
Wstęp
Kształtowanie się i rozwój Cesarstwa średniowiecznego: wydarzenia
Bizancjum w fazie obronnej. Stabilizacja granic - Jean-Claude Cheynet
Zniszczyć Cesarstwo
Chwilowe odnowienie Cesarstwa (677-692)
Zagrożenie ostateczną klęską (692-717)
Utrata afryki
Przygotowanie drugiego oblężenia Konstantynopola
Konsolidacja za czasów dynastii izauryjskiej (717-780)
W poszukiwaniu równowagi
Nowy kryzys władzy cesarskiej
Drugi okres ikonoklazmu
Sukcesy Michała III

Wstęp

Drugi tom z serii trzech, którą wydawcy kolekcji „Nouvelle Clio” postanowili poświęcić Bizancjum, jest kontynuacją tomu opracowanego pod kierownictwem Cécile Morrisson i zachowuje jego charakter. Data otwierająca niniejszy tom, rok śmierci Herakliusza, łączy go z tomem pierwszym. Jak każda cezura, jest w pewien sposób arbitralna, ponieważ schyłkowy okres Cesarstwa ma przecież korzenie we wcześniejszych czasach: w epoce Justyniana, w okresie ponownego pojawienia się wielkich pandemii i w zapaści gospodarki śródziemnomorskiej. Jest ona jednak stosunkowo łatwa do uzasadnienia. W oczach Bizantyńczyków Herakliusz był jednym z nielicznych cesarzy, którego pełna chwały pamięć przetrwała przez wieki pomimo niepowodzeń u schyłku panowania. Poza tym jako pierwszy oficjalnie posługiwał się tytułem basileus, a Cesarstwo w 641 roku osiągnęło pełnię swej tożsamości religijnej i językowej. Ustaliły się też jego ostateczne granice terytorialne, nawet jeśli potrzeba było jeszcze całego stulecia, by na górach Taurusu stawić tamę zdobyczom kalifatów. Natomiast wybór roku 1204 jako daty zamykającej tom można uzasadnić bez żadnych trudności. Utrata stolicy spowodowała u Bizantyńczyków zapaść polityczną i mentalną oraz doprowadziła do przemiany natury ich państwa.

Chronologia, według której podzielono materiał, zmusza autorów tomu drugiego do zajęcia się ponad pięcioma wiekami historii Cesarstwa. Taka dysproporcja może być uzasadniona zarówno troską o spójność, jak i nierównym dostępem do źródeł. Pomiędzy dobrze udokumentowaną późną starożytnością a okresem panowania dynastii Paleologów, epoka pośrednia jest słabo reprezentowana, nawet jeśli niedostatek ten słabnie, począwszy od XI wieku.

Aby rozwój Cesarstwa w okresie trwającym ponad pięć wieków był bardziej zrozumiały, należałoby poszerzyć opis wydarzeń w stosunku do pierwszego tomu. Czasami więc w pierwszej części wprowadzono dłuższe rozwinięcia tematów, o których nie wspominano w innych miejscach, np. sprawę utraconej pod koniec VIII wieku Afryki czy obraz stosunków między Cesarstwem a zachodnimi krzyżowcami.

Nieodzowne było także wprowadzenie kilku punktów łączących niniejszy tom z pierwszym w celu uniknięcia potrzeby systematycznego do
« 1 »
oceń artykuł Pobieranie..

reklama

reklama

reklama

reklama